Verborgen verleden.

Verborgen verleden.

Ze kijkt er graag naar. En verbaasd zich over emotionele reacties die het op kan roepen.

Zij had zich afgesloten van haar geslachtslijn. Dacht ze. Hoe vaak had ze niet gevraagd aan vriendinnen.

De vraag: “Vind je me wel normaal? Hoe kom ik over? “ Gedachten dat ze “gek” was.

En daar had ze beelden bij. Ongemerkt en onbewust. Dat wel. Dat blijkt nu. Ze zou als ‘gek’ een baardgroei over haar hele lijf hebben en gele tanden in de mond.

Ze zou hele rare kleren dragen en griezelig zijn.

Ze was panisch geweest toen ze als verpleegkundige op een afdeling voor psychiatrie mensen moest douchen.

Niet bang voor de hulpvragers, maar voor de hulpverleners.

Want nu viel ze door de mand. Nu zouden ze zien dat ze “gek” was.

Ze ging tekeer tegen het labelen, de laatste tijd. Maar het is als een pijnplek die diep verborgen was.

En die aan het licht, aan de oppervlakte wilde komen.

Ze had er immers haar hele leven last van gehad.

Het had haar geremd in het uiten van haar gevoelens en vertellen wat er met haar gebeurde,

Ze was begonnen om te lopen in de lijn der geslachten.

Niet dat ze daar therapie voor kreeg, men noemt dat contextuele therapie.

Nee, het was in haar stille tijd dat ze er naar toe geleid werd.

Het verleden wat onder lagen van angst verborgen was.

En nu kijkt ze hem aan. Ze heeft een foto van hem neergezet.

En terwijl ze schrijft, kijkt hij mee.

Haar opa. Haar grootvader. Hij was de dorpsgek. Zo werd hij genoemd.

Een hele lieve zachtaardige man. Een mooie man met ernstige ogen.

Als hij niet zo ziek was geweest, was hij tuinarchitect geworden.

Maar na het huwelijk werd hij opgenomen. In een inrichting. In een gekkenhuis zo zeiden ze dat toen.

En zijn dochter, haar moeder, ze haatte hem. Ze was bang en ze werd er in het dorp op aangekeken.

En toen hij stierf vond ze het niet erg. Ze had haar moeder, zijn vrouw, immers nog.

Nooit werd er over gesproken. Maar onder het taboe had de angst een onpeilbare bodem.

Het was een put waar haar dochter, de kleindochter telkens in dreigde te vallen.

Een preek.

Ze had gezocht in haar vermoeidheid naar een preek.

En daar vertelde de voorganger.

Over zijn oma.

De oma die aan depressies leed.

Die vaak opgenomen werd, die elektroshocks onderging.

De voorganger vertelde. “ Ik wil haar eren. Want ik had een biddende oma.

En dat wat ik nu mag zijn, heb ik aan haar te danken.”

De lijn der geslachten. Verborgen verleden.

Niet verborgen meer. Want als ze later bij haar opa zal komen zal ze hem vragen.

Hoe hij geleden heeft. En zal ze vertellen.

Hoe zij geleden heeft. Vertellen over haar angst haar leven lang.

Tot het moment van die preek.

Tot het moment dat God zei: “En nu is het genoeg.  Kom uit je gevangenis”

Wees vrij.
Haar opa en zij. Ze horen bij elkaar, 

@Lineke

Welkom

Op een dag ben je geboren

UIt samengaan ontstaan

Uit een lange rij van mensen

Die nog diep in jou bestaan

Met hun angsten en verlangens

Met al hun liefde en hun pijn

Daar ver in het verleden

Ligt de bron van wie wij zijn



En wat wij nu verkeerd doen

Zal jij ons moeten vergeven

En al zal je ons soms haten

Jij komt ons in jezelf tegen

Want al vind je ook de vrijheid

Wij zijn in elkaar gevangen

Al zal jij ons ontwijken

Wij blijven jou omarmen



Welkom in de wereld

Welkom in de tijd

Welkom in ons leven

Welkom in ons huis

Welkom in de wereld

Welkom in de tijd

Welkom in ons midden

Welkom in ons huis



En op een dag dan zal jij hier weggaan

Naar daar waar wij niet zullen zijn

Als een schip dat in de toekomst

Aan onze horizon verdwijnt

Naar een tijd die wij nooit zullen kennen

Jaren die nog niet bestaan

Nieuwe muren om te slechten

Nieuwe bruggen om te slaan



Wees welkom in de wereld

Welkom in de tijd

Welkom in ons leven

Wees welkom in ons huis

Welkom in de wereld

Welkom in de tijd

Wees welkom in ons midden


Welkom in ons huis

(lied van Stef Bos) 

Jij bent anders.

