Eerlijk zijn.

Lieve Vader ik kan me niet indenken dat ik het misbruik van meester B. zover heb weggestopt.

Heel langzamerhand stapje voor stapje komt het uit de dichte mist tevoorschijn.

Uit nevels van verdringing.

Het was teveel om het misbruik van mijn vader te dragen en ook nog door de meester misbruikt te worden.

Er bleef niets van me overeind mijn eigenwaarde werd me totaal ontnomen.

Dat wat ik op school met vriendinnen had opgebouwd nam hij me af door me na schooltijd te isoleren om zijn gang te kunnen gaan.

Me kapot te maken van binnen. Al die tijd al die jaren zat het verborgen in een hoekje van mij en het hoorde bij me, maar ook weer niet.

Het was een deel van een levenshuis wat een ruïne was. Muren die stuk waren, een kamer waar de wind zijn gang kon gaan.

Ook geen wonder dat ik ongezonde relaties aanging.

Mannen die eisten en niks gaven.

Nu ga ik door een herstelproces en het is zwaar. Het is zwaar om door herinneringen heen te gaan. Het is zwaar om te voelen wat ik voel.

Ik vertrouw me niet toe aan anderen, maar ben eerlijk naar God. Huil, vertel hoe ik me voel hoe ik over mezelf denk.

Er is genoeg wat ik weet met mijn verstand. Ik heb al zoveel geleerd.

Ken je dat?

Ik voel me niks, een stuk vuil, een vod.

En omdat nu tegen God uit te spreken is moeilijk.

Want God zegt immers dat ik waardevol ben.

Dus is het een leugen.

Je hoofd kan vol met antwoorden zitten die je van te voren al weet.

En zo kom je nooit aan je diepste eerlijke gevoelen toe.

Maar de Heer wil dat je je hart deelt dat je Hem vertelt wat er in je omgaat.

Vanuit de herinneringen aan het misbruik voel ik me waardeloos. Ik voel me machteloos ik kan het leven niet aan.

Het leven lijkt op een woeste zee met hoge golven die over me heen slaan.

Ik sleep me de dag door heb geen zin in koken.

Ik haal een magnetronmaaltijd en warm het op.

Weet je het was zo heftig. Het was heel heftig. In de afgelopen week hoorde ik een politieman uit Engeland die gehoord werd. 
Hij was een klokkenluider in een grote misbruikzaak

Een geweldige dappere man, die opkwam voor talloze misbruikte mensen.

Hij kwam ze tegen.

Zwervers protestuees drugsverslaafden alcoholisten.

Mensen die seksueel misbruikt waren als kind en de ongelofelijke pijn niet konden handelen.

Mensen die niet hadden kunnen rekenen op goede zorg en erkenning.

Want ze worden monddood gemaakt, hun stem word niet gehoord.

Afgelopen zondag was er een collecte voor stichting Chris.

Op de beamer werd geprojecteerd wat de stichting doet.

Ze hebben een chat. En 80 %  van het chatverkeer met de kinderen gaat over seksueel misbruik.

80 % van de kinderen vertelt dat of zijzelf of vriendjes misbruikt worden.

Ik ben blij met International Justice Mission. Een organisatie die kinderen bevrijd uit slavernij.

Het probleem van seksueel misbruik onder kinderen is vele malen groter dan wij denken.

Want ze zwijgen houden hun mond gaan ondergronds.

Bang voor een oordeel. Tenminste dat ben ik.

Want als mensen weten dat ik slachtoffer ben van misbruik plakken ze er vast een sticker op.

Want dan kun je nooit normaal zijn.

En het enige wat je wilt is normaal zijn.

Erbij horen in godsnaam erbij horen.

Niet meer in de eenzaamheid, niet meer in het isolement. Al ben ik door meester B. misbruikt zeg me astublieft dat ik erbij mag horen.

Al ben ik door hem kapot gemaakt vertel me dat ik wel een volwaardig mens ben.

Omarm me houd me dicht tegen je aan. Breng me thuis terwijl ik onderweg ben.

Veiligheid verloren, mijn schuilplaats kwijtgeraakt.

Maar dwars door alles heen kom ik thuis. Thuis bij de Vader.

De deur staat op een kier, Zijn licht schijnt uitnodigend.

