Vrijdag 3 december

 

Vrijdag 3 december,

 

Een paar weken terug had ik via een soort van zoom een intake met twee psychologen.

Het werd een gesprek van anderhalf uur en aan het einde van de middag hadden we opnieuw contact.

De diagnose was PTSS. Niet iets waarover ik me verbaasde.

Alle symptomen wijzen die kant op. En het was precies de reden waarom ik opnieuw hulp zoek.

Nu sta ik op een wachtlijst die ongeveer 2 maanden gaat duren.

Tenminste als je het via een soort van zoom gaat doen. Wat is het behandelplan?

De gebeurtenis wat een trauma veroorzaakt heeft in detail te vertellen.

Het wordt opgenomen en daarna moet ik het met regelmaat terug luisteren. Door het terugluisteren vormen zich andere baantjes in je brein je krijgt er andere gedachten bij en dat helpt.

Ik vind het spannend.

Ik ben vooral een onafhankelijk persoon.

Om me over te geven aan een  hulpverlener vind ik erg lastig.

Bovendien heeft de intake al zoveel losgemaakt en ben ik alvast zelf aan de slag gegaan.

De symptomen laten zich ook niet wegpoetsen, ze zijn er nog steeds, maar ik kan ze beter herleiden.

Ik kwam op het spoor van een podcast serie.

Traumashow heet het en ik heb ze beluisterd.

Erg intressant, ik kan je het aanraden, mocht je meer van trauma en de gevolgen willen weten.

Waar ik me,  voordat ik deze podcasts beluisterde, bewust van werd was dat ik niet naar mijn lijf luisterde.

Ik zit veel in mijn hoofd en vertel mijn lijf dat ze zich stil moet houden.

Terwijl ze me zoveel wil vertellen.

Maar als ze te luid spreekt verdoof ik haar met snoepen.

Het gevolg is dat ik een 10 kilo te zwaar ben.

Ik vind dat niet fijn. Ik voel me niet meer mooi en aantrekkelijk. Vooral als ik s avonds mijn bed in stap, neem ik me zelf voor om te gaan lijnen.

Maar het verlammende gevoel, dat het me toch nooit zal lukken, overheerst.

Daardoor verwijt en veroordeel ik mezelf. Niet iets om kracht uit te putten.

Inmiddels heb ik ontdekt, dat de dader, de veroorzaker van het trauma, overleden is.

Ik ben maar eens gaan surfen en kwam zijn naam op een foto van een grafsteen tegen.

Ieder, die er aan voorbij loopt krijgt een genade groet.

Misschien dat hij de ander toewenst, wat hij voor zichzelf graag wil?

Ik vind het een opluchting dat hij er niet meer is.

Aan de andere kant vind ik het laf dat hij nooit tot een schuldbekentenis is gekomen.

Helaas zul je dat ook niet vaak mee maken met daders van seksueel misbruik.

Ik ben door de dagen heen, vooral heel verwonderd dat ik al die jaren een redelijk normaal leven heb kunnen lijden.

Een baan, opleiding, vrijwilligerswerk, geen schulden etc.

Maar nu ik kijk en voel, denk ik, wat een ontzettend zware weg heeft dat meisje van 9 gedragen.

 

 

Over een cursus.

Als ik, omringd door tegenspoed,

Bezwijken moet,

Schenkt Gij mij leven;

Is 't, dat mijns vijands gramschap brandt,

Uw rechterhand

Zal redding geven.

De HEER is zo getrouw, als sterk;

Hij zal Zijn werk

Voor mij volen - den,

Verlaat niet wat Uw hand begon,

O Levensbron,

Wil bijstand zenden. Psalm 138:4

Goedendag lieve lezers,

Af en toe ben ik verwonderd over de reis die een mens in zijn leven maakt.

Soms langs onbegrijpelijke wegen zonder dat er richtingaanwijzers langs de kant staan.

Geen licht op je pad, geen hand voor ogen. Stormen en regenbuien ze kletteren je bijna omver. Onderweg vraag je je af of je wel gezien wordt of er iemand is die je in je benarde positie opmerkt.

Aan alle kanten ingesloten. De dagen rijgen zich aan een en je leven gaat verder.

De zon gaat weer schijnen, de storm gestild en het is weer droog.

Maar de gevolgen van die turbulente tijd zijn  nog merkbaar. Dat mens woont nog in je en zit na te trillen.

Een ervaring van deze tocht was dat ik een hekel had aan Bijbellezen.