Een tijdje terug kwam ik ze tegen. 

In alle vroegte, want ik was voor een keertje op tijd met mw. B. aan de wandel.

Kinderen fietsten me voorbij. Op weg naar school. Ze droegen zomerse kleren.

Korte broeken, blote benen en T-shirts. Terwijl het al najaar was, maar er werd een warme dag verwacht.

Ik liep te kleumen in mijn fleece, want zo warm was het nog niet. Op dat moment in alle vroegte.

Ik verwonderde me over de zomerse verschijningen die aan me voorbij flitsten.

Vol geloof en vertrouwen dat het goed zou komen, die dag.

Ik dacht terug aan de tijd dat mijn kind nog afhankelijk was van mijn zorgen.

“Je trekt een jas aan, het is veel te koud” De strijd van met zonder jas.

Ultieme vrijheid om dat ding aan de kapstok te laten hangen.

Verlangend naar de zomer, terwijl het nog niet zover was.

Argumenten dat het lastige kledingstuk uitgetrokken kon worden als het te warm zou worden, het hielp niet.

Het thuislaten van de jas leek de zomer te gebieden tevoorschijn te komen.

Uiteindelijk werd er toegegeven. “Dan ga je maar zonder jas naar school. Je merkt  vanzelf als het te koud is.”

En het was helemaal niet koud geweest als kindlief thuis kwam, volgends kindlief.

Ik geef toe wat ik als niet prettig ervaar, hoeft voor de ander niet zo te zijn.

Daaraan dacht ik gisteravond.

Na het laatste rondje krijgt mw.B. haar kouwstokje.

Goed voor haar gebit en het is lekker.

Op de terugweg likt ze zich al om haar bekje.

En bij de voordeur moet ze zich inhouden om niet verlangend te blaffen.

Ze rent in haar bench en voordat het deurtje gesloten word, heeft ze haar lekkers gekregen.

Ze gaat liggen en ik slapen.

Tenminste dat is de bedoeling.

Maar soms ligt  de onrust bij mij op de loer en kijkt om het hoekje van de deur.

De dag is nog dichtbij en de nacht heeft zich nog niet aangekondigd.

Ik doe het deurtje van de bench open en nodig mw.B. uit om even bij me te komen liggen.

Want haar warmte en nabijheid en het strelen maakt me zen en slaperig.

En het is toch heerlijk voor haar, dat ze nog even uit haar kooi mag.

Denk ik. Gisteravond was het weer zover.

Het deurtje ging open en mw.B. stapte uit en sprong op bed.

Genoeglijk krulde ik me op en zou aan de streelsessie beginnen.

Mw.B. bleef zitten, keek me aan en nam een duik.

Op de grond en in haar bench om haar slaap voort te zetten.

Ik schaterde van plezier. En dacht aan mijn kind zonder jas.

Wat ik denk dat goed is voor de ander, hoeft voor de ander niet zo te zijn.

@Lineke

Late regen. ( Bloghop oktober)

Vanochtend las ik een bericht waar ik heel blij van werd.

Wilkin vd Kamp schreef:

Op het Vrij Zijn Weekend kwamen gisteren ruim 1.000 mensen uit meer dan 300 verschillende kerken naar voren om hun angst voor de Heilige Geest in te leveren en om Gods Geest te ontvangen. Indrukwekkend. De Kerk herleeft! God is goed!

Ooit maakte ik met de Here God een afspraak.
Omdat er in mijn jonge leven veel gebeurd is wat tegengesteld was aan wat er vanuit de Bijbel werd verteld, heb ik tegen de Here God gezegd, dat ik mijn geloofsbijltje erbij neer zou gooien.

Ik was in de war met het godsbeeld wat me werd voorgeleefd en Wie Hij zei dat Hij was.

Als de Here God anders was, dan het voorbeeld wat me was voorgehouden, dan zou ik Hem van harte willen volgen.

Als Hij dezelfde was, dan zou ik mijn geloof los laten.

En zo ging ik op weg.

Maar de Heer ging mee.

Jezus.

Eerst liet Hij me ervaren Wie Jezus was.

Nu had ik daar niet zoveel problemen mee. Want Jezus was me voorgehouden als liefelijk. Wel zo liefelijk en zachtmoedig dat ik wij Hem nooit zou kunnen navolgen.

`Ik wens te zijn als Jezus Zo liefelijk en zo zoet` ging het lied.

`Maar ach ik ben niet zoals Jezus`..daar eindigde het lied mee.