Hij gaat mee door de krochten van mijn hart. Totdat de bodem in zicht is waar Hij en ik uit kunnen rusten.

@Lineke

Kriebels

Het jeukt en het kriebelt. 

De stofzuiger doet zijn werk en de schaar knipt. De kam word meerdere malen door het haar gehaald en de hond keft.

De poezen liggen rustig op hun plekje, maar mw. B. heeft gezelschap gekregen.

Inderdaad ze heeft vlooien. Vorige week ben ik langs de dierenarts gegaan en pipetjes gehaald.

Je drukt ze leeg op een plekje in de nek, waar ze niet kunnen likken of bijten.

Maar het was niet afdoende.

Mw. B. heeft nog steeds gezelschap.

Vroeger werd ik er helemaal panisch van. Bedden werden afgehaald, kleren in de wasmachine en vloeren gespoten.

Dat heb ik niet meer. Gelukkig. Maar toch moet er wat gebeuren.

Mw.B. is een teefje en die zijn aanstellerig, waar het om hun broek gaat.

Het gedeelte aan de achterpoten onder de staart.

Ik mag daar niet kammen en niet aankomen.

Het is haar intieme zone en ik hoor daar af te blijven.

Ze gaat zitten, draait en bijt heel zachtjes in mijn handen. Het veroorzaakt lachkriebels bij mij en eerder  liet ik het maar zo.

Maar voordat het echt gaat kriebelen, moet ze het nu maar eens toelaten.

Gisteren heb ik haar broek beknipt. Je kunt je voorstellen hoe dat er uit ziet.

Bij een hond die draait, gaat zitten en zachtjes in mijn handen bijt.

Het ziet er uit alsof twee kleine kinderen kappertje hebben gespeeld.

Mw.B. zit er niet mee. Ze loopt fier met haar pluimstaart in de hoogte voor me aan.

Met een verknipte broek.

Ik voel de lachkriebels omhoog komen.

Als het daar maar bij blijft.

Ik zal nog maar even langs de dierenarts gaan. Voordat het echt gaat kriebelen.

@Lineke

Je hebt ook wel pech gehad.

Je hebt ook wel pech gehad.

In een hoekje van het restaurant zit ik te huilen. Een vriendelijke man kijkt een paar keer naar mij. Ik schaam me niet voor mijn tranen. In het ziekenhuis kom je dat vaker tegen. Mensen die hun tranen laten gaan omdat ze slecht nieuws hebben gehad.

Of omdat ze een geliefde achter moeten laten in de handen van doctoren en ze weten dat het afscheid nadert.

Omdat ze moe zijn van alles wat ze achter de rug hebben.

Bij de laatste categorie hoorde ik gisteren.

De woorden van de chirurg braken de dam door.

De dam tegen de vermoeidheid, de dam die verbiedt tegenslagen te ervaren.

We spraken over onbalans in mijn lijf.

Immers is de rugspier naar voren gehaald in een poging een nieuwe borst te maken.

Immers kwam ik er achter dat ik allergisch ben voor siliconen.

“Het komt bijna nooit voor” zei de chirurg.

Ik beweer het tegendeel. Er worden zelfs testjes gedaan om vooraf te bepalen of je allergisch bent.

En nu  mijn rugspier geen dienst meer doet en ik hem mis, ben ik in onbalans geraakt.

Ook dat gebeurt bijna nooit. Zegt de chirurg.

Er zijn vrouwen die ermee tennissen.

Nou ermee, er zonder. Zonder rugspier.

De kou komt me tegemoet. Wat is het een wereld geworden. De wereld van de chirurgie

“Je hebt ook wel pech gehad.”

Ik voel de tranen komen en schaam me er niet meer voor.

Ik duik met een kop koffie en een broodje aan een tafeltje en veeg behoedzaam met een servet mijn tranen af.

Ik weet dat er Iemand naast me zit Die met tederheid ze in een flesje opvangt. Mijn tranen. Ze zijn parels voor Hem.

Ik snik. Hoeveel kan een mens aan?

Ik ben zo moe.

In de metro laat ik opnieuw mijn tranen gaan.

Ik vind het geen enkel punt ik voel geen schaamte.

Als de mensen om me heen het opmerken het zij zo.

Ik heb ook wel pech gehad.

Het geluk is dat de mammografie goed was. Want daarvoor was ik gekomen.