Ik kon de vele vertalingen in de kast wel tegen de muur smijten. Ze bleven staan maar ik raakte ze met geen vinger aan. Wat de oorzaak was wist ik niet. Ik bracht het wel in gebed, alhoewel, het was meer een verzuchting ’s avonds voordat ik in slaap viel. “Vandaag weer niet in de Bijbel gelezen”

Mijn oog viel een tijd terug op de cursus “Verantwoord Bijbelgebruik”

Op de een of andere manier trok me het aan en gaf ik me op. Inmiddels zijn we in les 4 beland.

Het is een pittige cursus waarin je leert om de Bijbel in de context te lezen.

Wat doet het met me behalve dat ik probeer de methode eigen te maken?

Het schuurt aan alle kanten.

Hoe ging het vroeger? Drie keer per dag werd er aan tafel uit de Bijbel gelezen. 

Het was een heilig boek en als zodanig onderwierp je je aan het Woord.

Degene die het voorlas eiste dezelfde gehoorzaamheid als de God Die het opgeschreven had. Onfeilbaar en volmaakt.

Op de Lagere School werd er iedere morgen een bijbelverhaal behandeld.

Veelal werd het moralistisch gebracht.

Daaruit klonk de waarschuwing om gehoorzaam te zijn want anders zwaaide er wat.

Zaken die op de Lagere school niet thuis horen en waar je als kind onder leed werden verwrongen in het besef dat het gezag van het Woord en de gezagdrager altijd in het gelijk stonden

Ik worstelde er mee, zonder dat ik het wist.

Maar God is er en heeft er weet van.

Door de cursus leer ik op een afstand naar de Bijbel te kijken en krijg ik het vertrouwen dat ik zelf mag ontdekken wat er staat. 

Daarmee vallen er veel puzzelstukjes op hun plaats.

Een voorbeeld is dat ik vanuit de zonde van hoogmoed die koningen begingen door een volkstelling te houden leerde om nederig te zijn.

Met mijn 68 jaar durf ik niet trots zijn op dingen die ik gepresteerd heb. Maar ook niet in mijn kracht en kwaliteiten te gaan staan.

Als die kwaliteiten door een ander gezien en bevestigd worden duik ik als het ware onder.

Maar geld het verhaal van hoogmoedige koningen die een volkstelling houden ook voor mij?

Vroeger werd dat wel zo gezegd.

Ik kan meer voorbeelden gaan noemen. Maar ik kom uit bij de God Die Zijn ongekende gang gaat.

Die niet loslaat wat Zijn liefdevolle Hand begon, maar het werk voleindigt. 

 

 

 

 

Zekerheid.

 Zekerheid.

Wat hebben we daar behoefte aan.

In een tijd waarin alles op zijn grondvesten trilt.

Overstromingen virussen aanslagen.

Noem maar op.

Er zijn leiders die wel weten hoe de vork in de steel zit.

Zij luiden de klok want ze weten waar de klepel hangt.

Ze vertellen dat de opname van de gemeente dichtbij is.

Ze vertellen dat Trump de gezalfde leider is. En dat Bibi Netanyahu ook in die categorie thuis hoort.

Helaas voor hen zijn beiden al het het zicht verdwenen.

Waar blijven ze met hun wetenschap?

Er zijn mensen die vertellen dat je met het virusvaccin overgeleverd wordt aan de duivel.

En dat je DNA ingespoten krijgt van ongeboren kindjes.

Ook zij luiden de klok omdat ze weten waar de klepel hangt.

Wat ik vooral tussen de regels door lees is hoogmoed.

Ik weet het beter dan jij, jij moet nog wakker worden.

Ik ben een goed christen beter dan jij

Ver daar achter schuilt de gedachte dat ze geen goed christen zijn.

De onzekerheid. Het nooit kunnen bereiken het dagelijks falen.

Falen in Bijbellezen in bidden in goede daden doen.

Dat klopt. Daarin falen we allemaal.

Vanuit ons zelf zijn we geen goed christen. 

We kunnen het niet verdienen. Het is voor ons verdiend er is voor ons betaald.

Aan het Kruis van Golgotha door Jezus Christus.

En onze pogingen om te voorspellen hoe het zal verlopen?

Kunnen we de raad Gods doorgronden?

Toen Jona naar Nineve ging om het oordeel aan te zeggen bekeerde deze slechte stad zich en God spaarde hen.

