Gewaai en gevlieg.

Gisteren had ik een heel fijn gesprek.

Fijne gesprekken zijn dat er herkenning en helderheid komt in de dingen waar ik mee bezig ben. We spraken over de tendens van deze tijd. Er hangt een enorme stuwkracht in de lucht. Een harde wind waartegen je bijna niet bestand bent. De wind vertelt je dat je hoog moet vliegen je bestemming moet behalen. Je moet carrière maken, meedoen, je droom najagen. Er zijn gristelijke organisaties die je daarbij willen helpen. Een conferentie van één  dag kost bakken geld, al is de prijs nu wel wat gezakt.

Maar wat gebeurt er als je dromen worden doorkruist?

In ons geval en met mij meer, chronische ziekte en andere ellende zijn een paar oorzaken.  De orkaanwind blijft razen en jij komt aan de zijkant te staan. Je ziet de podia vol en vraagt je af of je nog meetelt.

Oh er storten een aantal vermoeid van het podia af en blijven voor dood liggen.

Aandacht vanaf het podia is er niet voor. Want zij hebben het goed met elkaar en vinden elkaar in hun hoge vlucht.

Af en toe heb je de neiging om in de wind te gaan staan en mee te vliegen. Want je voelt hem razen.

Maar even later stort je vermoeid neer en moet gaan rusten om uit te rusten.

Dat was het dan. Tellen we nog wel mee? Of vallen we niet op tussen al dat gevlieg en gewaai langs ons heen.

Is het de bedoeling, dat wij op gaan vallen? Is het de bedoeling dat wij onze bestemming na gaan jagen en onze droom uit gaan voeren?

 Wat is Gods droom voor jou en mij?

Wij zijn hier om God te eren. Wij zijn hier niet om onszelf te eren.

Ja, maar als je bezig bent met je bestemming, je droom, dan eer je God toch? Want als je helemaal tot bloei komt, laat je toch zien Wie Hij is.

Is dat echt zo? vraag ik me af. Hoeveel tijd besteed jij aan je droom en vlieg je met de wind mee?

En hoeveel tijd en rust neem je om met Hem door te brengen om Woorden te zoeken die jou vertellen hoe groot en machtig en hoe geweldig Hij is?

Jouw droom zal ooit breken. En dan blijft er niets meer over. Maar God en Zijn Woord houden eeuwigheidswaarde.

En vergeet niet dat Gods droom voor jou niet stopt bij de grens van deze tijd. Het plan wat Hij met jou heeft mag je in de eeuwigheid uit gaan voeren.

@Lineke

Raar he?

Dat is toch raar..

Dat je rouwt om iets wat 55 jaar geleden gebeurd is. Oké, toen was er geen ruimte om het verdriet te verwerken. Je ging verder want je had geen andere keuze.

Dus met de rouw en het verlies groeide je verder en probeerde je zo goed en zo kwaad als het ging je te ontwikkelen.

Dat er iemand kwam die een beeld kreeg. Een beeld van een mooie bloeiende boom. Maar als je om die boom liep zag je aan de andere kant een heel kaal stuk. Dat was nooit tot bloei gekomen. Afgekapt.

En nu 55 jaar verder rouw ik. Rouw ik om mijn wereld die verloren ging. Naast dat er geweld in mijn leven was, strekte ik mijn wortels uit en vond ruimte om relaties aan te gaan. Was welkom bij vriendinnen thuis. En wat vond ik daar de dingen die mijn boompje zo nodig had. Liefde, aandacht, boeken, creativiteit, beschaving en veiligheid.

Maar toen kwam de meester in de vijfde klas.

En hij zorgde voor het zelfde geweld. Maar ook dat ik de wereld die ik net beschreef verloor.

Verlies van vriendinnen en relaties. Het was dat verlies en die rouw die me voor de rest van mijn leven verhinderden om mijn hart te laten zien. Om nieuwe verbindingen aan te durven gaan. Want ik was bang.

En nu 55 jaar later word het tijd om te rouwen.

Raar he?  Verlate rouw, gestold verdriet, bevroren tranen.

Met wie durf je daar nu over praten? 

Het was zo wonderlijk. In de week voordat ik naar de Vaderhartconferentie ging meende ik dat de Stille Stem vroeg of ik mijn moeder wilde vergeven als ze voor me zou staan.