En ja ik ben er nog. Ook dat.

Maar af en toe ben ik zo moe.

Want het leven en mijn lijf word nooit meer wat het was.

En ja, ik weet dat ik ouder word.

Maar mag ik een keer moe zijn? Moe van alles wat achter me ligt?

Ik heb pech gehad.

@Lineke

De eerste droppels.

De Geest helpt ons in onze zwakheid. Wij weten niet eens hoe wij moeten bidden. Daarom behartigt de Geest onze belangen met verzuchtingen waarvoor geen woorden zijn.

En God, die weet wat er in ons hart leeft, begrijpt wat de Geest bedoelt. Wat Hij voor de gelovigen vraagt, is in overeenstemming met Gods wil. 

Romeinen 8:26,27

 

Ken je dat? Soms word je overweldigd door omstandigheden. Je zou er voor willen bidden. Maar dat lukt je niet, want je vind geen woorden.

Het is stil van binnen en zo ga je je dagen door.

Af en toe glijd er een enkele traan over je wang. Je zou willen dat er een huilbui volgt, want de donkere wolken pakken zich samen boven je hoofd.

Dat hoofd, wat maalt in zorgen en gedachten. 

Het is als wachten op een verlossende onweersbui na een zinderhittevolle dag.

Maar het komt niet, het barst niet los.

Je zet je ramen en deuren wijd open om wat verkoeling te ontvangen.

Maar er staat geen zuchtje wind en de zinderwarmte blijft maar hangen in je huis.

Geen woorden vinden om te bidden, om je klacht naar de hemel uit te schreien.

Je lijf is tot het uiterste gespannen, ieder spiertje lijkt het tegen te willen houden.

Stil en verslagen ga je je dagen door.

En toch..Iets in jou zoekt wel contact. Iets in jou heeft zelfs contact.

Dat Iets is de Heilige Geest.

Hij helpt je in je zwakheid. Hij bidt voor je met onuitsprekelijke verzuchtingen. Daar waar je de woorden niet hebt, vindt Hij ze en pleit voor jou bij de Vader.

Durf je je over te geven aan Zijn Werk in jou?

Durf je erop te vertrouwen dat de hemel wel open is, al lijken de donkere wolken samengepakt te zijn? Ervaar je dat zuchten diep in je?

Weet je lief mens, er komt een einde aan je lijden.. 

Eens vind je de woorden weer en zal je stem zich verheffen in een dankgebed.

Geloven is geen prestatie. Geloven is relatie.

Relatie met de God, Die zegt dat Hij is.

Hij is in jouw omstandigheden en draagt jou.

Hij woont in je en spreekt met de Vader ten behoeve van jou..

Het komt goed, lief mens. Ontspan je maar..

De eerste droppels vallen al.

@Lineke

Met deze blog doe ik mee aan de bloghop van deze maand bedacht door Sander Funcke. Het thema is "Prestatie" 

Ik weet niet of ik het nog kan.

Als je een poosje iets niet meer hebt gedaan vraag je je af of je het nog wel kan.

Dat heb ik met schrijven. Het zit een beetje in het slop bij mij.

En ik vraag me dus af of ik het nog wel kan.

Vanwege de therapie die ik krijg, ben ik bezig met hartzaken. En om die hartzaken aan jullie toe te vertrouwen vind ik lastig. Dwars door alle moeite mag ik hele mooie dingen ontvangen en op een bestemde tijd zal ik er vast weleens iets van delen en als ik mensen tegen kom die in soortgelijke situaties zitten, het als een helpertje mogen geven als ze willen.

Maar om het nu zomaar aan het papier toe te vertrouwen voelt voor mij niet goed.

Het mooie wat je ontvangen hebt moet je niet verkwanselen. Daar mag je zorgvuldig mee omgaan.

Toen ik pas tot geloof was gekomen en groeide in het nieuwe was alles bijzonder. Ik vertelde er graag over. Wat de Heer deed in mijn leven hoe Hij sprak en hoe Hij me leidde.

Mensen hoorden het wat vervreemd aan. Dat hadden zij nou nooit, geloofden zij wel goed?

Ik viel dan stil en zocht een verklaring over het ontbreken in hun - en het aanwezige in mijn leven.

En ik zocht verbinding en geen vervreemding.

