Rouw maakt kwetsbaar.

Wat slaap ik toch slecht momenteel. Ik zou er heel wat voor over hebben om een nacht ongestoord door te kunnen slapen.

De eerste uren gaat het goed. Maar halverwege de nacht word ik wakker of omdat ik naar de wc moet of omdat poeslief naar buiten wil.

Ik slaap dan niet meer. Vannacht vroeg ik aan de Heer wat de reden was van mijn gebroken nachten. Het werd me duidelijk dat ik overdag druk ben met allerlei dingen en te weinig stil sta bij wat echt aandacht nodig heeft.

Dat wat ik liever wegduw en voor op de vlucht ga.

Met de dood van pa voel je hoe kwetsbaar het leven is. Tel je mijn levende fantasie erbij op dan kom je uit bij allerlei angsten en zorgen.

Een lieve naaste, die momenteel lichamelijke problemen heeft. Het zou toch maar zo kunnen dat die ook nog komt te overlijden. En er zijn nu al vier leden uit het gezin bij de Heer. Mijn broer was 32 toen hij stierf aan een herseninfarct.

Mijn schoonzus van 45 aan een zeer kwaadaardige vorm van kanker.

Mijn moeder en mijn kleinzoon.

We zijn nog maar met ons 3en over.

Laat het even daar bij blijven astUblieft.

Het is glad buiten.

In mijn gedachten val ik en breek mijn heup. Rouw is heel kwetsbaar, het is grond wat vloeibaar geworden is het is lopen op het water.

En dat lukt van geen kant. Ervaren dat je zo kwetsbaar bent en zo afhankelijk van God. Ik vind dat heel lastig.

Want stel je voor dat Hij het deze keer laat af weten. Stel je voor dat Hij genoeg heeft aan Zichzelf en al die anderen die Hem ook nodig hebben?

Stel dat Hij  net als al die anderen zegt dat ik niet zo gevoelig moet zijn en een beetje flinker?

Dan lees ik deze tekst:

en zo heeft Hij, hoewel Hij de Zoon was,

 de gehoorzaamheid geleerd uit hetgeen Hij heeft geleden.

Het eerste wat binnenkomt is dat Jezus de Zoon van God is.

En hoewel Hij dat is heeft Hij geleden. Onnoemelijk geleden.

Hij vluchtte er niet voor weg in allerlei bezigheden en activiteiten maar Hij ging er dwars door heen.

En hoewel Hij Gods Zoon was leerde Hij daardoor gehoorzaamheid.

Er is voor mij geen andere weg dan acceptatie dat het is zoals het is.

Om eerlijk open en kwetsbaar naar God toe te gaan en te vertellen wat er op mijn hart ligt.

@Lineke

1ste Advent

Sommige preken zullen me altijd bijblijven.

Ik weet nog exact waar ik zat in de kerk van mijn jeugd.

Ik herinner me nog de man die op de preekstoel stond. Hij was een godsdienstleraar.

Het was advent. Hij had een indringende vraag. Wat als baby Jezus in jouw armen word gelegd.

Is je hart klaar om Hem te ontvangen.

Ja van je armen naar je hart. Als er een baby in je armen word gelegd doet dat iets met je.

Er zijn mensen die het weigeren. Het is te kwetsbaar.

“ Ik wacht wel tot ze groter zijn. Dit is me veel te klein.”

Een kindje vindt de weg naar het meest kwetsbare in je eigen hart. Het raakt je weerstand aan en je boosheid.

Je ervaart dat je macht hebt over dit kleine wezen. En dat maakt bang.

Maar het doet je macht wegsmelten en het enige wat overblijft is de kleinheid van jou.

Is je hart bereid om het kind Jezus te ontvangen?

Durf je het in je armen te nemen? Durf je het te omarmen en durf je het op te nemen in je wezen in je zijn?

Advent. En ieder jaar komt deze vraag die jaren geleden gesteld werd vanaf de preekstoel die stond in de kerk van mijn jeugd weer naar me toe.

En ieder jaar wil ik opnieuw mijn hart toebereiden tot een kribbe waarin Jezus gelegd mag worden.

