Als de ziel zwijgt..

Een stukje overgenomen van Healingrooms.

In Au,au,au schrijf ik over mijn fisieke pijn.

PIJN EN VERDRIET?

Ieder mens krijgt in zijn leven ellende en narigheid te verwerken. Ernstige ziekten of een vervelend lichamelijk ongemak. Sterfgevallen. Relaties die stuk lopen. Problemen op het gebied van werk en inkomen. Wat niet al. Van die narigheid word je als mens verdrietig. Naast lichamelijke pijn kan er ook emotionele pijn zijn. Hoe kun je als mens het beste met die pijn en verdriet omgaan?

Als de ziel zwijgt gaat het lichaam spreken

In ons werk komen we veel mensen tegen die het verdriet proberen weg te stoppen. ‘Niet aan denken’, ‘zand erover’. Men probeert aan iets anders te denken. Men gaat een avondje uit, men kijkt een filmpje. Sommigen willen dat de radio altijd aanstaat. Dan word je niet geconfronteerd met je gedachten[1].

Het probleem is dat je gevoelsleven niet de ruimte krijgt als je dit doet. Je raakt afgestompt. Je voelt de pijn nauwelijks meer, maar je kunt ook moeilijk blij zijn of liefde en vriendschap voelen voor een ander. De vreugde van het leven wordt voor je onbereikbaar.

En het kan gebeuren als iemand je op je pijnpunt raakt, dat je heel geïrriteerd of agressief gaat reageren. De pijn kan als een emotionele uitbarsting naar boven komen.

Daar komt nog bij dat pijn ook in je lichaam gaat zitten en erop gaat reageren. Dat kan tot uiting komen in allerlei soorten ziekten en klachten. Anders gezegd: uw ziekten en klachten zouden wel eens weggestopte pijn als oorzaak kunnen hebben. Daarom is wegstoppen geen goede oplossing.

Als je erover praat verwerk je de pijn

Het is goed om over wat je hebt meegemaakt, te praten. De hele geschiedenis, hoe het begon en wat er toen gebeurde en hoe je dat beleefde etc. Het zal je goed doen als er een mens is, die naar je luistert en met je meeleeft. Zo heeft een mens met een moeilijk leven zeker regelmatig iemand nodig om tegen aan te praten. Dat voorkomt gezondheidsproblemen.

Dus als je verdriet te verwerken hebt, zoek dan iemand om je verhaal te vertellen. Een betrouwbaar iemand, die oprecht met je mee kunt leven. Let op, je hebt ook mensen, die genieten van het verdriet van een ander. Zo iemand moet je niet hebben. Als je niemand hebt, neem dan contact op met iemand in een kerk of christelijke gemeente die dit werk doet: een predikant, pastoraal- of nazorgwerker. Als je aanklopt voor hulp zullen deze mensen, als het maar even past in hun agenda, je helpen.

Laat de Geest van God zijn werk doen

De Geest van God wordt in de bijbel aangeduid als de trooster. En dat doet die Geest ook als je hem Zijn gang laat gaan in je leven. Ik ken mensen, die grote narigheid hebben meegemaakt en in die moeilijke tijd toch rust en vrede hadden. Wil jij dat ook? Stel je ervoor open. Zoek het contact met God. De medewerkers van Healing Rooms kunnen voor je bidden dat je die trooster ontvangt en dat hij in je gaat werken.

Opgekropt verdriet verwerken

Bij veel mensen zit er een jarenlange berg van opgekropt verdriet. Soms is het zo erg dat mensen zeggen: “Als ik daar over ga praten overleef ik het niet”. Het verdriet is een groot trauma geworden. Als dat zo is, dan moet u inderdaad voorzichtig zijn met uzelf. Bij Healing Rooms hebben we de ervaring dat mensen eerst meer rust en vrede moeten leren kennen die van God is. Dan worden ze sterker en kunnen dan meer aan.

Daarna kan dan met de traumaverwerking worden begonnen. We gaan dat heel voorzichtig doen. Iedere week een kleine stap. Zal lang duren. We kennen enkele mensen die dit proces samen met ons en anderen met goed gevolg hebben afgerond.