Ik wilde immers delen. Niet opscheppen over mijn geestelijk leven, maar het delen in onze gezamenlijke geloofsleven.

Dus zweeg ik en sprak er niet meer over.

Een klein poosje terug was ik op een conferentie. Het was fijn om te luisteren naar, maar ook om mensen te observeren.

Een van de gasten stond en zat steeds vooraan.

Tijdens de eerste toespraak sprak hij een beeld en woord van de Heer uit. Het was niet een juiste gang van zaken.

Want als je een woord of beeld denkt te hebben hoor je je te vervoegen bij de leiding en te vertellen wat je ontvangen hebt.

De leiding bepaalt of en wanneer het gedeeld mag worden.

In andere samenkomsten waar het vrijer was rolden de beelden en woorden die de persoon ontving over elkaar heen.

Een ander was niet in de gelegenheid om ook iets te kunnen delen, want hij was voortdurend met indringende stem aan het woord.

De eerste keer bleef ik erbij, maar nam me voor als het de volgende keer weer zou gebeuren, ik er uit zou lopen.

Dat was wat ik dus deed.

Weet je, ik heb al veel rondgekeken en meegemaakt op geloofsgebied.

Ik geloof niet dat de Heer met een indringende donderstem spreekt.

Wat ik wel geloof is dat gekwetste en verwonde mensen met een laag zelfbeeld zich kunnen specialiseren in het geestelijk zijn.

Want als je zo gebruikt word door de Heer, zo’n geweldige bediening hebt, dan ben je toch iemand.

Dan verbleken je wonden en word je lage zelfbeeld verhoogt.

Toch wil de Heer ons mensen maken.

Dat heeft Hij op de zesde dag gezegd en gedaan. Laat Ons mensen maken.

Zullen we daar dan ook maar aan gaan voldoen?

Hij heeft ons als mensen gemaakt, zullen we nu ook maar mens worden?

Met al ons lek en gebrek met al onze onzekerheid en weinige zelfvertrouwen?

Ik weet niet of ik het nog kan. Dat schrijven. Ik zie het wel..

@Lineke

Nederland, een christelijke natie?

Vandaag heb ik geen afspraken en dat komt goed uit. Het was een vermoeiend weekend en vandaag is het heerlijk rusten.

Opgestaan met mw. B. uit en even schrijven. Schrijven is een voor mij een gezonde bezigheid. Er komt zoveel over je heen aan berichtgeving.

Er is zoveel om over na te denken.

In het jaar 2000 woonde ik een jaar in Israel zoals jullie weten. Naast dat ik er prachtig werk mocht doen heb ik altijd het gevoel gehad dat het niet voor niets was.

Dat de situatie die zich er op dat moment voordeed een les voor me was met het oog op de toekomst.

En het lijkt erop dat die toekomst heel langzamerhand dichterbij komt.

In 2000 brak de 2^de intifada uit. Aanslag na aanslag vond plaats.

Het was vragen en bidden of het wijs was om de bus te nemen en naar de stad te gaan.

Het was zo dat als ik door een straat reed in de straat ernaast op het zelfde moment een bom afging.

Als ik s ’avonds in bed lag de helikopters boven het huis vlogen om de gewonden naar het nabij gelegen ziekenhuis te brengen.

De ervaringen borg in op in mijn hart. Want het was niet mogelijk om er met mensen uit Nederland over te praten.

Ze woonden immers in een rustige vreedzame omgeving en vertelden me dat de aanblik van soldaten met wapens op de rug gewelddadig gedrag opriep.

Dat dat de oorzaak was van de aanslagen.

Ik zweeg.

En nog zwijg ik.

Want Nederland heeft medelijden met de Palestijnen. Veroordelen Israel. De regering ondersteunen met ons belastinggeld ( 20.000.000) terroristische organisaties.

Ik sta er bij en kijk ernaar. En vraag me af wat er over Nederland is gekomen.

In welke leugens ze zijn gaan geloven. En hoe het mogelijk is dat weldenkende mensen Israël veroordelen.

Een land die voorop loopt wat uitvindingen voor de verbetering van gezondheidszorg betreft.

Het land met een leger die een afdeling heeft waar verstandelijk beperkte mensen dienst doen en waar na onderzoek men tot de ontdekking kwam dat juist mensen met autisme het leger tot grote zegen kan zijn.