Vader.

De vraag kwam middels een boekje op me af of ik God ooit toestemming had gegeven Vader te zijn.

De worsteling kwam.

Ik vond dat ik genoeg had aan Jezus. Wat voor meerwaarde zou het me geven als God mijn toestemming kreeg om mijn  Vader te mogen zijn.

Ik belde zelfs met de nazorg van de EO en stelde deze ongebruikelijke vraag.

Vertelt u me eens, ik houd van Jezus.

Wat voor meerwaarde zal het voor me hebben dat ik God als Vader aanvaard.

Gelukkig begreep ze mijn achterliggende gedachte.

Als ik God toestemming zou geven mijn Vader te worden zou ik Hem een vrijbrief geven om met mij te doen wat Hij wilde.

Daar pastte ik voor.

Van mijn lang zal zijn leven niet zou dat opnieuw gebeuren.

Toch liet het me niet los. En sprak ik er in mijn gebed veel over.

Op een middag zat ik op de bank en kwam zover.

“Here God U mag mijn Vader zijn.”

Golven van liefde spoelden over me heen.

Telkens als ik weer iets wilde zeggen kwam er een nieuwe golf van liefde.

Ik was zo verbaasd en stil verwonderd.

Dat was dus een vader. Dat was God de Vader.

De dagen die daarop volgden werd ik verrast met prachtige cadeaus.

Ik was op zoek naar een winterjas.

Mijn inkomen was niet groot, dus winkelde ik in tweedehandszaakjes.

En wat hing daar­?

Een prachtige cashmier koningsblauwe jas.

Voor een heel luttel bedrag. De verkoopster vertelde dat hij verkeerd geprijsd was.

Maar ik mocht hem hebben.

( Telkens als ik hem droeg draaiden mensen zich om in verwondering.)

Zo regende het die eerste dagen van blijken van zorg van Vader.

 Maar wat veel mooier was dat telkens als ik Vader fluisterde, Hij antwoorde met een voelbare golf van liefde.

Vader bevestigde Zijn dochter en vertelde haar dat Hij zo blij was dat Hij Vader mocht zijn.

De Heilige Geest

De Heilige Geest kwam aan de beurt.

En weet je ik wist niet dat Hij aan de beurt was.

Ik leefde tevreden, maar Vader hield Zich aan mijn vraag.

Dat Hij zou laten zien dat Hij anders was dan dat mij was voorgeleefd.

Wat ik je nu beschrijf was echt zo erg.

Ik begon me vreselijk alleen te voelen.

Het werd zwart als de nacht in mijn ziel. En niet alleen in mijn ziel ook de wereld om me heen werd zwart als de nacht.

Donker was het stikdonker. Ik strompelde voort en riep het uit.

“Help me toch Heer, wat is er aan de hand.”

Het was angstwekkend.

Gelukkig duurde het maar een paar dagen.

Die aanvechting zo groot.

Ik stapte in die dikke duisternis een christelijke boekenhandel binnen.’

En vond daar het boekje getiteld “Goedemorgen Heilige Geest.”

Ik kocht het en nam het mee naar huis.

En terwijl ik het las werd het lichter in me en om me heen.

Nooit, maar dan ook nooit zou ik alleen zijn. De Heilige Geest wilde in mij wonen en met me meegaan.

Die dagen daarna vierden we samen het feest van de liefde.

Als een duif zat Hij op mijn schouder en streek Zijn kopje langs mijn wang.

Ik voelde me omringd door Hem waar ik ook ging.

Het is jaren later.

De Heer is zo genadig geweest om mij te tonen hoe Hij echt is.

Het kwam voor mij als de late regen.

Maar een regen waar ik nog altijd van mag genieten.

Natuurlijk is alles veel gewoner geworden.  Hoogtepunten boven op de berg  beleef je niet zo vaak.

En voor mij is dat goed.

Want deze wereld staat ook niet op de berg te juichen.

En wij zijn gesteld in deze wereld.

Maar wat zou het geweldig zijn als Vader Zijn late regen zou uitstorten over alles wat leeft.

Met deze blog doe ik mee aan de bloghop uitgeschreven door Rinske.

Met als thema “Late regen”

Hier kun je haar blog vinden. Het is echt de moeite waard om eens te lezen.

@Lineke

Ik hoop dat ik het volhoud.

Ik hoop dat ik het volhoud.

Gisteravond heb ik besloten om facebookloos door het leven te gaan.

Niet de eerste keer. Het is al vaker gebeurd dat ik wilde stoppen.