Kom uit je verdriet

Er zijn genoeg mensen, die nadat ze een nare gebeurtenis hebben meegemaakt of zelfs meer van die gebeurtenissen niet meer uit hun verdriet komen. Jarenlang blijven zuchten onder het verdriet. Het is goed om de beslissing te nemen: ‘Ik wil nu uit deze situatie’. Daarmee ben je er niet van af, maar je bent dan wel zo ver dat anderen je kunnen helpen. God kan mensen troosten op een bijzondere manier en wij willen je daarbij helpen. Dan kun je weer verder met je leven!

Tenslotte

Het is goed om verdriet te verwerken zoals het hier is beschreven. Wij willen je helpen. Ook als het verdriet groot is. Het is beter om de weg van genezing te gaan. Die is niet gemakkelijk, maar dat is uw huidige leven toch ook niet? En, wat zou het mooi zijn om nog een aantal goede jaren te hebben in dit leven?

Noten:

[1]Leuke dingen doen en je gedachten verzetten zijn natuurlijk goed in combinatie met de echte oplossingen die hieronder staan. Er zijn overigens ook ernstiger ‘oplossingen’ die men kan gaan gebruiken, alcoholist worden om je verdriet te verdrinken of je aan iets anders verslaven.

Au,au,au (Als de ziel zwijgt)

David zei:

3 Want zolang ik zweeg, kwijnde mijn gebeente weg

onder mijn gejammer de ganse dag;

4 want dag en nacht drukte uw hand zwaar op mij,

mijn merg verdroogde als in zomerse hitte.

5 Mijn zonde maakte ik U bekend,

en mijn ongerechtigheid verheelde ik niet;

ik zeide: Ik zal de Here mijn overtredingen belijden,

en Gij vergaaft de schuld mijner zonden.

6 Daarom bidde iedere vrome tot U

ten tijde dat Gij U laat vinden;

zelfs bij een stortvloed van geweldige wateren

zullen die hem niet bereiken.

7 Gij zijt mij een verberging, Gij bewaart mij voor benauwdheid,

Gij omringt mij met jubelzangen van bevrijding. Psalm 32:3-7

Als de ziel moet zwijgen, spreekt het lichaam.

Vanochtend was ik weer bij de fisio te vinden.

Ik heb al geruime tijd pijn aan mijn rechterheup en het is heel heftig.

Het gaat dwars door de paracetamol heen en ik word er zo moe en chagerijnig van.

Ik kan mijn rechterbeen niet goed optillen en lopen is ook lastig.

Eigenlijk is de hele onderrug gevoelig.

Ik moet denken aan bovenstaande psalm en de zin die ik ooit tegen kwam.

Als ik mijn ziel het zwijgen heb opgelegd, gaat mijn lichaam spreken.

Het is nodig om dingen van voorbij onder ogen te zien.

Ze in het licht te brengen en er samen met Pappa  door heen te gaan.

Ze liggen te wachten in een hoekje van mijn onderbewustzijn en willen zo graag tevoorschijn komen.

Maar ik ben bang en vind het eng.

Het  gaat niet om eigen overtredingen en zonden, maar zonden en overtredingen gepleegd tegen mij.

In vers 6 staat dat God Zich laat vinden als ik bid.

Zelfs een stortvloed van geweldige wateren, zelfs als het zo eng is zullen deze mij niet bereiken het zal mij niet overspoelen.

Want God is voor mij een verberging, Hij bewaart mij voor benauwdheid.

En als ik er door heen durf te gaan geeft Hij me jubelzangen van bevrijding.

Maar voor nu draai ik er om heen. Ik durf niet goed.

EN toch.

Als mijn ziel zwijgt spreekt mijn lichaam.

Au, au,au.

@Lineke

De bril van genade

Maandag 18 maart.

Mijn dag begon met een appje aan een vriendin. Ik vertelde dat de kunst van positief leven is keuzes maken voor wat energie geeft en wat kost los laten.

En dat meende ik omdat ik weer vrijheid voel en ervaar in mijn geest.