Ik begrijp niet dat mensen in Europa, in Nederland dit land zo vervloeken.

Als je dat doet ben je dan nog voor het leven? Ben je het ermee eens dat mensen die vinden dat ze recht hebben op een land, dat land gaan verbranden?

Ik begrijp het niet.

Ik leef nog steeds in de veronderstelling dat ik in een christelijke natie woon.

Maar ik kom tot de ontdekking dat ik dat idee moet laten varen.

Ik beluisterde een toespraak. En daar werd in gezegd dat Europa klaar gemaakt word voor de komst van de anti-christ.

Hoe erg ik het ook vind voor mij is dat het antwoord op de veranderingen die ik waarneem.

Maar hoe houd je je staande in een snel veranderende wereld, waar ook in de kerk anti Israel geluiden te horen zijn?

@Lineke

Verrassing..

Wat een geweldig weekend heb ik achter de rug. Sinds december ben ik bezig met een proces. Een proces van het verwerken van pijnlijke herinneringen. Van veel in gebed zijn en vragen stellen aan God, hoe het nu precies zat.

Antwoorden werden me toegefluisterd in mijn geest, maar om ze nu serieus te nemen, vond ik heel moeilijk.

Je kunt je toch gemakkelijk vergissen.

Het kunnen je eigen gedachten zijn. Wie zegt in een periode van pijn, verdriet en rouw of dat wat je hoort in de geest betrouwbaar is.

Vrijdagmiddag kwamen we aan.

Verwelkomt met koffie, thee en lekkers. Kennismaken met je groepsleider en gebed ontvangen.

Verschillende Woorden van kennis, beelden en profetieën werden over me uitgesproken.

Bemoedigend en toekomstgericht.  

Gedurende het weekend luisteren naar Otto de Bruijne. De man van God, die kwetsbaar en op krukken moeizaam binnen komt lopen. 50 dagen in coma na een operatie die niet had mogen plaatsvinden. En toen hij zijn ogen opsloeg zei: “Verrassing”

Een kwetsbare man. Niets meer van zichzelf, maar alles van God. Oh ja volledig Otto zoals Otto bedoeld is door Zijn Schepper.

Dat beeld komt binnen. Gods kracht in zwakheid volbracht. Otto weet waar hij over spreekt.

Gedurende het weekend worden de antwoorden die ik in mijn geest dacht te horen, maar niet vertrouwde, hardop door Otto herhaalt.

Puzzelstukjes schoven in elkaar. In de afgelopen week stelde de Heer me een vraag en ik gooide hem om en om.

Ik begreep niet hoe het bedoeld was. Want volgens mij kon het niet.

Maar toch zei ik JA op de vraag. VADER zou wel weten hoe het moest.

Inderdaad, VADER wist hoe het moest. Zaterdagmiddag kwam het naar voren. En daar waar ik ja op had gezegd, kon ik opnieuw ja op zeggen.

Het was een heel bijzonder weekend. Maar in de afgelopen maanden werd ik erop voorbereid. Er naar  toe geleid.

En daar waar ik denk dat ik baas ben en autonoom en vrij om te kiezen is op de achtergrond de Grote Regisseur aan het werk.

Zoekt de Here, terwijl  Hij Zich laat vinden; roept Hem aan, terwijl Hij nabij is.

Jesaja 55:6 

@Lineke

Als je tweemaal met je fietsbel belt.

In de nachtelijke stilte dringt er een vreemd geluid tot me door. Ik stap uit bed en ga op zoek.

Vanuit de keuken klinkt er een ijverig gebrom. Dichterbij gekomen ontdek ik dat de deur van de vriezer niet gesloten is. Om half zes had ik voor het avondeten een schaaltje lasagne in de oven gezet. Vanuit de vriezer dus. Het schaaltje was net aan de datum en met korting. Ik had geluk om er drie op de kop te kunnen tikken.

Maar minder geluk dat ik de deur op een kier had open laten staan.

Met de overvloedige hitte had de vriezer op een dito wijze zijn best gedaan.

Goedkoop brood van een dag oud om voedselverspilling tegen te gaan, het was allemaal ontdooid.

De vriezer was waterig en ijzig.

Nu moest hij nodig ontdooid, dat had ik al wel geconcludeerd. Maar dit vond ik toch wel zonde.

