Zaterdag 23-01-2021

Vanaf het moment dat premier Rutte het voornemen van het instellen van een avondklok aankondigde zonk ik in een dip.

En ik ben er nog niet weer uit. Ik heb al heel wat traantjes geplengd.

Ik weet het, die avondklok heeft niet veel beperkingen voor mij.

Ik ben ’s avonds graag thuis, de hond laat ik altijd op tijd uit.

Ze begint rond half acht al te zeuren omdat ze de dag afsluit met haar kauwstokje.

Haar manier van tandenpoetsen.  Waarom heeft die maatregel dan zoveel invloed op mijn mentale welbevinden?

Deze keer is de regering pro-actief bezig. Waarschuwingen vanuit Londen over de ernst van de Engelse variant hebben daarbij geholpen.

De avondklok moet de besmetting voor zijn. Anders liepen we er achter aan en probeerden de inbreker te verjagen.

Nu beveiligen we ons huis en installeren camera’s en zetten het alarm aan.

Maar nu ontbreekt het doel.  Het perspectief. Ik geef mijn vrijheid op, maar weet niet meer voor wat…

Toen het covid ons land binnen denderde waren we strijdlustig. Samen bindend creatief in actieplannen. De zomer brak aan en het virus werd rustig. Ademruimte en het gevoel dat we de klus hadden geklaard. Ondanks de waarschuwingen dat het nog niet klaar was met ons vierden we het leven.

In het najaar doken we de tweede golf in. Opnieuw maatregelen die moeilijker waren om te handhaven.

Logisch ook want vrijheidszin stroomt door onze aderen. Door de mijne in ieder geval.

Ik vind het heerlijk om mijn dag in te delen zoals ik dat wil.  Om de ene keer om 12.00 warm te eten en de volgende dag in de avond.

Om ’s ochtends bij het ontbijt een stroopwafel en koffie te nemen en om 10.00 een bord pap.

Gewoon omdat ik zo van vrijheid geniet.

Regels opgelegd voor een goede zaak ik houd me er aan. Maar eerlijk gezegd kan ik onze premier deze keer schoppen. Ik ben opstandig en verdrietig.

Houd nou maar eens op met al die maatregelen. We hebben ons uiterste best gedaan.

Er mag wel eens wat tegenover staan. We doen het goed. We doen het hartstikke goed.

Misschien hebben we  wat meer nationalisme, chauvinisme, patrionisme nodig. Zonder iemand buiten te sluiten tegen elkaar zeggen:

Wij Krimpenaren kunnen dat. Wij Nederlanders kunnen dit.

Wij mensen die hun vrijheid lief hebben geven tijdelijk onze vrijheid op..

Wij hebben ons beste beentje voorgezet en hebben ons voortreffelijk gedragen.

Het zou mooi zijn als dat een beetje hielp.

Hoe ervaar jij de maatregelen?

@Lineke 

Donderdag 21-01-2021

 Gisteren gooide ik mijn dagritme om en ging eerst met mw.B. wandelen.

We reden naar een park in een plaats verderop. Mijn eerdere ervaring werd opnieuw werkelijkheid, ik kon mijn auto niet terug vinden.

5 km wandelen was lekker maar zeer vermoeiend en mw.B. en ik zonken thuisgekomen neer om de eerste uren niet van onze plek te komen.

Maar vandaag gaan we verder en wel over het gebed. Ik ben opgegroeid in een kwetsbaar gezin. Als oudste was ik en ben ik begiftigd met een creatief brein.

Mijn naasten herinneren me als degene die altijd spelletjes bedacht. Een middel om uit de realiteit te ontsnappen. Zo was een van de spellen een wedstrijd.

Op tijd naar bed en stil zijn viel niet altijd mee voor energieke kinderen. Maar als er beneden lawaai klonk volgden er sancties.

Dus verzon ik een spel wat we avond aan avond deden.

Het spel heette “ Wie het langste kan bidden”

We luisterden geduldig naar elkaars lange gebeden.

Voor de vogels voor de honden voor de vlinders voor de miertjes, noem maar op.