Toen Abraham een pleidooi hield voor Sodom en Gommora kwam God niet terug op Zijn voornemen.

Twee tegengestelde voorbeelden van Gods plan met mensen.

Jaren geleden werd door een landelijke gebedsgroep vertelt dat Gods oordeel over Nederland zou komen. Er zouden grote overstromingen plaatsvinden. Als reactie daarop verkochten mensen hun huizen en gingen op de Veluwe wonen.

Het vermeende oordeel vond niet plaats.

Begrijp je hieruit dat als je gelooft dat de theorieën door leiders verkondigt waar zijn, je niet in God gelooft?

Dat je niet met al je onzekerheid en het niet weten je aan de God durft toe te vertrouwen Die zegt, IK ben bij je ALLE DAGEN van je leven tot aan de voleinding van deze wereld.

MIJ is gegeven ALLE MACHT in HEMEL en op AARDE.

En onder al die miljoenen heb IK jou in het oog.

Geef je Hem de ruimte om alle dingen die er gebeuren ten goede te keren, omdat Hij je liefheeft en ZIJN geroepene bent.

Ik weet niet hoe God werkt. HIJ gaat Zijn ongekende gang.

   God gaat zijn ongekende gang

vol donk're majesteit,

die in de zee zijn voetstap plant

en op de wolken rijdt.

2   Uit grondeloze diepten put

Hij licht, en vreugde uit pijn.

Hij voert volmaakt zijn plannen uit,

zijn wil is souverein.

3   Geliefden Gods, schept nieuwe moed,

de wolken die gij vreest,

zijn zwaar van regen overvloed

van zegen die geneest.

4   Zoudt gij verstaan, waar Hij u leidt?

Vertrouw Hem waar Hij gaat.

Zijn duistere voorzienigheid

verhult zijn mild gelaat.

5   Wat Hij bedoelt dat rijpt tot zin,

wordt klaar van uur tot uur.

De knop is bitter, is begin,

de bloem wordt licht en puur.

6   Hoe blind vanuit zichzelve is

het menselijk gezicht.

Godzelf vertaalt de duisternis

in eind'lijk eeuwig licht.

Het duurt.

 Halverwege 2020 startte ik met gesprekken. 

Een jonge man maatschappelijk werker wist een aantal zaken naar boven te halen die heel nuttig bleken te zijn.

Zo ontdekten we dat ik naast HSP ook Hoogbegaafd ben en dat was de start van een verwerkingsproces.

Na een jaartje met elkaar opgetrokken kwam hij ook met het idee om hulp te gaan zoeken voor het seksueel misbruik wat plaats heeft gevonden op 10 jarige leeftijd door een meester op de lagere school.

Slimme man liet me nablijven omdat ik teveel praatte in de klas.

Hij had toestemming van vader om me te straffen en thuis zou ik ook sancties krijgen.

Beiden gebeurden ieder op zijn eigen wijze.

Het mondde uit in isolatie verstoppen genegeerd worden en doodgezwegen.

Het was een verschrikkelijke tijd en ik sprak er met niemand over.

Het lukte niet meer om me te ontwikkelen en voortgezet onderwijs werd voortijdig afgebroken.

De tandarts had een goede klant aan mij en op mijn 20^ste kreeg ik een prothese.

Alles vond plaats in een streng christelijke sfeer en ik wist zeker dat ik de hel had verdiend.

Want het lukte me maar niet om gehoorzaam te zijn.

En juist die diepe overtuiging hinderde me om de ruimte nemen om me te durven ontplooien. EN juist dat gunde de maatschappelijk werker me zo.

Dus melde ik me zo’n 2 en halve maand geleden aan bij Fier.

De toezegging dat ik binnen 2 weken een uitnodiging voor een intake zou krijgen vond ik hoopgevend edoch spannend.

Want 57 jaar gedeald met het meisje wat stierf dankzij en daarna pogingen om het nieuwe leven vorm te geven was een gewoonte.

En schoorvoetend accepteren dat het blijkbaar nodig is om er hulp voor te zoeken opende de herinnering aan het gebeuren.

We zijn 2 en halve maand verder het meisje en ik.

Er heeft een telefoongesprek plaatsgevonden er zijn wat formulieren ingevuld en dat was het.

In al die weken worstelde ik en bereidde me voor op. Ja waarop eigenlijk?