Ik heb dat wel met de  Stille Stem. Dat ik Hem af en toe niet vertrouw. Want mijn moeder was immers overleden. En ik had helemaal geen band met haar.

Na een gesprekje met Stille Stem zei ik dat ik bereid was.

Tijdens de conferentie had ik een onderonsje met een pastoraal werker.

Ze zei dat het heel gek was, wat ze ervoer.

Ze vroeg of ik mijn moeder wilde vergeven. En daarna nam ze de plek in van haar en zei me wat mijn moeder had willen zeggen.

Ze noemde de verwaarlozing, de andere kant op kijken, dat ze het had moeten zien, dat ze voor me had moeten zorgen.

Mijn hart groeide open en ik vergaf haar. En nu?

Nu is ze bij me en ik praat met haar over het verdriet. En ik mis haar.

Raar he?

Respect voor Job

Job antwoordt Sofar

Daarop antwoordde Job:

‘Werkelijk, jullie hebben de wijsheid in pacht! Wanneer jullie sterven, zal het gedaan zijn met de wijsheid!

Maar ik weet ook wel het een en ander, ik ben echt niet minder dan jullie. De dingen die jullie hebben gezegd, zijn zo algemeen dat iedereen mij die wel kan vertellen. Job 12:1-3

Job heeft bezoek van zijn vrienden. Hem is een onvoorstelbaar groot verdriet overkomen en hij ziet het niet meer zitten.

Zijn vrienden gaan hem helpen.

Maar in plaats dat Job dankbaar is voor de hulp en nederig zwijgt en zich afvraagt wanneer deze bezoeking, want het bezoek is een bezoeking, voorbij is, vertelt hij hun de waarheid.

Wat kan ik daar veel van leren. Hoe vaak heb ik het meegemaakt? In problemen vroeg ik om hulp.

En mij werd van alles verteld, maar het waren dingen die ik zelf ook al wel wist.

Ik prakkiseerde er niet over, om dat te communiceren. Ik trok me terug in mijn veilig holletje in me. Knikte vriendelijk en dankbaar en zuchtte opgelucht als hulp tevreden de voordeur uitliep.

Maar Job gaat verder:

 Vraag het maar aan de dieren, zij zullen het jullie wel uitleggen, vraag het de vogels, zij zullen het jullie vertellen, of laat de aarde het vertellen of de vissen uit de zee. Zij allen erkennen dat de Here alles zo heeft gemaakt.

Want het leven van elk levend wezen is in de hand van God, ook de adem van iedere sterveling.

Net zoals mijn mond kan proeven of het eten lekker is, zo toetsen mijn oren of het waar is wat ik hoor. Job 12:7-12

Net zoals mijn mond kan proeven of het eten lekker is, zo toetsen mijn oren of het waar is wat ik hoor.

Herken je dat? Inderdaad mijn oren toetsen of het waar is wat ik hoor. Maar om nou tegen de goedbedoelde adviezen en opmerkingen in te gaan dat is voor mij vers twee.

Ik heb geleerd om dankbaar te zijn en niet te shockkeren.

Misschien moet je vrienden zijn om dat wel te doen.

Ondertussen heb ik door schade en schande geleerd om het bij God te zoeken.

En ik moet zeggen dat dat de beste weg is. Hij weet hoe ik in elkaar zit. En geeft antwoorden op de meest onbenullige vragen als ik er niet uit kom. 

Onbenullig bedoel ik in de allerkleinste verzuchtingen. 

En zo leidt Hij mij stap voor stap door het proces.

Ja, met Job kan ik zeggen

Maar alleen God heeft de ware wijsheid en de kracht.

 Alleen bij Hem kunnen we terecht voor raad en inzicht. Job 12: 13.

@Lineke 

Hierbij de de link naar het hoofdstuk.

Over het weer.

Het is al weken warm en de droogte word steeds nijpender.

Gisteren verzuchtte ik, dat ik me niet lekker voelde en het antwoord was, dat er volgende week een nieuwe hittegolf aan komt.

Ik kijk alsof ik het in de hemel hoor donderen.

Ik volg de weersberichten niet.