Vrijheid om leven te vieren en het goede te zoeken.

En dan schrik je op. Rond de klok van elf dringt er vaag een bericht dwars door het broze gevoel van positiviteit.

Een aanslag in Utrecht. Een schietpartij in een tram.

Raar. Een tram. Daar zit ik ook wel in. Stel toch. Onschuldig op weg naar je werk of naar huis. En uit het niets word er een pistool op je gericht.

De hele verdere maandag kleurt grijs en grauw. Je volgt het nieuws op de voet. Wel een terroristische aanslag of geen aanslag.

Ik denk terug aan het jaar 2000. Ik woon in Jeruzalem en aanslagen zijn aan de orde van de dag.

Ik bid voordat ik de deur uit ga en waakzaam ben ik onderweg.

Dagelijkse dreiging en het nieuws volgen we op de voet.

Televisie op de ziekenzaal stond aan en mensen van verschillende nationaliteiten keken.

Geen mening geen oordeel. Me steeds voor ogen houden dat Jezus verzoening heeft gebracht en ik uit verzoening leef.

En zo trad ik en Palestijnse ouders en Joodse ouders tegemoet.

Ik leefde van genade en gunde mijn medemens genade.

Zou deze opdracht ook nu actueel zijn?

Hoe kijk ik naar mijn medemens die bijvoorbeeld moslim is?

Houd ik nog steeds de verzoening van Jezus Christus voor ogen?

Kijk ik nog steeds door de Genadebril naar de ander en naar mezelf?

@Lineke

Kamerplanten.

Gisteren schreef ik over het stekje, wat ik mocht halen en dat ik weer aan kamerplanten ben begonnen.

Ik kreeg een hele leuke reactie van Danielle

Ze schreef

“Mijn planten zeggen meer over "groene vingers" dan over m'n kwaliteiten als huisvrouw denk ik 😁

Mijn plantjes doen het prima terwijl er regelmatig een stofwolkje langs schuift.”

Aan de reactie te zien merk ik dat ze jonger is dan ik ben.

Zij heeft de tijd niet meer meegemaakt dat de verzorging van je kamerplanten bij de huishouding hoorde.

De sierpotten werden regelmatig afgewassen. De planten afgesproeid of de bladeren afgesponst.

In ieder geval ging de stofdoek er over, want ook de planten hoorden er stralend en schoon bij te staan. Zelfs was er de mogelijkheid om de bladeren te poetsen zodat ze er ze spiegelden van properheid..

Als je bezoek kreeg van een oude kritische tante werd er zeker naar je planten gekeken en ging er keurend een vinger over de bladeren.
Moeder had ook een boekje over het huishouden doen. Welke borsteltjes je gebruikte etc.
(Ik heb de Badeker gehad en nooit in gekeken.  Een serie van 25 delen als hulp voor de huisvrouw. ) 

Voor de zomervakantie begon en de school sloot kwamen we als kinderen thuis met een plant uit de vensterbank van de klas.

Het ding was vaak niet om aan te zien Een hoge uitgegroeide geranium die schreeuwde om aandacht en water.

Maar omdat we een week of drie de tijd hadden om het gevalletje in de watten te leggen nam ik de zorg en plicht op me.

Dat dan wel weer.

Ik gaf water en omgaf hem met al mijn kinderliefde.

Gevolg was dat de juf aan het begin van het nieuwe schooljaar frisse gezonde planten op haar vensterbank kon neer zetten.

Waren het hopeloze gevallen dan had moeder er een nieuwe voor gekocht of ze er een takje afgebroken om er zelf een stekje aan over te houden.

Het gebeurde ook dat we een wedstrijd hadden.

We kregen een plantje mee naar huis en mochten deze gaan verzorgen.

Aan het einde van de periode werd hij weer mee gebracht en kon je een prijs winnen voor de mooiste plant.

Je moest hem zelf verzorgen. De mijne zag er zo schitterend uit want ik had de taak aan mijn moeder overgedragen.

En dat was te zien door de jury, want ondanks het schone uiterlijk vielen plant en ik buiten de prijzen.