Van het stroomverbruik en voedselverspilling.

Ik vind het heel lastig om eten weg te gooien. Schuldgevoelens, daar heb ik dan last van.

Restjes in bakjes bewaren om het na een week met een opgekrulde neus weg te mikken. Dat het bakje de koelkast niet is uitgelopen is overdreven maar het ruikt niet fijn meer.

Vroeger bij oma kreeg ik een slap koekje bij de thee. Ook zij was zuinig.

Ze hadden de oorlog meegemaakt. Koekjes krijgen bij mij de kans niet om slap te worden. Ik zoek lekkere uit en heb dan een hype.

Weken lang is bitterkoekje fan totdat ik ze niet meer kan zien.

Vanochtend was mijn vriezer ontdooid en staat geduldig te wachten op een poetsbeurt.

De meterstanden zijn opgenomen en ik zit nog steeds onder het geschatte verbruik.

Vandaag is het “Fiets naar je werk dag”

Mooi initiatief ik hoop dat er velen gehoor aan geven. Ik hoef niet op de fiets naar mijn werk vandaag.

Met alle bezuinigingen hoop ik wel aan het einde van de maand een andere e-bike te kunnen kopen.

Waar ik nu op fiets is af en heeft na 8 jaar zijn pensioen wel verdiend.

We zullen zien welke het wordt.

Fijne dag vandaag. En rinkel even met je fietsbel als je in de buurt bent.

Dan weet ik dat je mijn blog hebt gelezen.

@Lineke

Wel of geen beentjes?

Eens per week op vrijdagochtend ga ik naar het zwembad.

Ik ben niet enthousiast. Het begint bij het opstaan al. Het gemopper..

“Ik ga vandaag niet zwemmen hoor. Deze keer neem ik vrij.”

 Ik vind het een gezeur zo midden op de dag. Tegen half twaalf op de fiets richting zwembad door een onwillig poortje met mijn 10 badenkaart.

Onwillig, omdat de scan altijd weigert het poortje open te doen.

Eerst vervoeg ik me bij de balie waar ze  aan het bellen  of met andere dingen bezig zijn en ik ongeduldig sta te wachten tot ze een keer aandacht hebben.

Het is zelfs zo dat het poortje nu open staat en ik zonder te scannen door kan lopen.

Niet dat ik dat nu fijn vind, want ik wil wel betalen voor mijn les.

Ik duik een zweterig badhokje in en ontdoe me van mijn bovenkleding en schoenen om in badpak en waterschoenen naar het bad te schuiven. Schuiven is het, want de vloer is glad.

Daar aangekomen word het wel gezellig. Het is immers dezelfde  groep mensen meest vrouwen die wat mankeren en die onder leiding van badjuf en fisio door het water gaan.

We starten met lopen, joggen, twisten, langlaufen waar ik, als  altijd uit het ritme ga.

Linkerarm naar voren en rechterbeen naar achteren en andersom. Een soort mars zeg maar. Ijverig volgen alle hoofden het hoofd van fisio of badjuf.

Gehoorzaam in gelid. Ik maak er zo mijn verhalen bij. Bij het langlaufen vertel ik dat er veel sneeuw ligt en dat we geluk hebben. Bij het twisten zing ik een lied van de Beatles.  Vanwege het geklots in het water met armoefeningen bedenk ik dat het slagroom bijna stijf is.

Deze week waren we wel erg gehoorzaam en in gelid. Behalve ik, ik kwam een half baantje achteraan. Ik vind het anders gewoon zo saai.

Ik schaterde het plotseling uit. Het herinnerde me aan vroeger.

Vier jaar was ik en ging naar de kleuterschool. Het was een half uur lopen voordat we er waren..

Juf die in een straat verderop woonde in een voornaam huis. Ze kwam mij als eerste halen. Een dik  touw werd een eindje uitgerold  en ik kreeg een lus in de hand geduwd. En onderweg naar school stonden verschillende kinderen te wachten.

Het touw werd steeds langer, er kwamen steeds meer handjes aan lusjes.

In ganzenpas achter juf aan, gehoorzaam met de lus in de hand liepen we door het centrum naar school.

We peinsden er niet over om de lus los te laten en eens van het stoepje te stappen om de boel te gaan verkennen. Het was veel te eng, we hadden de veiligheid van het touw nodig.