Wel hierom dat ik er op de een of andere manier zo gevoelig voor ben, dat ik het ook onthoud en mijn dagen ernaar in ga richten. De Heer zegt dat ik me geen zorgen moet maken voor de dag van morgen, want iedere dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad.

Als ik naar mijn werk fiets en het regent, vraag ik of het droog mag worden, ik wil graag fatsoenlijk op mijn werk komen.

Wel heb ik ook een regenjas in mijn fietstas. Als de Heer besluit om mijn gebed niet te beantwoorden, kan ik me beschermen tegen.

Mag ik dan zomaar bidden om regen?

Iemand zei dat het God verzoeken was, Hij heeft wel belangrijkere dingen te doen.

We moeten het accepteren uit Zijn Hand. Het klinkt wel vroom, maar ik ben er van overtuigd dat ik als een kind met al mijn wensen bij Hem terecht kan.

En in  Zacharia 10:1 staat immers

Vraagt van de Here regen ten tijde van de late regen. De Here maakt de bliksemschichten; een stortregen zal Hij hun geven, voor iedereen gewas op het veld.

Maar als ik bid moet ik mijn oor wel te luisteren leggen bij Hem.

Ik hoor soms dubbele boodschappen.

Ik bid om regen, maar het zal vandaag niet meer komen. En volgende week ook niet want dat zeiden de weersberichten.

Maar wie is dan de baas over het weer?

De Heer spreekt tegen Job over Zijn almacht en voorzienigheid in de schepping:

 Toen antwoordde de Here Job uit een storm en zeide:

2Wie is het toch, die het raadsbesluit verduistert

met woorden zonder verstand?

 Gord nu als een man uw lendenen,

dan wil Ik u ondervragen, opdat gij Mij onderricht.

Waar waart gij, toen Ik de aarde grondvestte?

Vertel het, indien gij inzicht hebt!

 Wie heeft haar afmetingen bepaald? Gij weet het immers!

Of wie heeft over haar het meetsnoer gespannen?

Waarop zijn haar pijlers neergelaten,

of wie heeft haar hoeksteen gelegd,

 terwijl de morgensterren tezamen juichten,

en al de zonen Gods jubelden?

 Wie heeft de zee met deuren afgesloten,

toen zij bruisend uit de moederschoot kwam? –

 toen Ik wolken maakte tot haar kleed

en duisternis tot haar windselen;

Als wij bidden tot God om regen en de weersberichten geloven wie dienen we dan eigenlijk?

Is de droogte een oordeel van God?

Ooit werd er door een aantal profeten voorspeld dat er een grote overstroming over Nederland zou komen. Mensen uit het westen verhuisden naar de Veluwe zodat ze niet zouden verdrinken.

Ik werd er onrustig van. Ik had het geld niet om te verhuizen.

Maar God zegt Zelf in Zijn Woord:

Want alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een ieder, die in Hem gelooft, niet verloren ga, maar eeuwig leven hebbe.

 Want God heeft zijn Zoon niet in de wereld gezonden, opdat Hij de wereld veroordelen, maar opdat de wereld door Hem behouden worde.

Straks komt Jezus terug, niet meer om te redden, maar dan komt Hij als rechter en zal de wereld oordelen. Nu is het nog steeds genadetijd. 

Welke stem heeft dan de huidige droogte?

Ik zou het niet weten maar dat hoop ik misschien dat mensen gaan beseffen dat we geen enkele invloed hebben op het weer en dat er wel een God moet zijn, tot wie we kunnen naderen om te bidden om regen.

En dan wacht de Vader met wijdopen Armen en zegt:  "Welkom thuis Mijn kind Ik stond al heel lang op de uitkijk."

Zo liefdevol is de Vader en vraagt Hij ook van ons:

U hebt gehoord, dat er gezegd is: Gij zult uw naaste liefhebben en uw vijand zult u haten.  Maar Ik zeg u: Hebt uw vijanden lief en bidt voor wie u vervolgen, opdat u kinderen moogt zijn van uw Vader, die in de hemelen is; want Hij laat zijn zon opgaan over bozen en goeden en laat het regenen over rechtvaardigen en onrechtvaardigen. Want indien gij liefhebt, die u liefhebben, wat voor loon hebt gij? Doen ook de tollenaars niet hetzelfde?  En indien gij alleen uw broeders groet, waarin doet gij meer dan het gewone? Doen ook de heidenen niet hetzelfde?