Als het geduld van de medebidders op was en het lang genoeg had geduurd was de volgende aan de beurt.

Of God naar die ellenlange gebeden hoorde en ze ook verhoorde weet ik niet. En of Hij er bij in slaap viel is me ook niet bekend. Wij in ieder geval wel.

Ergens ben ik dat meisje van toen nog niet kwijt geraakt. Ze kan nog vrijmoedig vragen.

Zo vraagt ze dringend of God Zijn machtige Hand wil openen, ten einde  het covid virus en al zijn varianten te vermorzelen.

Ze acht Hem daar heel goed toe in staat.

De grote Lineke heeft haar bedenkingen. 

Zou God ons de vraag misschien willen stellen welk virus Hij moet vernietigen?

Het virus van “meer is nooit genoeg “bijvoorbeeld?

Van intensieve veehouderij, van uitbreiding van Schiphol met als troost geluiddichte ramen.

Van het uitsterven van bijen en welke gevolgen er ook mogen zijn?

Welk virus bedoel je nu eigenlijk Lineke?

En in hoeverre ben je zelf besmet met dat virus?

Om te luisteren naar een stille stem is er rust nodig. Rust en stilte om een stem te verstaan.

De stem van de aarde die klaagt en kreunt.

Ik denk aan het pleidooi van Wubbo Ockels vlak voor hij zijn laatste adem uitblies.

Kijk je met me mee?

@Lineke

 

 

Dinsdag 19-01-2021

 

In het jaar 2000 woonde en werkte ik als vrijwilliger nurse in Jeruzalem. Vijf dagen per week in onregelmatige diensten op een high-carekamer waar babies en peuters aan de beademing lagen. Ik woonde in een appartementengebouw dichtbij het ziekenhuis samen met jonge Duitse mensen.

Een groot leeftijdsverschil. Ik was 46 jaar en zij begin 20. Toen ze hoorden dat er een 46 jarige vrouw zou komen waren ze niet blij. Hun ervaring met oudere vrouwen was niet gunstig. De vorige zette de gang van zaken in huis naar haar hand.

Er moest onmiddellijk afgewassen worden, de radio mocht niet hard aan en s’ avonds na half elf moest iedereen in zijn bed liggen.

Omdat ik moeder was van een zoon die ook de behoefte had gehad zijn vleugels uit te slaan gaf ik hen veel ruimte.

Hun vaat mocht rustig een paar dagen staan na half elf mochten ze nog praten en de radio overdag knetterhard aan als ik niet sliep.

Maar het intensieve werk, zorg voor babies aan de beademing, in een andere taal communiceren, wonen in een andere cultuur en land, het eiste af en toe zijn tol.

Eens in de drie weken vertrok ik naar een Nederlands hotel, die lage prijzen voor vrijwilligers hanteerde.

Soms was ik zo moe dat ik niet meer wist welke overstap ik moest nemen.

Ik ging namelijk van de Joodse busmaatschappij in een Arabisch busje.

Verwezen stond ik aan de kant van de weg te kijken te moe om aan mensen te vragen waar ik in moest stappen.

Heel bijzonder was het dan dat er iemand kwam die me naar het busje leidde en me hielp instappen.

Ik rolde mijn kamer in en sliep twee dagen achtereen.

Met de tweede intafada sloot het hotel. Zij stond namelijk in Arabisch gebied en het was te gevaarlijk om hem open te houden. Het werd intens.

Werk, samenwonen met jonge mensen, altijd mijn kamer delen met een ander meisje, dag nacht en avonddiensten draaien en voortdurende aanslagen.

En geen gelegenheid om uit te rusten.

Ik dacht terug aan de trektocht door de woestijn. Daar onder de indruk van de machtige natuur wees de Stille Stem mij erop dat als Hij in staat was dit alles te maken ook voor mijn kleine leven kon zorgen.

Een aanbod kwam van een Nederlandse Nurse die een paar straten verderop woonde.

Ze ging naar Nederland en zocht oppas voor haar huis.