Be born in me,

@Lineke

Eeuwigheidszondag

Eeuwigheidszondag.

Het kwam in de afgelopen dagen voorbij. En het besluit viel.

 Ik doe er niet aan mee. 

Eeuwigheidszondag is van de laatste jaren. Vroeger gingen we op oudejaarsavond naar de kerk en werden de mensen die in het afgelopen jaar gestorven waren genoemd.

Dat was goed, verdrietig en voldoende. Oudejaarsavond was immers een avond van terugblikken. Het hoorde daarbij.

Dat we nu een eeuwigheidszondag hebben. Ik doe er niet aan mee. Dit jaar dan.
Vorig jaar vond ik het mooi en indrukwekkend.

Maar nu is het verlies van de laatste ouder in augustus jongstleden nog vers genoeg.

Het komt en het gaat. Het heeft nog geen moment in de tijd nodig. Het dient zich op vele en onverwachte momenten aan.

Rouw die rafelranden kent.

Ik lees veel over rouw. En lees dat rouw met liefde te maken heeft. Iets wat ik in mijn geval niet direct kan beamen.

Wel is er verdriet om een leven wat zo gebroken was.

En de keuzes die in die gebrokenheid en onvermogen gemaakt werden. Ik kijk naar de serie “Onze jongens op Java”

Hij was zo’n jongen. Mooie herinneringen werden verteld, moeilijke verborgen. De belofte aan zijn meerdere om te zwijgen over akelige gebeurtenissen serieus genomen.

Explosies van woede waren er.

En later toen er medicatie ingenomen werd om tremoren tegen te gaan, kwamen de nachtmerries.

De medicatie werd gestopt, want hij wilde niet herinnerd worden aan wat hij beloofd had te zullen vergeten.

Oudste dochter en enig meisje. Empathisch en hoog gevoelig.

Ze weet, dat ze weet, dat ze weet.

Bovendien loopt er een band die in het gezonde leven niet had mogen bestaan.

Ze heeft er mee te dealen.

Eeuwigheidszondag.

Ja, daar verlangt ze naar. Dat het in de Eeuwigheid altijd zondag mag zijn.

De dag waarop gevierd word dat Jezus opstond uit de dood.

@Lineke

Een leuke avond

Dit is ons Gouden Uurtje

Het Uur van Goud.

Luisteren naar verhalen

Waar ik zo van houd.

Luidkeels klinken enthousiaste stemmen in de gezellige huiskamer van het huis voor anders begaafde mensen.

Het is vrijdagavond en rond kwart over zes fiets ik met een tas vol boeken een paar straten verderop.

Iedere keer is er een ander thema en deze keer ging het over eten en drinken.

De boeken door de bieb aangeleverd, want daar gaat het Gouden Uurtje vanuit, zijn door gesnuffeld en de verhaaltjes zijn gekozen.

Was ik in het begin nerveus en onzeker, ik kwam er immers als groentje bij in de groep, die het vanaf het begin bezig zijn, inmiddels 13 jaar, nu heeft de ervaring mij geleerd dat mij het ook wel lukt.

Dat leuke vrijwilligerswerk, dat voorlezen temidden van dankbare blije gezichten.

Naarmate mijn zelfvertrouwen groeit, groeit ook de waardering van de gasten.

Ik kreeg gisteravond zelfs de boodschap dat ik ook terug mag komen en dat ik op dezelfde plaats beland ben als de meest favoriete, degene waar je altijd zo mee kan lachen.

Over eten en drinken ging het, over pannenkoeken, over hagelslag en de reclame van Venz.

Dat ik hun liet raden naar dat lied en de paraplu op plopte in een heel andere associatie, namelijk die van Hanneke en Janneke, mocht de pret niet drukken, het gaf juist luidkeels gezang en het voerde ons langs poesje miauw en hondje waf

Berend Botje kwam ook nog in zijn scheepje voorbij.

Het viel niet mee om het koor in de juiste maat te krijgen en het gaf me een gevoel van kandidaat te zijn in het mooie programma Maestro.