 Gij dan zult volmaakt zijn, gelijk uw hemelse Vader volmaakt is.

@Lineke

Toiletpapier.

Het overkomt me eigenlijk nooit maar gisteren wel. Het toiletpapier was op. Ik had bij het zien van het minderen van de voorraad al een paar keer gedacht dat ik nieuwe moest halen.

Maar meer als een vluchtige gedachte werd het ook niet.

Of ik de schuld op de warmte, zeg maar hitte kan schuiven. Of dat er altijd nog wel iets anders in huis is. Papieren zakdoekjes, keukenrol etc.

Ik raak niet zo snel in paniek.

Al vind ik wel dat het toiletpapier van tegenwoordig heel snel weer op is.

Bovendien vind ik het moeilijk om de juiste te vinden.

De ene is te zacht, de andere te hard. De ene is te dun, de andere te duur.

Als je eenmaal de juiste hebt gevonden, moet je dat ook maar blijven kopen.

Vanochtend fietste ik richting fysio voor een behandeling aan mijn fors beperkte heup.

Na drie behandelingen vind ik dat het echt beter word. Een teken dat heup niet zo versleten is dan we eerst vermoedden.

Ik heb tijdens deze weken vaak eens aan mijn moeder moeten denken.

Wat heeft ze veel pijn gehad en nu begrijp ik haar. Vroeger vond ik maar een gezeur.

Nadat ik van de fysio kom ga ik eerst richting kringloop.

Deze grote zaak bevindt zich op de dijk. Normaal ligt dat niet op mijn route, maar nu vind ik het een extraatje verbonden aan fisyobezoek.

Ze hebben prachtige boeken en een heerlijk koud waterautomaat.

Ik loop voorzichtig door de winkel, want ik moet het rustig aan doen vanwege de behandeling.

Mijn fietstassen raken inmiddels voller.

Ik ga richting winkelcentrum. En daar staat buiten bij de drogist een rek met toiletpapier.

3 pakken voor 5 euro.

Dat neem ik strak mee, eerst even naar Blokker voor de één euro aanbiedingen.

Afwasmiddel staat er ook bij en dan ook nog een goed merk. Daar neem ik gelijk 3 van mee.

Want afwasmiddel is ook zo’n artikel wat je wil vergeten.

Ik loop opnieuw langs het rek met het toiletpapier en ga met één pak naar binnen.

Voor mij twee dames, die  ieder drie afrekenen.

Dat doet me toch wel aarzelen. Ik vraag hoe duur er één is.

Twee euro wordt me vertelt.

Dan reken ik ook drie af, vertel ik haar.

Oh ja, ik moet nog naar de warme bakker.

Die hebben aanbiedingen in heerlijk brood en één keer in de zoveel tijd neem ik het mee voor in de vriezer.

Ik zeil met mijn drie pakken toiletpapier naar binnen.

Hannes om de broden in de tas te krijgen en loop naar mijn fiets.

Tja, hoe pak ik dit nu aan?

Ik heb een spin zo’n rekding voor noodgevallen.

Ik zou die drie pakken toiletpapier op mijn bagagedrager onder het rekding kunnen doen.

Maar de kans is groot dat mensen mij als Hans en Grietje kunnen volgen. Langs de weg, af en toe een rol, zodat ze weten waar ik heen ga.

Dus dat doe ik niet.

Ik prop de pakken toiletpapier in de ene fietstas en onderwijl reken ik.

Voor één euro minder heb ik nu ellende en dat nog wel in de hitte.

Met een tas over mijn schouder fiets ik naar huis.

Voorlopig toiletpapier genoeg. Ik kan er een winkeltje mee beginnen.

En loop de kans om te vergeten dat ik weer door de voorraad heen ben.

@Lineke

Ansichtkaart van de overkant.

Ansichtkaart van de overkant.

Het was hoogzomer en moe en verstoft kwam ik thuis. Het was stil in de straat, want de buren waren met vakantie. Een vreemde sfeer geeft dat toch, bedacht ik me.

De huizen hebben hun ogen gesloten en lijken te slapen, uitgeput van al het leven wat zich binnen in hun afspeelt.