De belofte dat er binnenkort een intake zou plaats vinden daarna een groepsgebeuren waarin ik psycho educatie zou krijgen? Daarna maanden wachten op de juiste therapie wat exposure of emdr zal zijn?

In het verleden volgde ik een uitstekende psycho educatie gegeven door de directeur van een grote instelling.

En puur omdat het mijn interesse heeft verdiep ik me regelmatig in wat in psycho educatie heet.

Al met al het besluit is gevallen.

Ik heb laten weten dat ik afzie van behandeling bij Fier.

En met dit besluit ben ik weer in mijn eigen kracht gaan staan.

Want wachten totdat het einde van de  ellenlange wachtlijst in zicht is maakt afhankelijk.

En dat is nu juist wat heel ongezond is.

 

@Lineke

Zaterdag 06--02

 

Deze week stond er weer een kippenpoot in water op het fornuis te trekken. Mw.B. en de katten zitten likkebaarden om de hoek van de keuken en als ik het vlees van de botten afhaal staan ze dichtbij me. Er kon nog eens iets naar beneden vallen.

Ze hebben gelijk, dat is altijd het geval. Wie kan die snoetjes weerstaan?

De soep wordt verder bereid en afgekoeld in porties in de vriezer gestopt.

Bijna iedere dag en zeker als ik me niet lekker voel eet ik een kopje kippensoep.

Het is goed tegen griep en wie weet ook tegen covid.

Dat ik geen kippensoep meer kan zien verbaast me. Het duurt nu al bijna een jaar. Misschien komt het door mijn kippengeschiedenis. Vroeger ging mijn vader op de pedalen naar een dorp verderop zo’n half uurtje fietsen. Broer zat op de stang voor hem. Moeder was druk en blij dat een van de vier kinderen een poosje weg was.

Zo gingen we ook mee om te vissen. Vader deed dat graag het was  lekker ontspannen en stil.

Tenminste dat was een klein poosje het geval want vier energieke kinderen rennend en schreeuwend langs de waterkant was niet bevorderlijk om vissen aan de haak te slaan. Toen we ouder waren gingen we zelfstandig naar de waterkant en ik herinner me exact het moment dat we daar zaten en om 19.00 de aarde zou vergaan.

Ik was gestresst. We bezaten nog geen horloges maar toen de zon langzaam onderging begreep ik dat er een nieuwe dag zou komen.

Nieuwe zaterdagen dat pa met broer voor op de stang naar de kippenboer ging.

Ze zochten een kip uit, deze werd in een jutezak met touw op stang vastgebonden en telkens als broer zich bewoog kakelde de kip.

Thuisgekomen werd het beestje geslacht, gekookt en gebraden en aten we soep en vlees bij de maaltijd.

In Israël waar ik als vrijwilliger mee at in het ziekenhuis, aten we bijna iedere dag kip. Op den duur kwam me het de hals uit. We fantaseerden er over wat we wilden eten als we weer thuis in Nederland waren. De heerlijkste dingen kwamen voorbij, maar kip zou het eerste jaar zeker niet op het menu staan. Mijn broer dezelfde van de stang kwam me afhalen van Schiphol. Hij vertelde verheugd wat we zouden eten als we thuis kwamen. Je raadt het al.

Kip..

En nu staat het beest al een jaar op het menu. Om covid de deur te wijzen.

Tot nu toe is dat gelukt en laten we het zo houden.

Ik wens jullie veel gezondheid en onthoud het maar:

Het komt goed..We doen het goed!!

@Lineke

 

 

Donderdag 28-01-2021

 Zalig, gij, die nu weent, want gij zult lachen.

 

Een tekst die in de Bijbel staat. Het doet me denken aan Jantje lacht en Jantje huilt.  Want wat liggen emoties dicht bij elkaar. Bij mij tenminste wel.

In een tijd van stress kun je in een onbedaarlijke lachbui schieten, wat eindigt in een huilbui. Ken je dat?

In deze tijd gaan mijn dagen op en neer. De ene dag haal ik opgelucht adem want ik ben blij en vrolijk.  Ik herken de oude opgewekte Lineke en probeer te onderzoeken wat er vandaag anders is. Wat ik gedaan heb om zo blij te zijn. Want als ik dat in mijn toolbox kan stoppen pak ik het gereedschapskistje tevoorschijn op verdrietige dagen.

Ik haal het tangetje er uit om verdriet er af te knippen en knopje vreugde om te draaien.

Helaas zo werkt het niet. Bij mij althans niet. Is het bij jou wel het geval geef me alstublieft wat tips.

