Kostbaar en Geliefd.

In de blog van gisteren hadden we het over een verborgen wereld, waar je soms mee moet dealen. Een verborgen wereld waarin van alles gebeurd en waar je niet over praat. Omdat het naar de buitenwereld zo anders lijkt, speel je het spel mee. Want wie zou je geloven, als je vertelt dat de werkelijkheid zo moeilijk is? Je leeft in twee werkelijkheden en omdat je de ene verzwijgt, terwijl het schreeuwt om aandacht en medeleven, verstop je het. Een woord door Jezus Zelf uitgesproken heeft me vaak bemoedigd en ik hoop jullie ook. Hij zegt:
 Er is niets bedekt, of het zal geopenbaard worden, en verborgen, of het zal bekend worden. Daarom, al wat gij in het donker gesproken hebt,  zal in het licht gehoord worden en wat gij aan het oor gezegd hebt,  in de binnenkamer, zal van de daken gepredikt worden. Lucas 12:2,3
Vind je dat niet hoopgevend? Als degene die jou onheus behandeld heeft, het verzwijgt en mooi weer speelt naar de buitenwereld, als hij of zij de zonde bedekt, zal dat niet het laatste woord…

Wat kan het leven verwarrend zijn.  Je hebt een ervaring gehad met een mens. En die ervaring was een hele andere dan wat de buitenwereld zag. Je hebt de neiging om maar mee te doen aan het beeld, wat daar neergezet word. Want wie gelooft je, als je vertelt dat het anders was?  Ook wil je graag de genegenheid van de betreffende persoon. Je had er een relatie mee en verlangde naar verbinding. Dat die mens niet in staat was een gezonde verbinding aan te gaan, had je niet in de gaten. Doordat je alle liefde die je in je had weggaf, leek het heel gelukkig toch? Het was ook niet bespreekbaar te maken, want de buitenkant was toch mooi.
Toch komt er een moment dat je moet gaan kiezen voor de binnenkant. Kiezen voor de ervaring die je had, voor jouw werkelijkheid. En dat is moeilijk. Het heeft met verlies te maken. Je voelt wat je hebt gemist. En daar ben je verdrietig om.  Het is met de ene voet staan in jouw werkelijkheid en met de andere voet staan in de buitenkant. Maar als je jouw werkelijkheid laat g…

Soms gebeuren er dingen in een leven van een kind, die zo schadelijk zijn, dat de jeugd voorbij is. Een jeugd is de tijd, waarin je je mag ontwikkelen, ontdekken wie je bent en waar je van houdt. Maar doordat er zaken van je geëist worden, die ver boven je vermogen uitstijgen en je geen vrije wil hebt om te kiezen of je het zou willen ja of nee, branden als het ware alle draadjes door en springen de stoppen eruit. Kortsluiting op alle fronten is het gevolg.
Maar een mens is sterk. Als er een tijd komt, waarin je in de rust bent, dan kan ook de tijd aanbreken om je mogelijkheden uit te proberen. Wie ben ik, wat vind ik leuk, waar ben ik goed in? Het is soms een lastige opdracht. Belangrijk is het om na te gaan, wat je vroeger graag deed en wat niet onder druk stond van het moeten. Ik was bijvoorbeeld heel sociaal en vormde graag clubjes om samen leuke dingen te doen. Met dat gegeven ben ik vertrouwd en daarin kan ik verder groeien. Maar je mag ook nieuwe dingen uitproberen. Omdat ik grootgeword…

Jouw naam werd al genoemd Nog voor je werd geboren Je groeide in mijn buik En liefdevol omvatten mijn gedachten jou Mijn handen streelden je bewegingen en volgden ze En toen je dan ter wereld kwam, was niets mij vreemd. Daar ben je dan, je naam werd nu bekend aan volk en vaderland.
En nu? Je naam werd weer genoemd. Ten overstaan van volk en vaderland. Verborgen ben je zoals toen. Mijn gedachten omvatten jou. Mijn tranen strelen je vaarwel, tot ziens. Jouw gang vooruit totdat ik kom. Noem jij alvast mijn naam? Ben ik bekend gemaakt bij Hem? Zijn we gekerfd in Handen om nooit meer te verdwijnen?

Een moeder schreef.
@Lineke

Ken je dat? Voortdurend lees je iets, wat over hetzelfde onderwerp gaat. Je kunt er niet omheen. Het is alsof er met een megafoon van de overkant een boodschap naar je toe komt. En na de zoveelste keer er iets over het gelezen te hebben, dringt het vaag tot je door. Het kon wel voor mij bedoeld zijn. Zo lees ik steeds over je hart met de Heer delen. En eerlijk vertellen wat er in je omgaat. Vind jij dat ook zo lastig? Ik wel. Want als ik eerlijk over mijn gevoelens ben, weet ik de antwoorden ook wel. Bijvoorbeeld de gedachte dat niemand mij moet. En dat niemand van me houdt. En dat ik het wel zal verdienen, dat men zich afreageert en hun frustratie op mij koelt. Om dat echt eerlijk te vertellen aan de Heer zonder er gedachten bij te hebben wat Hij dan zal zeggen is, alsof je geen contact maakt en je stem in de ruimte vervliegt. Want om te denken en uit te spreken, dat je het niet waard bent om fatsoenlijk behandeld te worden, dat je niet geliefd bent. Daarop volgend  komen er direct de antwoord…

Vorige week sprak ik met een jonge vrouw. Moeder van kleine kinderen en christen. We hadden een heel fijn gesprek, de tijd vloog om. Tijdens dat gesprek kwamen we op de tijd waarin we leven. Alles wijst erop dat het voor ons als christenen niet gemakkelijker word. De bezorgdheid van de moeder was heel duidelijk. Vragen als  “In wat voor wereld moeten mijn kinderen opgroeien? Heb ik er goed aangedaan om kinderen te wensen en te willen en te krijgen?”
Ik ben geen jonge moeder meer. Ik kan alleen maar uit eigen ervaring spreken. En dan de ervaring die ik had als kind. Mijn jeugd was hard en onvoorstelbaar moeilijk. Meerdere malen stond ik aan de waterkant vanuit het verlangen dat er een einde aan het lijden kwam. Dat gebeurde niet.  Als er een tijd komt dat je je pijn en de gevolgen moet verwerken, je het gevoel hebt dat het opnieuw gebeurt, dan voel je weer verlangen dat er een einde aan komt. De vraag rijst dan op, waarom de Heer me niet heeft laten gaan, al die keren aan de waterkant.
Weet je…