Maar toch bezweek ik weer voor de verleiding. Social media geeft zoveel onrust in mijn hoofd.

En soms raak ik in de war met het echte leven en het leven op facebook.

Hoe ik dat bedoel? Als ik mij in het echte leven bevind met echte mensen ervaar ik veel meer signalen.

En vanuit die signalen kan ik een keuze maken.

Laat ik de ander dichterbij komen of niet? Mag hij of zij zijn verhaal aan mij toevertrouwen of mag hij of zij er een ander voor uit kiezen?

Soms staat de uitstraling je niet aan, heb je geen prettig gevoel bij de ogen of de klank van de stem.

Dat alles mis je op facebook. En als er dan verhalen verteld worden komt het voor mij heel hard binnen. Ik lees het, maar mis zoveel. Bijvoorbeeld dat ik mijn medeleven kan laten zien. Gisteren vertelde ik dat ik op ben en zo moe.

Om mezelf te beschermen heb ik keuzes moeten maken.

En dat is goed.

Ik heb tv gekeken en ben met een boek bezig.

Hoe heerlijk is dat. Vandaag was het een dag met echte dingen en echte mensen.

Ik las een kaartje.

“Een ander kun je niet veranderen. 
  Je kunt alleen jezelf veranderen.”

@Lineke

P.S.

Eergisteren was ik op een verjaardag en daar ontmoette ik iemand die heel veel verstand heeft van vitamine B12 en de tekorten.

Als ik het nalees heb ik veel symptomen en ik eet vanaf 2011 vegetarisch.

Omdat ik het nodig had, om controle te hebben over de kanker leek me dat een goed ding.

Geen vlees meer op het menu.

Eergisteren heb ik vit B 12 besteld en ben gisteren begonnen.

Het gekke is dat ik nu merk hoe moe ik ben.

Er is ook niet wat gebeurd zeg.

Aan de chemo en op straat gezet. Gescheiden en op de kale vloer begonnen.

Nog 25 bestralingen en daarna vijf operaties.

Er kan niet meer bij mijn potje zit vol.

Verhalen van anderen hoe kwetsbaar ook, het lukt niet meer.

Ik weet het, ik geef het niet altijd even handig aan. Schrijf blogs over labels om me te verweren tegen al die zware verhalen.

Maar het komt er veel meer op neer, dat ik op ben. Bekaf

Vanaf 2011 in een uitkeringssituatie. 850 euro per maand, ik geef je het te doen.

Ieder dubbeltje omkeren terwijl ik al de pensioengerechtigde leeftijd bereikt heb.

Maar onze regering heeft een ander plannetje bedacht, dus schuift het nog zeven maanden op.

Vanmiddag bedacht ik me, waar ik nou eens naar zou verlangen.

Ik wil eens naar zee.

Maar ja hoe kom ik daar? Met mijn hondje die dol is op golven?

Volgend jaar koop ik een autootje. Dus volgend jaar ga ik naar zee.

Ik hoop wel dat ik het haal. Zo moe ben ik.

Waar een ander het gewoon vind om iedere maand een paar dagen weg te gaan is dat voor mij niet mogelijk.

Soms denk ik wel, ze krijgen het gewoon niet op. Dat geld.

En leven in zo’n andere wereld dat er niet bij stil gestaan word dat er mensen zijn die net hun hoofd boven water houden.

Bij de laatste categorie hoor ik.

En met mij meer lezers.

Want jij hoort er ook bij he?

Af en toe moet je eens flink schoppen en schelden.

Je hoeft niet altijd flink te zijn.

@Lineke

P.S. Je hoeft me geen sterkte te wensen.

P.S. Verder weet ik geen P.S. meer.

Goed zoals je bent.

Het is vrijdag en de zon schijnt. Ik werd wakker uit een hele vrolijke droom. 

Ik was in mijn ouderlijk huis en president Trump werd opgewacht. Mijn moeder en ik bevonden zich op de bovenverdieping, het manvolk beneden.

Voorzichtig gluurde ik door het slaapkamerraam, want ik was natuurlijk nieuwsgierig.

Daar kwam een grote auto in onze eenvoudige straat, bewoond door nog eenvoudiger mensen aanrijden.
Hij stopte voor ons huis en een bodygard stapte uit gevolgd door president Trump.

Ze gingen ons huis binnen en ik hoorde hun stemmen.

Het vrouwvolk mocht naar beneden en kennis maken met de president.

Mijn broer werd door hem beoordeeld als hoopgevend slim.

Het werd niet met zoveel woorden gezegd, maar volgens mij lag er een glanzende carrière in Trump zijn gelederen  te wachten.