Gelukkig is er geen oude kritische tante meer, want die zal genieten van de bloemenpracht in het hiernamaals en met haar stofdoek de troon poetsen.

En dus probeer ik de kwaliteit van mijn plantjes los te zien van mijn prestaties als huisvrouw.

Jullie horen er nog van.

@Lineke

Eén van de 10 babies.

Vandaag is het zondag en deze zondag begon bijzonder.

Ik werd namelijk voor 11.30 verwacht in een straat verderop.

Daar mocht ik een baby’tje afhalen.

Zo noemde ze het aan de telefoon. Gisteren gaf ze me in volle vertrouwen haar nummer op facebook. Ze had wel 10 baby’tjes gekregen en nu gaf ze deze weg.

Omdat ik heel voorzichtig, na grote mislukkingen in het verleden, weer begonnen ben, wilde ik ook wel een baby’tje.

En zo stapten mw.B. en ik in weer en wind en belden aan.

Mw.B. piepte uiteraard en ze kreeg een knuffeltje en ik het baby’tje.

Liefdevol werd hij in een zeemantas gezet en nu staat hij te pronken op de vensterbank.

Hoe ik er toe gekomen ben om weer plantjes in mijn huis toe te laten.

’s Zomers heb ik heel veel plezier aan de planten op het balkon.

Ik geniet en verzorg ze met overgave.

Maar dat is het balkon.

En die planten vertellen me niet dat ik een slechte huisvrouw ben, als ze er eens wat treurig bij staan wat overigens nooit gebeurd.

Maar groene fleurige planten in huis zijn een overduidelijk signaal van een perfecte huisvrouw.

Omdat goede huisvrouw zijn zo spannend is en ik er van overtuigd was dat nooit en te nimmer te worden kocht ik in het verleden iedere maand nieuwe planten.

Want ze waren verdroogd, verzopen en dood.

Dus gaf ik het op en stouwde mijn vensterbank vol prullaria.

Geen gezicht ik weet het, een beetje kermisachtig.

Totdat een uitgebloeide bak met bolletjes zijn plaats voor het raam vond.

Wat leek dat gezellig.

Lidcactus volgde en twee aloë Vera vonden hun bestemming.

lidcactus

Aloe Vera

En nu heeft één van de 10 baby’s haar intrede gedaan.

Ze is geboren uit een stekje, die heel vruchtbaar vele nakomelingen heeft gegeven.

Zo werd het vertelt.

Ik hoop toch zo dat ik dezelfde liefde mag ontwikkelen voor mijn plantjes.

Vooralsnog heb ik nog wat last van faalangst.

@Lineke

  

Ik gun je. (2.)

Nadat ze moe en vrolijk van het spelen op een bankje neerploffen, word ze onrustig.

Vader vraagt wat er aan de hand is. Ze piept verlegen dat ze haar werkkleren mist.

Ze wil ze weer aan. Vader pakt haar bij de hand en samen lopen ze naar de kast.

De kast bij de ingang van het pad omhult met groene lover.

Ze kijkt naar buiten en ziet het schemerig worden.

Waarom het zo donker is daarbuiten, vraagt ze zich af.

Ze denkt na en voelt hoe moe ze is. Ze is niet moe van het spelen, maar wel moe van het werken.

Ze kijkt naar Vader.

Met liefdevolle ogen en niet veroordelend kijkt Hij haar aan. Of Hij de kast moet openen, vraagt hij aan haar.

Het is alsof ze op een richeltje staat en met aan weerszijden een dalletje.

Zal ze van het richeltje afstappen en in het dalletje gaan?

Want dat voelt veel steviger onder haar voeten.

Vader stelt voor om weer naar het bankje te wandelen.

Of ze dat ook wil.

Omringd door Zijn acceptatie wandelen ze terug.

Hij laat haar nadenken. Wat maakt dat die werkkleren zo veilig voelen.

En wat is de reden als ze niet meer speelt de speelkleren zo snel mogelijk uit wil doen?

Ze denkt terug.

Toen ze kind was werd ze omringt door grote mensen die het moeilijk hadden.

Ze waren op zoek naar troost voor hun verdriet. Ze worstelden met hun leegte en gebrokenheid.