Ik ben down. Down vanwege de beelden van rellen en vernielzucht. Down omdat de vaccinatie op zich laat wachten.

Down omdat ik al bijna een jaar een knuffel mis, een aanraking en nabijheid.

Alsof ik beland ben in een grote koelkast met een glazen deur.

Ik kijk naar buiten dromend van een warme wereld. Een wereld waarin mensen dichtbij elkaar komen armen om elkaar heen slaan en het leven vieren.

Mijn energieverbruik schiet omhoog want ik heb warmte nodig. Met de thermostaat op 22 kom ik de dag en avond wel door.

Mw.B. was de laatste tijd niet te genieten. Haar baasje zit boven op haar lip en ziet iedere beweging als fout en moet gecorrigeerd.

Resultaat van te weinig uitdaging en gezonde prikkels wat op haar geprojecteerd werd.

Gelukkig zag haar vrouwtje dit in en is de lieve mw.B. teruggekeerd.

Huilen het mag. Grabbelen in de toolbox doe maar niet.

Want er geldt een belofte.

Je zult weer gaan lachen.

Het komt goed.

Je doet het goed. Ook als je huilt.

Fijne dag lief mens.

@Lineke

 

 

Woensdag 27-01- 2021

 De laatste drie dagen is Nederland opgeschrikt door rellende jongeren.

Veel opgepakte relschoppers zijn tieners die nog thuis wonen, meldt het OM.

In wat ik las op social media was het ook tienergedrag.

En dan gaat het vooral om jezelf kwijt zijn in de storm van hormonen die door je lijf raast en al dwalende de behoefte voelt aan een identiteit en samen zijn.

In mijn tijd liepen we met lange haren en gingen we in tegen de herhaaldelijke opdracht om naar de kapper te gaan.

We twistten mee op de muziek van de Beatles die in katzwijm binnengehaald werden.

Ik droomde van Paul mc Cartney hij zou me ten huwelijk vragen en met hem zou ik de hele wereld over reizen.

Een vlucht uit dat lijf die steeds vreemdere vormen aan nam.

Ik liep zelfs weg van huis en betaalde de reis met trein, metro ( was er net) naar Rotterdam.

Op ieder station stond politie, maar ik glipte er kennelijk tussendoor en kwam s’s avonds bij een wit weggetrokken tante aan.

Daar bleef ik veertien dagen om daarna de reis naar huis te ondernemen.

Inderdaad ik reisde opnieuw alleen, want  de heenreis was me ook prima gelukt. Inderdaad ik was 13 jaar.

Het was niet zonder reden dat ik wegliep van huis. Er waren veel kwalijke dingen gebeurd, dingen waar ik niet over sprak ook niet bij de lieve tante.

Pas jaren later ging ik de confrontatie aan en sloeg aarzelend de weg van herstel in.

Het mondde uit in het vrijwilligerswerk met baby’s, peuters en kleuters aan de beademing in Jeruzalem.

Zorgen voor mensjes die geen kind kunnen zijn, door iemand die geen kind heeft kunnen zijn.

Zoekend naar wat wel kan in de beperking van hun handicap. En dat was klein maar belangrijk.

Een meisje aan de beademing mee naar buiten nemen om voor het eerst de maan en de sterren te zien.

Mijn armen uitgespreid, alsof ik persoonlijk en alleen voor die avond, de hemellichamen in de lucht had gestrooid.

Woordeloos delend in ontzag voor zoveel schoonheid. En buiten de zorguren haar op schoot nemen om met haar te kroelen.

Aangeraakt werd ze genoeg tijdens de veelvuldige zorg maar die aanraking had een doel. Gericht op zo goed mogelijk zorg verlenen is anders dan laten weten dat je er mag zijn en kostbaar geliefd bent.

Bellen blazen in een kringetje van kleine rolstoelen met puffende beademingsmachines.

De bellen werden stiekem door mij werden stuk geblazen, maar door mijn enthousiaste aanmoedigen niet opgemerkt .

Een moeilijke tiener groeide uit tot een waardevol mens die zich bewust werd van haar plek in deze wereld.

Een bewustzijn die nog steeds niet sterk is en af en toe bevestiging nodig heeft.

Ik hoop en bid dat de relschoppende tieners uit mogen groeien tot mooie mensen die weet hebben van hun unieke bestemming.

En voor nu

Houd moed je doet het goed.

Liefs

@Lineke