De muren hebben hun oren gesloten, want ze hoeven even niets aan te horen.

Straks kunnen ze er weer tegen als hun bewoners  thuis komen.

Ik ga van het ene huis naar het andere. Geef planten water, haal de post uit de brievenbus. Sorteer de folders, kranten en belangrijke stukken en leg ze netjes op stapeltjes.

Post wordt bij ieder minder, want er wordt veel digitaal verzonden.

Goed voor het milieu, het bespaard in het kappen van bomen.

Nadat ik mijn taak volbracht heb, open ik mijn eigen voordeur en wil naar binnen stappen.

Maar op de mat ligt een grote envelop. Een envelop aan mij gericht, maar met een onbekend handschrift.

Ik kijk naar de stempel op de postzegel en herken het niet.

Het zou weleens luchtpost kunnen zijn. Een brief uit het buitenland?

Ik zou niet weten van wie. Het is een liefhebberij van me om, voordat ik de post open te raden waar het vandaan komt.

Handschrift proberen te herkennen, poststempel te onderscheiden, maar deze keer kom ik er niet uit. Vaag meen ik “DE OVERKANT” te onderscheiden.

Nieuwsgierig, maar ook een tikkeltje bevreemd loop ik naar de keuken om een mes te pakken en de inhoud tevoorschijn te halen.

Er zitten een aantal ansichtkaarten in.

Ik pak de eerste en begin te lezen. Ik herken het handschrift van mijn moeder.

“Lieve Lineke” schrijft ze.

“Ik heb het hier erg naar mijn zin. De pijn aan mijn heupen wat  ik van jongsaf had, is er niet meer. Het verdriet om het sterven van mijn vader en moeder toen ik nog zo jong was, is voorbij.

Eigenlijk heb ik dat Vader altijd verweten, dat weet jij wel. Maar ik weet nu hoe het zat. Hij heeft mijn tranen opgevangen en bewaard in een kruik speciaal voor mij. Jouw kruik, lieve dochter, staat ook te wachten. En als je straks komt zullen jouw tranen ook van je wangen gewist worden.”

Heel veel liefs mamma.

Ik leg de ansichtkaart eerst maar eens weg. Dit is vreemd. Ik zet een kop thee en begin met de volgende.

“Lieve oma Doeke” staat er boven. Er is maar een die mij zo genoemd zou hebben en dat is Yorick mijn kleinzoon.

“Ik heb het hier zo goed. Ik ben veilig bij Jezus. Ik zie Hem iedere dag. Ik houd zoveel van Hem en Hij is zo aardig. Je kan met Hem ravotten en stoeien en heel veel plezier hebben.

Oma Doeke, ik weet dat u ook heel veel van Jezus houdt. Ik speel niet alleen met de Here Jezus, ik heb hier veel meer vriendjes en vriendinnetjes.

Het is hier zo fijn. Ik ben niet ziek meer en heb geen pijn. Ik zie U straks lieve oma. Aan de overkant”

Tranen stromen over mijn wangen. Want na deze ansichtkaarten volgen er meer. Een bericht van Ineke, mijn eerste vriendinnetje naar wie ik altijd heimwee heb gehad.

Een mooie gekleurde kaart met lieve letters..

Een kaart van mijn broer. Van opa's en oma's . Eindelijk is de envelop leeg. Op de keukendeur maak ik ruimte en plak ze op, de ansichtkaarten. Onder elkaar op volgorde. Ik zie een waterval, een speeltuin, bloemen, een straat met huizen, lachende kinderen en mooie natuur,

De aanblik vult mij met een hemelse vrede.

Mijn geliefden, ze zijn als het ware op vakantie. En straks mag ik ook naar ze toe. In een hemels oord. Waar het altijd goed is. 

@Lineke

Met deze bijdrage doe ik mee aan de bloghop uitgeschreven door Ron de Graaff met als thema Ansichtkaart.

Bloedmaan en adacadabra.

Bloedmaan, een dag later.

Vrijdagavond was het zover. Er zou een bloedmaan te zien zijn. 

Ik kan je niet vertellen wat het inhoudt, maar de aankondigingen van de maan regenden over socialmedia.

Nu had ik al een paar dagen last van een onrustige buik en was moe.