Of ik 2 weken in haar huisje wilde zijn. Het aanbod nam ik van harte aan. Het was een paar straten verder van mijn werk dus kon ik lopend er naar toe.

Na een paar dagen werd ik ziek. Buikpijn koorts ik kon niet rechtop lopen van de pijn.

Ik melde me af maar zou een dokter moeten bezoeken. Dat kostte geld en dat had ik niet. Ik had immers niet meer dan het zakgeld wat ik maandelijks kreeg met kost en inwoning.

Een vriend van de Nederlandse nurse kwam om het hoekje kijken. Gewoon om te zien of alles in orde was met het huisje. Hij had mij niet verwacht, ik was immers aan het werk.

Hij bleek arts en directeur te zijn van het huis waar ze werkte. Hij onderzocht mij en stelde de diagnose.

En met deze diagnose kon ik me ziek melden en sliep dagen achtereen.

Wat ik met dit verhaal wil vertellen?

Dat er Iemand is Die weet wat je nodig hebt. Die de wensen leest en er graag in voorziet.

Er staat in de Bijbel dat je geen omhaal van woorden hoeft te gebruiken.

Je niet netjes aan hoeft te kleden, je mond schoon hoeft te poetsen, je niet schuldig hoeft te voelen omdat je  Hem verwaarloost hebt en nu je Hem nodig hebt niet bij Hem terecht kan.

Hij staat altijd klaar om je te helpen.

In de Bijbel staat

“ Want uw Vader weet wat u nodig hebt, voordat u tot Hem bidt.”

Ik wens je een hele goede dag toe.

Houd moed lief mens je doet het goed..

(de tweede blog in de serie over gebed ivm de internationale week van gebed) 

@Lineke

 

 

 

 

 

Maandag 18-01-2021

 Heb je het al naar boven gebracht?

Als je in het bezit bent van een bovenverdieping en je bereikt deze door een trap te nemen, leg je vaak spullen op de onderste tree. Als er iemand naar boven gaat, kan die het meenemen en op de plaats van bestemming leggen.

Het is weer maandag.

Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar ik vind dat de tijd voorbij raast. Voor je het weet is de week weer voorbij, een maand voorbij, is het voorjaar, hebben we de hete zomer achter de rug, zitten we weer in de herfst en staan we opnieuw het jaar uit te zwaaien.

In de Bijbel staat iets over zware tijden. Ze noemt dat de grote verdrukking. En Jezus zegt dat de dagen in die zware tijden verkort zullen worden. Want anders zou geen mens het vol houden. (Matteüs 24:21-22)

Zou dat de reden zijn waarom de tijd voorbij raast?  Ik weet het niet. Ik ben een klein mensje en zit gelukkig niet in de Regering. Onze regering heeft haar ontslag ingediend en ik verzuchtte dat ik dat eng vond.

Maar boven Rutte staat een andere Minister President Die nooit een dutje doet of die je niet wakker kunt krijgen.

Zijn Ogen gaan over de hele aarde en ziet diegene die Zijn hulp nodig heeft en staat ze krachtig terzijde.

Een verzuchting “God help me” een schietgebedje is al genoeg om Zijn Hulptroepen in te zetten.

En als je niet kunt bidden doet de Heilige Geest dat voor jou. Bovendien bidt Jezus ook voor je dat je geloof niet zal bezwijken. Hij pleit als een advocaat voor je.

Merk je daar altijd iets van? Ik niet altijd. Soms lijkt de hemel van koper ,komen mijn stamelende woorden niet verder dan het plafond, blijven ze in de kamer hangen.

Ik heb er weinig vertrouwen in dat het opgepikt wordt.

Ik heb best veel gevlogen. Voor dat de reis begon bad ik altijd voor mijn koffers.

Of ze vlot van de bagageband mochten rollen en niet zoek geraakt.

Ook daarin wist ik niet of mijn vraag in de hemel aankwam. Ik zei het maar gewoon en ja ik bedankte ook als ze er afrolden.

Voor de reis naar Togo vergat ik het.

En wachtend op het vliegveld in Lome kwam ieders koffer aan behalve de mijne.