Ze leerde dat ze gehoorzaam moest zijn. Zich aan de regels moest houden, want die waren er genoeg.

Als ze zich aan de regels hield, was het goed.

Maar niemand zag haar hartje. Niemand haar verlangen naar relatie, naar contact.

Niemand nam de moeite om aandacht te schenken aan haar.

Ze was immers een kind. En een kind, daar moest je geen last van hebben.

En zo leerde ze.

Leerde ze om te werken.

Om ieder signaal op te vangen om zich te verbeteren.

“Dus als je goed bent, krijg je eindelijk de aandacht waar je recht op hebt.” concludeert de vader.

Verlegen kijkt ze hem aan.

“Zeg het maar” nodigt Hij uit.

“Ik heb toch geen recht op aandacht” fluistert ze verlegen.

Hij zwijgt en laat haar proeven aan de woorden.

Heeft zij recht op aandacht? Ze spreekt het hardop uit.

“Ik heb recht op aandacht”

Ze breekt en tranen lopen over haar wangen.

“Ik heb recht op aandacht” Ze laat het zinken in haar hart.

En kijkt naar Vader.

“Dan wil ik het graag bij U uitproberen. Zou dat mogen?”

Vader knijpt haar zachtjes in haar hand.

Je mag komen zoals je wilt. Je hoeft je niet aan regels te houden.

Je hoeft jezelf niet steeds te verbeteren. Je hoeft niet te werken totdat het goed is.

Want weet je, het is al goed. En Ik word je nooit zat. Ik geniet van jou, zoals je nu bent.

En nee, er ligt geen veroordeling op de loer. Geen sanctie, want Ik heb geen dubbele agenda.

Ze loopt naar de zandbak en draait zich om.

“Komt U weer op het randje gaan zitten, terwijl ik aan het spelen ben?”

Omdat U vindt dat ik recht heb op aandacht wil ik U vertellen wat er binnen in mij leeft.
En daarna trek ik mijn feestjurk aan en wil schommelen zo hoog ik kan.

Want te zijn die ik ben en krijgen waar ik recht op heb is de hemel.

@Lineke

Wat gun ik jou.

Ik gun jou.

Een limousine die voor de deur stopt. Een chauffeur die aanbelt.

Verbaasd stap je in en gaat op weg naar een prachtige plek.

Als je uitstapt, trilt de lucht van warme zonnestralen, zingende vogels die weten wat er komt.

Opgewonden kijken ze vanuit de bomen naar dat mensenkind.

Ze gaat een haag van groene lover door en ziet als eerste een kast.

Op de deur staat haar naam. De kast fluistert: “Open mij”

Je hand gaat aarzelend naar de knop en je ziet twee delen.

Het ene deel vertelt je dat je je werkkleding uit mag trekken en netjes weg mag hangen.

Als je dat hebt gedaan mag je de volgende deur openen. En daar hangt de allermooiste jurk die je je maar kunt bedenken.

Je trekt het aan.

Een vogeltje vertelt je dat je verder mag lopen.

Je komt bij een tafel met een stoel. De stoel is versierd en je mag plaatsnemen.

Op de tafel staan taartjes limonade en chocolaatjes. Je mag eten zoveel als je lust.

Opnieuw sta je op en loopt naar een volgende kast.

En in die kast hangen speelkleren.

Want wat gun ik jou een grote speeltuin. Met schommels die tot hoog in de hemel reiken.

Met een enorme zandbak waar je naar hartenlust taartjes kunt bakken.

En waar de Vader met glinsterende ogen je werk bekijkt. En je vervult met geluk omdat Hij trots op je is.

Hij wijst je naar de draaimolen en laat je duizelen van plezier.

Hij neemt je aan de hand en zet je op de wip.

Vader gaat aan de andere kant zitten en samen gaan jullie de hoogte en laagte in.

Je bent gevangen in Zijn liefdevolle ogen, die alleen maar goedkeuring uitstralen.

Genoeg gedaan Mijn kind. Je mag spelen en genieten.

Zou je het durven ontvangen?

@Lineke