Vrijdagavond lag ik al voor tienen in bed, ondanks de warmte en mijn ogen waren al toegevallen totdat me half wakend half slapend te binnen schoot dat de bloedmaan te zien was.

Slaperig keek ik richting raam en meende wat rozigs te ontdekken, maar nam het besluit om te blijven liggen.

Als ik opgenomen zou zijn, zou ik dat wel merken, bedacht ik me.

Want natuurlijk gaan er met aankondigingen van bijzondere natuurverschijnselen allerlei verhalen de ronde.

De aardbevingen in Israël, de bloedmaan, de scheppingsdagen die omgerekend worden naar duizend jaar per dag, je ziet het allemaal voorbij komen.

Het kan je onrustig maken en het idee geven dat je het allemaal moet weten en wat nog meer is, het proberen te onthouden.

Ik heb op enthousiast aanraden een poging gedaan om een cursus te volgen.

Na een paar keer wist ik het wel.

Dit is niks voor mij. Ik houd niet van die rekensommetjes, die ik niet terug vind in de Bijbel, maar waarmee de toekomst voorspeld word.

Ik was drie jaar, toen God Zichzelf aan mij openbaarde door naast me op het stoeprandje te gaan zitten.

De atheïstische buurman aan de overkant vertelde dat hij nergens in geloofde, maar hij zou bijna van gedachten veranderen als hij dat meiske zag zitten.

Blijkbaar gebeurde het vaker als ik op “ons” favoriete plekje zat.

De Here Jezus dankt de Vader, dat Hij de heilsgeheimen voor wijzen heeft verborgen, maar aan kinderen heeft geopenbaard.

Vader maakte deze keuze, weet je.

Zo simpel is de Bijbel dus of zo moeilijk.

Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat je je niet moet laten verleiden door allerlei adacadabra.

Want wat jij niet begrijpt en iemand anders je telkens opnieuw omstandig moet uit leggen, klopt gewoon niet.

Jij hebt de Heilige Geest gekregen en Deze legt jou de dingen uit die van God zijn.

Er zijn mensen die jaar in jaar uit de cursus doen, omdat ze het niet in een keer begrepen hebben.

Dat klopt van geen kant.

Als je steeds weer naar mensen en hun leer moet luisteren omdat je het anders niet begrijpt weet dan dat je aan hun gebonden raakt. Zij weten immers wat jij niet lijkt te weten. Je word afhankelijk van hun maar God wil dat je je niet buigt voor een mens maar rechtop staat omdat Hij het jezelf vertelt.

De Bijbel zegt in 1 Johannnes 2:26,27

Dit heb ik u geschreven over hen, die u misleiden. En wat u betreft, de zalving, die gij van Hem ontvangen hebt, blijft op u, en gij hebt niet van node, dat iemand u lere; maar, gelijk zijn zalving u leert over ALLE dingen, en waarachtig is en geen leugen, blijft in Hem, gelijk zij u geleerd heeft.

Ontspan en relax. Het enige wat nodig is staat in de volgende tekst:

"Want indien u met uw mond belijdt, dat Jezus Heer is, en met uw hart gelooft, dat God Hem uit de doden heeft opgewekt, zult u behouden worden; want met het hart gelooft men tot gerechtigheid en met de mond belijdt men tot behoudenis. Immers het schriftwoord zegt: Al wie op Hem zijn geloof bouwt, zal niet beschaamd uitkomen. " (Romeinen 10).

@Lineke

Wat is jouw tere groen?

In het zuiden van Israël zijn al meer dan drie maanden branden te blussen. Ze worden aangestoken door inwoners van Gaza die ballonnen of condooms gevuld met helium met daaraan brandbare materialen die met behulp van de wind mee de grens over gaan naar Israel.

De inwoners van Gaza menen recht te hebben op het land en daarom verbranden ze het.

Het is gestart onder het mom van een vreedzame mars van terugkeer.

Vandaag zag ik een foto. En die foto ontroerde me.

Er kan zoveel schade aangebracht worden door kwaadwillende mensen.

Het kwetsbare groen groeit er na korte tijd dwars door heen.

Een voorbeeld voor een mensenleven.

Ze hebben je beschadigd. Je land ingepikt, je ziel verbrand, je hart verbrijzeld..