Togo is niet de meest ideale plek om zonder koffer te zitten.

Uren over onverharde wegen hobbelen naar de basis waar we verbleven ergens boven op een berg. De volgende dag werd er naar het vliegveld gebeld of de koffer er was, niet dus. Na 2 of 3 dagen kon hij eindelijk worden opgehaald.

Ondertussen liep ik onderbroeken van iemand anders en mistte mijn kleren in een zweterige hitte. In die ellende verzuchtte ik waarom juist mijn koffer in het luchtruim was verdwenen.

Ik werd gewaar dat ik er deze keer niet voor had gebeden en leerde dat zelfs mijn zwakke gebed geboren uit onzekerheid of het belangrijk genoeg was om voor mijn koffer te bidden zeer op prijs werd gesteld.

Je gebedje blijft niet op de onderste tree liggen, maar word mee genomen naar boven.

Fijne dag lieve mensen.

Houd moed je doet het goed.

@Lineke

 

 

Zondag 17-01-2021

 

Gebed om kalmte. (Reinhold Niebuhr)

 

God, schenk mij de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen,

de moed om te veranderen wat ik kan veranderen

en de wijsheid om het verschil hiertussen te zien.

Om één dag tegelijkertijd te leven,

om van één moment tegelijkertijd te genieten,

om moeilijke tijden te accepteren als het pad naar de vrede,

om deze zondige wereld, net zoals Hij deed, 

te aanvaarden zoals het is, niet zoals ik wil dat deze zou zijn,

om erop te vertrouwen dat Hij alle dingen zal rechtzetten

 als ik me aan Zijn wil overgeef,

om in dit leven gelukkig genoeg te zijn en om met Hem overgelukkig te zijn:

voor altijd in het volgende leven. 

 Amen.

@Lineke

Zaterdag 16-01-2021

 

Het zal jullie ongetwijfeld niet ontgaan zijn. Het kabinet is gevallen.

De koning kreeg een fietsende premier Rutte op bezoek. De aanblik van de minister president op de fiets richting koning vervulde me  met dankbaarheid.

Gelukkig dat kan nog wel in ons land. Ik weet niet of er beveiliging achter of voor fietst. Maar dat hoef ik ook niet te weten. Het plaatje trekt me nog een klein beetje in het normale.

Want het covid virus en de Britse variant zijn alleen al in staat de grond onder mijn voeten te doen schudden. 

Dat de regering besloten heeft om hun ontslag in te dienen was de druppel.

Soms wil je even diep onder de dekens wegduiken en een poosje verdwijnen.

Gisteravond keek ik naar de slachtoffers van de kindertoeslagenaffaire en luisterde naar hun verhalen.

8 jaar lang vechten tegen de bierkaai. In Almere alleen al een heel groot aantal.

De belastingdienst mag vanwege de privacywet geen namen en adressen aan gemeenten vrijgeven.

Slachtoffers moeten zich zelf melden. Maar er heerst heel veel schaamte. Ik begrijp dat zo goed. Als je steeds met je kop tegen de muur loopt als je zoveel onrecht wordt aangedaan dan twijfel je aan jezelf.

Ergens heb jij iets fout gedaan want anders was dit niet gebeurd.

Ik hoop van ganser harte dat de overlevenden van de kindertoeslagenaffaire de weg naar hun gemeente vinden om bijgestaan te worden.

Dat zal een eerste stap zijn om onder valse schuldgevoelens weg te komen.

Ik vind het een hele moeilijke materie om over te bloggen. Want wie ben ik nu eigenlijk? Als ik een keertje contact maak met iemand die gezag draagt en waar men tegenop kijkt ook ik, dan knaagt het.

Want ik heb weinig opleiding. Ik ging naar de Mavo maar bleef in de eerste klas zitten. Deed hem nog eens over en ging toen van school om aan het werk te gaan. Ik weet het de trauma’s in mijn kindertijd belemmerden me om me te ontwikkelen.

Maar dat kan nog wel eens een rol spelen in mijn zelfbewust zijn.