Ik werd beoordeeld als fotogeniek.

Ook leuk al was ik liever hoopgevend slim geweest.

En toen werd ik wakker en gluurde de zon vrolijk door de kieren van de gordijnen.

Ze vertelde me dat het goed is. Dat ik goed  ben zoals ik ben.

Heb jij het ook al gehoord?

@Lineke

Als ik maar niet dan...

“Heer als ik nou niet ziek was geworden, had U me toch veel beter kunnen gebruiken?”

“Als ik nou niet misbruikt was, dan had U me veel meer in kunnen zetten?”

Als ik niet werkeloos was geworden, niet van een uitkering leven, mijn ouders zo jong verloren en hun steun moeten missen. 

Als ik maar niet gescheiden was. Voorbeelden te over.

Je kijkt naar vrouwen die spreken. Die bidden met mensen en er gebeurt echt wat.

En je denkt, als ik maar niet, dan…

Ken je dat? Ik wel. Ik heb er vaak tegen aan geschopt en voelde me niet gezien tussen al die kinderen van de Heer die in de bediening stonden.

Ik was immers geblutst en getekend door het leven. Ik was degene die veel zorg en gebed nodig had.

Als ik maar, dan…

Vanochtend zag ik een foto op facebook. En die foto was een aanleiding tot deze blog.

Ik zag een vrouw in een rolstoel. Ze is verlamd. Op jonge leeftijd dook ze in het water en dat was fataal.

Ze overleefde het, maar had het liever niet gewild. Maandenlang was ze opstandig en depressief.

Ze wilde alleen maar dood.

Ja, ze ging naar genezingsdiensten. Maar God genas haar niet.

Niet op de manier zoals zij dat graag zag en wilde.

Ik zag een man. Op de foto. Een man geboren zonder armen en benen.

Zijn ouders voedden hem op als een normaal kind. Maar ook hij wilde alleen maar dood.

En probeerde het ook.

Deze twee mensen. Ze waren bij elkaar op bezoek.

De vrouw in de rolstoel die de hele wereld over reist. Die spreekt ondanks het gebrek aan adem.

Die ook nog borstkanker kreeg. Die ondragelijke pijnen heeft. Die vrouw wordt machtig door de Here God gebruikt. 

Oh nog steeds zijn er mensen die haar toespreken en zeggen dat de Heer haar wel genezen zal.

En dat begrijp ik. Want als je werkelijk je hart opent voor deze vrouw moet je zelf een treetje lager gaan staan.

Niet met je beide voeten op jouw grond, maar even in de grond zakken.

Zoals Henri Nouwen dat deed toen hij voor Adam ging zorgen.

Adam die zwaar gehandicapt was, maar Henri de kans gaf om terecht te komen bij zijn eigen onzekerheden, zijn falen en zijn angsten.

Dat was wat Adam in hem uit werkte.

Dat was de roep om het gebroken bestaan onder ogen te zien en dwars daarin de Genade van de Here Jezus, Die Zich liet breken vanwege deze gebroken wereld.

Ja, ik zou echt wel gezond, energiek en niet misbruikt willen zijn. 

Maar dwars door alle opstandigheid en pijn en verdriet mag ik leren dat de Heer iets anders op het oog heeft met een bediening dan ik dacht en voor ogen zie.

Ik volg het voorbeeld van mijn Meester.

Er wordt over Hem gezegd:

7 Matt. 26:39; 27:46,50; Joh. 17:1 In de dagen dat Hij op aarde was,5:7 dat Hij op aarde was - Letterlijk: in de dagen van Zijn vlees. heeft Hij met luid geroep en onder tranen gebeden en smeekbeden geofferd aan Hem Die Hem uit de dood kon verlossen. En Hij is uit de angst verhoord.

8 Filipp. 2:6 Hoewel Hij de Zoon was, heeft Hij toch gehoorzaamheid geleerd uit wat Hij heeft geleden.

9En toen Hij volmaakt was geworden, is Hij voor allen die Hem gehoorzamen, een oorzaak van eeuwige zaligheid geworden.

Gods Zegen lief mens. Jij bent gezien door God.

@Lineke

"Mijn hart is klein, bangelijk en onzeker. Dat zal het altijd blijven. Maar u zegt: 'Kom tot mijn hart. Mijn hart is zachtmoedig en nederig en diepgewond, net als het jouwe. Kom, gun je hart rust bij het mijne, en vertrouw erop dat alles goed komt.' Ik wil niets liever, Jezus, dan bij U zijn. Hier ben ik, Heer, neem mijn hart en vul het met uw liefde." Henri Nouwen.