Aan het einde van het uurtje werden de verhalen geëvalueerd en nadat we afsloten met ons lied tevreden en voldaan huiswaarts gekeerd.

Het was een leuke avond.

@Lineke

Vrees voor God?

De gelijkenis van de verloren zoon

En Hij zeide: Iemand had twee zonen. De jongste van hen zeide tot zijn vader: Vader, geef mij het deel van ons vermogen, dat mij toekomt. En hij verdeelde het bezit onder hen. En weinige dagen later maakte de jongste zoon alles te gelde en ging op reis naar een ver land, waar hij zijn vermogen verkwistte in een leven van overdaad. Toen hij er alles doorgebracht had, kwam er een zware hongersnood over dat land en hij begon gebrek te lijden. En hij trok er op uit en drong zich op aan een der burgers van dat land en die zond hem naar het veld om zijn varkens te hoeden. En hij begeerde zijn buik te vullen met de schillen, die de varkens aten, doch niemand gaf ze hem. Toen kwam hij tot zichzelf en zeide: Hoeveel dagloners van mijn vader hebben brood in overvloed en ik kom hier om van de honger. 1k zal opstaan en naar mijn vader gaan en tot hem zeggen: Vader, ik heb gezondigd tegen de hemel en voor u, ik ben niet meer waard uw zoon te heten; stel mij gelijk met een uwer dagloners. En hij stond op en keerde naar zijn vader terug. En toen hij nog veraf was, zag zijn vader hem en werd met ontferming bewogen. En hij liep hem tegemoet, viel hem om de hals en kuste hem. En de zoon zeide tot hem: Vader, ik heb gezondigd tegen de hemel en voor u, ik ben niet meer waard uw zoon te heten. Maar de vader zeide tot zijn slaven: Brengt vlug het beste kleed hier en trekt het hem aan en doet hem een ring aan zijn hand en schoenen aan zijn voeten. En haalt het gemeste kalf en slacht het, en laten wij een feestmaal hebben, want mijn zoon hier was dood en is weer levend geworden, hij was verloren en is gevonden. En zij begonnen feest te vieren. Zijn oudste zoon was op het land, en toen hij dicht bij huis kwam, hoorde hij muziek en dans. En hij riep een van de knechts tot zich en vroeg, wat er te doen was. Deze zeide tot hem: Uw broeder is gekomen en uw vader heeft het gemeste kalf laten slachten, omdat hij hem gezond en wel terug heeft. Maar hij werd boos en wilde niet naar binnen gaan. Toen kwam zijn vader naar buiten en drong bij hem aan. Maar hij antwoordde en zeide tot zijn vader: Zie, zovele jaren ben ik al in uw dienst en nooit heb ik uw gebod overtreden, maar mij hebt gij nooit een geitebokje gegeven om met mijn vrienden feest te vieren. Doch nu die zoon van u gekomen is, die uw bezit heeft opgemaakt met slechte vrouwen, hebt gij voor hem het gemeste kalf laten slachten. Doch hij zeide tot hem: Kind, gij zijt altijd bij mij en al het mijne is het uwe. Wij moesten feestvieren en vrolijk zijn, want uw broeder hier was dood en is levend geworden, hij was verloren en is gevonden.

Ds.JJ Poort weet me te boeien in het Bijbels dagboek “Bij dagen en bij nachten.”

Zijn uitleg over de gelijkenis van de verloren zoon gaat verder.

 Het feest wat aangericht word, gaat volkomen van de Vader uit.

Vader loopt naar iedereen toe.

Ik lees in het Bijbelgedeelte dat de verloren zoon zich schaamt en schuldig voelt.

 Hij weet zich minder dan een dagloner en dat zijn de losse knechten die per dag werk kregen.

De oudste zoon is gekrenkt en klaagt dat er om hem nog nooit een feest is gegeven en dat vader nog nooit een geitenbokje heeft gegeven om feest te vieren.

Terwijl ik in het begin lees, dat de vader zijn bezit verdeelde onder beide zonen.

Hij had dus genoeg om een feest te vieren 

Bevestiging.