Op school aangekomen mochten onze beentjes uitrusten om om half vier het zelfde tochtje naar huis te maken.

Dat vertelde ik in het zwembad. We concludeerden dat wij nog benen hadden.

Want de kinderen van nu hebben ze niet meer.

Gestreste moeders parkeren hun auto’s links en rechts en kinderen stappen als kleine prinsjes en prinsesjes uit.

Maar ze lopen wel onder vrolijk gekwetter naar het zwembad.

In een rij met moeders en juffen.

@Lineke

Een onverwacht bezoek van het koolmeesje.

Wat is het een warme dag vandaag. Mw. B. werd door mij uitgelaten en het was nog vroeg. Maar de warmte kwam ons al tegemoet. Gelukkig slaap ik tot nu toe wel goed en de muggen lijken verhuisd te zijn. 

Gisterochtend was er een koolmeesje die verdwaald was en door de woonkamer vloog. Ik raakte lichtelijk in paniek, want de herinnering aan een koolmeesje die tegen het raam was gevlogen en het gele dode vogeltje in mijn hand was geen leuke. Dus fluisterde ik "Oh nee Heer een koolmeesje." Ze vloog van de dichte luxaflex naar de lamp en zat hijgend met het snaveltje open.

Gelukkig waren de poezen uit de woonkamer en mw. B. zat met verwonderd opgeheven kopje naar het vliegdiertje te kijken.

Ook die werd de kamer uitgestuurd en de deur achter haar gesloten.

Ik kwam net onder de douche vandaan, maar liep vrouwhaftig naar buiten om het balkondeur wijd open te zetten. 

Ondertussen biddend of er een engel meesjelief een duwtje in de goede richting wilde geven.

En ja hoor het volgende moment vloog meesje naar buiten de wijde wereld in.

Hoe ze binnen kwam was een wonder, hoe ze eruit ging een nog grotere.

In de Bijbel staan een paar fascinerende teksten over vogels. Er staan heel veel teksten over vogels maar deze vond ik heel fascinerend.

 Te dien dage zal Ik voor hen een verbond sluiten met het gedierte des velds, het gevogelte des hemels en het kruipend gedierte der aarde. Dan zal Ik boog en zwaard en oorlogstuig in het land verbreken, en hen veilig doen wonen. Hosea 2:17

Wat prachtig dat er een dag komt dat de Schepper van Hemel en aarde een verbond gaat sluiten met de vogels. 

Wat is het prachtig dat de Schepper van Hemel en aarde met jou een verbond gesloten heeft. 

Met dat verbond zegt Hij "Ik laat je nooit alleen IK zorg voor jou."

Ziet naar de vogelen des hemels: zij zaaien niet en maaien niet en brengen niet bijeen in schuren, en toch voedt uw hemelse Vader die; gaat gij ze niet verre te boven? Matth.6 : 26

 De Here God doet Zijn goede Vaderhand open om de vogels te voeden.

Een tekst die ons wil bemoedigen om ons niet bezorgd te maken.

Want zoals God de Vader Zijn hand opendoet om de vogeltjes te voeden, het koolmeesje naar buiten te leiden, zo zal Hij ook voor ons zorgen en op het juiste pad brengen.

 Om Zijns Naams Wil.

@Lineke

Wijzen met de vinger of...

Het is zondag en vanochtend ben ik naar de kerk geweest. 

Dat feit is het vermelden waard, want ik heb al weken gespijbeld.

Ik was in gevecht met de kerk. Niet de kerk waar ik lid van ben, maar de kerk in het algemeen.

Juist omdat er zoveel onrecht heeft plaatsgevonden door mensen uit de kerk, schop ik er tegen aan.

Ik heb er een haat liefde verhouding mee. Meer haat dan liefde, dat laatste is ver te zoeken.

Mijn ervaring is dat de kerk als dekmantel gebruikt kan worden om zonde te verbergen.

Vanavond las ik op facebook een verslagje van Arjen ten Brinke. Hij is in Ghana en vertelt over een kerk waar de diensten werden gehouden en onder de houten vloer was een bunker waar 400 vrouwen als slaven werden vastgehouden.

Ze zullen de dominee hebben horen preken, het zingen van de gemeente hebben gehoord.