De dader kan iedereen zijn. Een chronische ziekte, die je langzamerhand sloopt, je leven beperkt.

Verlies van je baan na jaren trouwe dienst. Een huwelijk wat springt, een geliefde die je moet missen aan het leven of aan de dood.

Je land ligt er desolaat bij en je denkt dat het nooit weer iets wordt.

Maar toch als je goed kijkt..

Toen ik mijn werk verloor doordat ik kanker kreeg en weinig energie had begon ik met schrijven.

En inmiddels ben ik al zeven jaar bezig met bloggen en mag ik steeds beter worden al zeg ik het zelf.

Jij die tegenslag hebt meegemaakt, wat heeft het jou opgeleverd aan goeds?

Wat is bij jou het ontluikende dappere groen in je leven?

Ik ben benieuwd.

@Lineke

Ik spring over een muur.

Gij toch doet mijn lamp schijnen

De Here, mijn God, doet mijn duisternis opklaren

Met U loop ik op een legerbende in

Met mijn God spring ik over een muur. Psalm 18:29.30

Het is vakantie en ik zit rustig op het balkon achter een kop thee en een boterham. Ik ben er vroeg bij want ondanks de vakantie mag ik vanochtend een gaatje in het rooster invullen op mijn vrijwilligersplek.

Dus het word even een kort en gehaast stukje want ik wil eens op tijd komen.

Dat neem ik me iedere keer voor en iedere keer kom ik klokslag negen aanzeilen.

Lastig is dat die goede voornemens en de deadline.

Blijkbaar houd ik van vrijheid maar ook van deadlines.

Vanochtend las ik psalm 18 en kwam ik bovenstaande tekst tegen.

U doet mijn lamp schijnen.

Ik heb inderdaad al gevraagd of de Heilige Geest mij wil vullen. Zijn olie heb ik nodig om in Zijn aanwezigheid de dag door te komen, om  door Zijn bril naar de wereld te kijken, om mijn vele gedachten te ordenen.

De Here God doet mijn duisternis opklaren.

Zeker er zijn mij heel veel duistere dingen aangedaan. Mannen die niet te vertrouwen waren misbruikten mijn kwetsbaarheid.

Maar de Here God doet mijn duisternis opklaren. En dat gaat niet door een gebedje dat is hard werken.

Dat is er liever voor weg lopen en me vastgrijpen aan de dingen die me gelukkig maken.

Maar de duisternis verdient het om opgeklaard te worden.

Het kind in de duisternis verdient het om omarmd te worden en tevoorschijn bemind te worden.

Als je veel hebt meegemaakt en je leeft in een tijd waarin wijsheid van mensen een hogere plek lijkt in te nemen, dan het geloof in een God die je staande houdt, kun je ongewild onder een oordeel komen.

Je bent beschadigd, je kan niet normaal zijn. Je kunt geen volwaardig leven leven, als je dat allemaal mee hebt gemaakt.

Maar met U, met mijn God loop ik op een legerbende in.

Met mijn God spring ik over een muur.

Een fijne dag wens ik je toe.

Jij mag er zijn. Met jouw God kun je het leven aan.

@Lineke

Een onderneming?

Gisteren nam ik de bus en metro om naar Rotterdam-Zuid te reizen.

Ik weet het, misschien is het voor sommige van jullie een eitje. 

Maar als je veel in je eigen dorp wandelt, fietst, je boodschappen doet en je ’s middags een uurtje moet rusten, dan word je wereld kleiner. 

En daar is niks mis mee. Maar om dan weg te gaan en naar Rotterdam Zuid af te reizen is best wel even een stap.

Een beetje nerveus verliet ik het huis en stond al bij de bushalte, toen er een jonge man op blote voeten kwam aangesneld.

Spierwitte sneakers en dito sokken in handen, om neer te zinken op het bankje in het bushokje en ze daar aan te trekken.

Ik gluurde voorzichtig in zijn gebruinde toet en meende slaapsporen te ontwaren.

En vroeg me vervolgens af, waar ik me zo druk om maak.

In de bus zaten al twee oude dames achter me.

Ik had ze niet opgemerkt, ware het niet dat een van de dames een rollator bij zich had, die blijkbaar een eigen leven was gaan leiden.