Ik krijg de indruk dat de oudste nog steeds zat te wachten op de goedkeuring en bevestiging van zijn vader en daar zijn uiterste best voor deed.

Hij heeft er alles voor over. Is de hunkering naar bevestiging zo groot dat hij blind geworden is voor wat er altijd al was?

Je kunt er slaaf van zijn..

Psalm 46: 11,12 zegt

Hoor, o dochter, en zie, en neig uw oor,

vergeet uw volk en het huis van uw vader,

laat de koning uw schoonheid begeren,

want hij is uw heer; buig u dus voor hem neder.

De boodschap die daarin te lezen is betekent voor mij dat ik de hunkering naar bevestiging van mijn ouders op mag geven en dat ik me mag toevertrouwen aan God, Die volmaakt is in liefde en mij zal bevestigen.

Mensen zijn beperkt, maar God is onvoorwaardelijke liefde. Hij heeft me geschapen en weet wat ik nodig heb. Ja als je geboren word ben je afhankelijk van de liefde en bevestiging van degene die je verzorgd.

Maar bij het groter groeien mag je het meer en meer loslaten en je toevertrouwen aan je Schepper.

Voor mij was dat echt een moment in de tijd.

Een wilsbesluit om los te laten en toe te vertrouwen.

Schuldig.

We kunnen ons schuldig voelen.

We hebben dagen niet in de Bijbel gelezen.

Het ging zo goed dat we God niet nodig hadden.

 In boosheid en opstand hebben we Hem vaarwel gezegd.

Ergens is er het verlangen om naar Hem toe te gaan en weer te gaan bidden.

Maar we vinden dat we het niet meer verdienen.

Bij God is het nooit te laat. Hij staat te wachten met open Armen, snelt je tegemoet en gaat er op uit om een feest aan te richten.

Bovendien hoef je Zijn goedkeuring niet te verdienen.

Je mag genieten van de onbegrijpelijke Genade die Hij is.

Dankzij het offer van Jezus aan het Kruis.

@Lineke

Een uitdaging

Hij is geen veeleisende tiran, maar een liefhebbende Vader!

Hij is geen directeur, maar een God Die voorziet!

Hij is geen manager, maar een Trooster!

Hij is geen wijzende vinger, maar een Raadgever!

Dit las ik vanochtend in een blog op Puur Vandaag.

Wat raakt me dat. Deze week heb ik afspraken met een liefdevolle buurman die met mij langs garages gaat. Hij is hier bekend, doet namens mij het woord, houdt de deur voor mij open, als we ergens binnen stappen.

Zo zorgzaam en hoffelijk neemt hij een stukje verantwoordelijkheid uit handen.

De aanschaf van een auto is geen kattenpis en ik ben dankbaar dat hij me terzijde wil staan.

Ondanks al deze voorzienigheid slaap ik slecht en sta bol van de spanning.

Een auto( en het is een nieuwe geworden) verdien ik dat wel?

Ik heb mijn leven zo verziekt door verkeerde keuzes te maken en ik voel de neiging om voor de rest van mijn leven onder schuld en schaamte gebukt te gaan.

Bovendien helpt het feit dat ik kanker heb gehad ook niet om vertrouwen in de toekomst te hebben.

In gesprek met een goede kennis die uitgezaaide kanker heeft en bewust bezig is om haar uitvaart te verzorgen, merk ik dat ik me thuis voel in die wereld.

Ik wil ook wel een handgemaakte kist, maar waar zou ik hem kunnen stallen?

 Ik kijk naar mezelf en vraag me af:

Durf ik te leven of ben ik bereid te sterven?

En als ik bereid ben om te sterven, kan ik dan pas het leven omarmen?

Het is een keuze.

Als het zover is zal ik bereid zijn, maar nu ik mag leven wil ik het ook ten volle doen.

En de rest van mijn leven gebukt gaan onder de schaamte van foute keuzes?

Ik lees in een dagboek van ds. J.J. Poort over de verloren zoon en de Vader.

De vader die door de zoon zo onterecht behandeld is.