 Uit mijn eigen leven ken ik het. Iedere zondag arm in arm naar de kerk met mijn vader, op de lagere School met de Bijbel in de vierde klas bij de meester, die elke ochtend een Bijbelverhaal vertelde.

Ik ben in gevecht met dat instituut.  Wat stelt het voor? Hoeveel zelfbedachte regels, die mensen onder de duim houden, maar die je niet terug vind in de Bijbel?

Hoe gaat men gebukt onder zonde en is men dagelijks bezig om de zonde te bestrijden?

Terwijl als je je leven aan Jezus hebt overgegeven, je bevrijd mag zijn van zonde en je leven in een ander licht komt te staan.

Het licht van de opdracht en de mooie taak om recht te doen.

Als je later voor de Heer verschijnt zal Hij je niet wijzen op je zonde, je misstappen in je leven. Het enige wat in Zijn Ogen zonde is, is dat je niet voor de minste hebt gezorgd. Lees maar:

Het oordeel van de Zoon des mensen31Wanneer dan de Zoon des mensen komt in zijn heerlijkheid en al de engelen met Hem, dan zal Hij plaats nemen op de troon zijner heerlijkheid. 32En al de volken zullen vóór Hem verzameld worden, en Hij zal ze van elkander scheiden, zoals de herder de schapen scheidt van de bokken, 33en Hij zal de schapen zetten aan zijn rechterhand en de bokken aan zijn linkerhand. 34Dan zal de Koning tot hen, die aan zijn rechterhand zijn, zeggen: Komt, gij gezegenden mijns Vaders, beërft het Koninkrijk, dat u bereid is van de grondlegging der wereld af. 35Want Ik heb honger geleden en gij hebt Mij te eten gegeven. Ik heb dorst geleden en gij hebt Mij te drinken gegeven, Ik ben een vreemdeling geweest en gij hebt Mij gehuisvest, 36naakt en gij hebt Mij gekleed, ziek en gij hebt Mij bezocht; Ik ben in de gevangenis geweest en gij zijt tot Mij gekomen. 37Dan zullen de rechtvaardigen Hem antwoorden, zeggende: Here, wanneer hebben wij U hongerig gezien en hebben wij U gevoed, of dorstig en hebben wij U te drinken gegeven? 38Wanneer hebben wij U als vreemdeling gezien en hebben U gehuisvest, of naakt, en hebben U gekleed? 39Wanneer hebben wij U ziek of in de gevangenis gezien en zijn tot U gekomen? 40 En de Koning zal hun antwoorden en zeggen: Voorwaar, Ik zeg u, in zoverre gij dit aan één van deze mijn minste broeders hebt gedaan, hebt gij het Mij gedaan. 41Dan zal Hij ook tot hen, die aan zijn linkerhand zijn, zeggen: Gaat weg van Mij, gij vervloekten, naar het eeuwige vuur, dat voor de duivel en zijn engelen bereid is. 42 Want Ik heb honger geleden en gij hebt Mij niet te eten gegeven, Ik heb dorst geleden en gij hebt Mij niet te drinken gegeven; 43 Ik ben een vreemdeling geweest en gij hebt Mij niet gehuisvest, naakt en gij hebt Mij niet gekleed, ziek en in de gevangenis en gij hebt Mij niet bezocht. 44 Dan zullen ook zij Hem antwoorden en zeggen: Here, wanneer hebben wij U hongerig gezien, of dorstig, of als vreemdeling, of naakt of ziek, of in de gevangenis, en hebben wij U niet gediend? 45 Dan zal Hij hun antwoorden en zeggen: Voorwaar, Ik zeg u, in zoverre gij dit aan één van deze minsten niet gedaan hebt, hebt gij het ook aan Mij niet gedaan. 46 En dezen zullen heengaan naar de eeuwige straf, maar de rechtvaardigen naar het eeuwige leven.

Als de kerk deze woorden van Jezus eens serieus ging nemen stroomt hij weer vol, volgens mij.

Daarom ben ik blij met organisaties als bijvoorbeeld International Justice Mission.

Nu is het heel gemakkelijk om te wijzen met mijn vinger. 

Want het wijzen en bedenken wat de ander fout doet geeft mij een gevoel van rechtvaardiging. 

Laat ik nu maar gewoon loslaten en doen waar ik in geloof. 

@Lineke