Het ding was uit zichzelf naar de achteruitgang gerold en daar pontificaal tot stilstand gekomen.

Een jonge vrouw bekommerde zich om rollator en vroeg of hij van de dame was.

Ze keek even achterom en zei dat hij op de rem stond. Punt.

Als bus tot stilstand zou komen, zou rollator de wielen nemen, de vrijheid tegemoet, zijn ondankbare eigenaresse achterlatend.
Als ik rollator was wist ik het wel tenminste.

Jonge vrouw zette rollator naast  de dame neer.

Deze pakte hem vast.

Met dat ze dat deed blokkeerde ze de doorgang en werd een inkomende passagier gedwongen om te vliegen.

Dame maakte zich niet druk.

En weer bedacht ik me, waarom ik zo gestrest was.

In de metro zat een vrouw, die hardop tegen zichzelf sprak.

Ze zat goed en ze moest er daar en daar uit, vertelde ze haar eigene zelf.

Had ik dat nu maar gedaan, want mits dat ze het zei,  ontdekte ik dat ik verkeerd zat.

Dus repte ik me door de deur het perron op en zorgde dat ik aan de andere kant van de rails terecht kwam. Via roltrappen natuurlijk, dat wel.

"En Lineke" zei ik zachtjes en bemoedigend tegen mijn eigene zelf.

"Wat is er nu voor schokkends gebeurd. Niks toch?"

Toen kwam de klus om vanaf het metrostation het adres te vinden.

Ook dat is geen probleem meer, want met smartphone, oortjes en googlemaps kom je er gewoon.

Na een paar uurtjes kwam ik weer veilig thuis en nam me voor om vaker de grens over te gaan.

@Lineke

Op grote voet.

Na een hele tijd rugklachten te hebben gehad, heb ik een afspraak gemaakt bij de podotherapeut. Let wel een peut en geen loog. Want een (Podo)loog krijg je niet vergoed van je zorgverzekeraar. Daar kwam ik achter, toen ik de kosten van zooltjes van een loog gedeeld had op facebook.

Facebook is niet altijd even handig, maar in dit geval zeker wel.

En zo kwam ik dus bij een peut terecht.

Sinds mijn elfde levensjaar loop ik in schoenen van maat 40. Je snapt het als je elf jaar bent en je hebt dan al schoenmaat 40 is dat niet fijn. Zeker niet omdat ik als oudste jongensschoenen moest dragen. Na mij kwamen er drie jongens en de voeten van hun verdwenen in mijn te kleine schoenen.

Helaas voor hun, mijn voeten groeiden niet verder. Natuurlijk was het niet zo dat zij in het vervolg barrevoets door het leven moesten gaan.

Zo groot was mijn verantwoordelijkheid nu ook weer niet gelukkig.

Mijn voeten groeiden niet verder. Dacht ik. Misschien wilde ik het ook wel niet zodat ik eindelijk op meisjesschoenen over kon gaan.

Na 54 jaar blijkt tenminste tijdens het bezoek aan de peut dat ik altijd in een te kleine schoen heb gelopen.

Verbaasd schoot ik in de lach en vergeleek mezelf met een chinees meisje.

Het is aan mijn linkervoet te zien dat ik er iets van weg heb.

Mijn tenen zijn krom en naar buiten gegroeid om maar in de schoen te kunnen.

En zo ga ik vanaf nu op grote voet door het leven. Maat 41 met steunzool.

Ik moet zeggen dat het me heel goed bevalt.

Had ik de eerste dag nog wat gewenningsverschijnselen na drie dagen is dat al helemaal over.

En die maat groter, een kniesoor die er over valt.

Zo groot zijn ze niet en zo dichtbij komt kniesoor niet, dat hij over mijn voeten struikelt.

Hoe het met mijn rugpijn is weet ik nog niet goed.

Ik slik nog 4dd een pijnstiller en om te ontdekken of het echt over is moet ik die afbouwen.

Ik vertel dit omdat er volgers zijn die dezelfde klachten hebben als ik en de resultaten van mijn zooltjes afwachten.

Als ik mijn pijnstillers heb afgebouwd laat ik het weten. Tot nu toe ben ik blij met mijn zooltjes.

@Lineke