Hij vroeg de erfenis terwijl zijn vader nog leefde.

Met die vraag zei hij dat zijn vader dood was voor hem. Dat het geld belangrijker was dan het leven van zijn vader.

De zoon komt met hangende pootjes thuis.

Vader snelt hem tegemoet, zet hem opnieuw in zijn positie als zoon en viert feest.

Dat is de enige reactie. Het verleden is uitgewist alsof het nooit is gebeurd en er wordt uitbundig feest gevierd.

Zou de zoon dat kunnen omarmen?

Kunnen, durven wij met een schone lei te beginnen en te geloven dat je verkeerde keuzes je niet worden nagedragen, maar dat je het leven ten volle mag leven?

Ik vind het een uitdaging.

@Lineke

Lekker onderuit.

In de voorstudie over het Bijbelboek Jeremia voor de Bijbelstudiegroep
 kwam ik deze tekst tegen.

Een tekst die mij met beide benen op de grond zet.

Zo zegt de HEERE:

Laat een wijze zich niet beroemen op zijn wijsheid,

laat de held zich niet beroemen op zijn sterkte,

laat een rijke zich niet beroemen op zijn rijkdom.

Maar laat wie zich beroemt, zich daarop beroemen

dat hij begrijpt en Mij kent

dat Ik de HEERE ben, Die goedertierenheid bewijs,

recht en gerechtigheid op de aarde doe,

want in die dingen vind Ik vreugde, spreekt de HEERE. Jeremia 9: 23,24

Heerlijk relativerend vind ik hem. Want hoe vaak kijk ik niet op tegen een slim mens en wens dat ik ook wat meer van die wijsheid zou mogen hebben.

Of als ik met mw.B. langs dat grote witte huis loop met die groene grasvelden erom heen die gemaaid worden door zo’n mug zo lijkt hij van een afstand en mw.B. met een schuin koppie naar dat vreemde ding kijkt.

Dan fantaseer ik dat de bewoners die  me met regelmaat voorbij zien komen me uitnodigen voor een kopje koffie.

Me vertellen dat ik zo betrouwbaar lijk, een echte fatsoenlijke vrouw. En dat ze me vragen of ik op hun huis wil passen als zij naar het buitenland vertrekken.

Ik zie me zelf zitten achter dat grote raam en samen met mw.B. dwaal ik door de talloze kamers.

Met heimelijk plezier om mijn fantasie loop ik richting mijn appartement en dat huis  is ook goed.

Ja en wat sterker zou ik ook wel willen zijn. Ik ben niet altijd zo’n held ik zie er tegenop om met mijn fiets het dorp uit te rijden, die enge brug over.

En ja, ik heb meer van die angsten en onzekerheden waar ik  jullie niet mee zal vermoeien.

God zegt eigenlijk dat het niet zo belangrijk is. Het is wel handig maar beroem je er niet op, laat je je er niet op voorstaan.

Waar je je wel in mag beroemen waar je blij mee mag zijn is dat je God kent dat je weet dat Hij de Heer is en dat je Zijn karakter kent.

Dat je weet dat Hij genadig is, dat Hij recht en gerechtigheid doet.

Dat betekent dat je altijd op Hem kunt vertrouwen.

Bij het lezen van Jeremia 9 vind ik een verwijzing naar 1Kor.

Maar het dwaze van de wereld heeft God uitverkoren om de wijzen te beschamen,

en het zwakke van de wereld heeft God uitverkoren om het sterke te beschamen.

En het onaanzienlijke van de wereld en het verachte heeft God uitverkoren, en wat niets is, om wat iets is teniet te doen,

opdat geen vlees voor Hem zou roemen.

Maar uit Hem bent u in Christus Jezus

Die voor ons is geworden wijsheid van God en gerechtigheid, heiliging en verlossing,

opdat het zal zijn zoals geschreven staat

Wie roemt, laat hij roemen in de Heere.

Weg met alle onzekere minderwaardigheid en krampachtigheid.

Wees lekker jezelf en leun maar achterover.

Je hoeft niet te presteren om erbij te horen, je mag roemen in je God.

@Lineke