Vrijdag 3
december,
Een paar
weken terug had ik via een soort van zoom een intake met twee psychologen.
Het werd een
gesprek van anderhalf uur en aan het einde van de middag hadden we opnieuw
contact.
De diagnose
was PTSS. Niet iets waarover ik me verbaasde.
Alle
symptomen wijzen die kant op. En het was precies de reden waarom ik opnieuw
hulp zoek.
Nu sta ik op
een wachtlijst die ongeveer 2 maanden gaat duren.
Tenminste
als je het via een soort van zoom gaat doen. Wat is het behandelplan?
De
gebeurtenis wat een trauma veroorzaakt heeft in detail te vertellen.
Het wordt
opgenomen en daarna moet ik het met regelmaat terug luisteren. Door het
terugluisteren vormen zich andere baantjes in je brein je krijgt er andere
gedachten bij en dat helpt.
Ik vind het
spannend.
Ik ben
vooral een onafhankelijk persoon.
Om me over
te geven aan een hulpverlener vind ik
erg lastig.
Bovendien
heeft de intake al zoveel losgemaakt en ben ik alvast zelf aan de slag gegaan.
De symptomen
laten zich ook niet wegpoetsen, ze zijn er nog steeds, maar ik kan ze beter
herleiden.
Ik kwam op
het spoor van een podcast serie.
Traumashow
heet het en ik heb ze beluisterd.
Erg
intressant, ik kan je het aanraden, mocht je meer van trauma en de gevolgen
willen weten.
Waar ik me, voordat ik deze podcasts beluisterde, bewust
van werd was dat ik niet naar mijn lijf luisterde.
Ik zit veel
in mijn hoofd en vertel mijn lijf dat ze zich stil moet houden.
Terwijl ze
me zoveel wil vertellen.
Maar als ze
te luid spreekt verdoof ik haar met snoepen.
Het gevolg
is dat ik een 10 kilo te zwaar ben.
Ik vind dat
niet fijn. Ik voel me niet meer mooi en aantrekkelijk. Vooral als ik s avonds
mijn bed in stap, neem ik me zelf voor om te gaan lijnen.
Maar het
verlammende gevoel, dat het me toch nooit zal lukken, overheerst.
Daardoor
verwijt en veroordeel ik mezelf. Niet iets om kracht uit te putten.
Inmiddels
heb ik ontdekt, dat de dader, de veroorzaker van het trauma, overleden is.
Ik ben maar
eens gaan surfen en kwam zijn naam op een foto van een grafsteen tegen.
Ieder, die
er aan voorbij loopt krijgt een genade groet.
Misschien
dat hij de ander toewenst, wat hij voor zichzelf graag wil?
Ik vind het
een opluchting dat hij er niet meer is.
Aan de
andere kant vind ik het laf dat hij nooit tot een schuldbekentenis is gekomen.
Helaas zul
je dat ook niet vaak mee maken met daders van seksueel misbruik.
Ik ben door
de dagen heen, vooral heel verwonderd dat ik al die jaren een redelijk normaal
leven heb kunnen lijden.
Een baan,
opleiding, vrijwilligerswerk, geen schulden etc.
Maar nu ik
kijk en voel, denk ik, wat een ontzettend zware weg heeft dat meisje van 9
gedragen.