Hoe vaak is het niet dat we nee zeggen tegen ons zelf.

Dat we denken dat we het niet kunnen dat we onszelf veroordelen?

Ons brein is er op ingesteld om rekening te houden met een slecht scenario.

Want dan kunnen we overleven als het werkelijkheid wordt, hoorde ik deze week op de dagelijkse posts van Groundworks.

Michelle adviseerde dan ook om de dag af te sluiten met het schrijven in je dagboek en 5 dingen op te noemen die goed waren gegaan.

En als je een shitdag hebt gehad toch bedenken wat er goed was.

Bijvoorbeeld dat je die dag hebt doorstaan en volgehouden. Niet alleen benoem je die 5 dingen je schrijft er ook bij waarom ze goed waren.

Daarna mag je je leerpunten op schrijven, want je wilt ook blijven groeien.

Over groeien gesproken.

Ik ben de laatste maanden behoorlijk gegroeid. En iedere avond verzuchtte ik dat het me nooit zou lukken om af te vallen.

Ik veroordeelde mezelf en vond mezelf lelijk. Maar ik heb de knop om kunnen zetten.

Sinds 2 dagen let ik op mijn eetgedrag in die zin dat ik een app van het voedingscentrum gedownload heb en zo een eetdagboek bij houd.

Ik kan je zeggen dat ik al een kilo kwijt ben.

Ik heb twee gebreide jurkjes besteld en zin om mijn laarzen tevoorschijn te halen.

Moraal van dit verhaal? Let op je gedachten. Ze vertellen je niet altijd de waarheid.

Een fijne zaterdag lieve mensen.

We gaan het redden, we doen het goed.

@Lineke

 

 

 

 

Vrijdag 15-01-2021

 

"Partir c'est mourir un peu,

  C'est mourir à ce que l'on aime:

 On laisse un peu de soi-même

  En toute heure et dans tout lieu.

(letterlijk 'Weggaan is een beetje sterven,  Dat is sterven aan wat men liefheeft /Men verliest een beetje van zichzelf  in ieder uur en op elke plek').

 

Gisteren las ik op de facebookpagina van de brandweer  dat wijkagent Karin Groenendijk  na 18 jaar gewerkt in ons dorp naar Coevorden vertrekt. Wat heeft ze veel voor mij betekend. Tijdens de eerste  afspraak vertelde ze me dat ik in huiselijk geweld zat, schreef ze op een briefje wat ik allemaal moest doen en vertelde ze me dat ik het weekend naar een hotel moest gaan omdat ik niet in een “Blijfvanmijnhuis” pastte. Ze zei me dat er kerkmensen op me af zouden komen die me zouden vertellen dat ik niet mocht gaan scheiden.

Dat was vrijdag en de maandag daarop nam ik haar briefje en vinkte alle stappen af behalve de inschrijving bij de woningstichting,

Dinsdag had ik een afspraak voor mijn wekelijkse chemobehandeling en woensdagochtend kreeg ik een telefoontje van de woningstichting en boden ze me een huis aan.

Ik moest me nog in laten schrijven.

Meerdere malen had ik nog een afspraak met Karin en ons contact verliep altijd warm en prettig.

Een sterke warme vrouw die me aanmoedigde om trots op mezelf te zijn.

Als we elkaar op professioneel terrein ontmoeten was een groet voldoende kwamen we elkaar tegen in een informele sfeer dan gaven we een hug.

Ik kan je vertellen dat het bijzonder is om een vrouwelijke politieagente in uniform te omarmen.

Wat heeft Karin veel voor Krimpen en voor vrouwen betekend. Wat heeft ze veel voor mij gedaan.

Ze zou zeggen dat ik het meeste zelf heb gedaan.

Een schoolvoorbeeld was ik hoe het moet als je wilt ontsnappen uit huiselijk geweld.

Ik gun agent Groenendijk een mooie toekomst in het prachtige Drenthe.

En merk nu dat ik haar altijd heb meegedragen in mijn hart vanaf het moment dat ik dakloos raakte tot nu toe.

Zij is een Godsgeschenk.

 

@Lineke