Het was goed.

Vannacht werd ik wakker en viel niet meer in slaap. Het zweet brak me uit en ik schopte het dekbed van me af. Dat was een tijdje geleden, ik mag me verheugen in een ononderbroken slaap en ben ook niet meer zo achterlijk vroeg wakker.

Verschillende oorzaken zijn uit de weg geruimd. Een daarvan is de poging om social media terug te dringen.

Zeker twitter heeft een zeer ongunstig effect op mij.

Ultrakorte berichtjes over onrustbarend nieuws.

Daarnaast doe ik een poging om niet over iedere hoge lat te springen, maar er onder door te wandelen.

Zo ook vannacht. Ik had me voorgenomen om naar een vrouwenbijeenkomst gehouden in een paar dorpen verderop te gaan.

Ik had er echt zin in. Maar de autorit was wel een uitdaging.

Die uitdaging vertelt me automatisch dat ik het aan moet gaan.

Ik moet me niet door angst of vrees laten beperken maar telkens mijn grenzen verleggen.

Vannacht kwam er een signaal dat het niet goed was. Die grens verleggen.

Het was beter om in de rust te blijven. Niet iedere lat die hoger ligt dan de vorige hoeft genomen te worden.

Een deel van Lineke ging in protest. Ze zou die bijeenkomst gaan missen ze had zich erop verheugd.

En ze zei dat ze trots op zichzelf zou zijn als ze het had behaald.

Het viel niet mee om dat deel stil te krijgen.

Die was immers van kleins af aan gewend om hoog te springen.

Je loopt niet met lege handen de trap op, je kijkt rond of er iets mee te nemen valt.

In de zorg was het hard werken iedere handeling stond onder tijdsdruk.

Niet genoeg is en was de boodschap, je deed niet genoeg en was niet voldoende.

Goed was mooi, maar het kon beter. Altijd beter.

Ik begrijp het, mijn opvoeders ( ouders school en kerk) hadden de oorlog meegemaakt en het land moest weer worden opgebouwd.

Het leven bestond alleen maar uit uitdagingen en hoge latten.

Vanochtend bleef ik thuis. Om negen uur trok ik de gordijnen open en ontwaarde een dichte mist.

Het is goed zo.

@Lineke

Het nieuws.

Nieuwsberichten wat doe je ermee?

Ik ben op een leeftijd dat ik aan vroeger denk. Misschien ook omdat pa en ma er beiden niet meer zijn en ik met meer mildheid terug kijk. Of zoals een vriendin vertelde na drie jaren van rouw  de liefde overwint.

Het raakte me want ook haar jeugd was verre van gemakkelijk. Maar na de dood van beide ouders kon ze dat zeggen.

Fijn om te horen. Ik ben geneigd om mijn gevoelens te analyseren. Het ene mag er zijn, het andere zet ik vraagtekens bij.

Maar emoties zijn als de golven der zee. Ze komen en gaan, het is eb of vloed.

Als je ze zoveel voorrang geeft zet je ze bovenaan je lijstje.

Ik voel me gelukkig en blij. Ik kruip er in, want dat is geoorloofd en moet blijven.

Maar dan komt er iets op je af waar je van schrikt. Het nieuws bijvoorbeeld.

Het is overrompelend. Branden in Australië. Het doden van een zeer gevaarlijke Iraanse generaal, die door het NOS journaal gelauwerd en betreurd wordt.

Er lijkt geen onafhankelijke pers meer te vinden te zijn.

Dachten we eerder dat de NOS ons de waarheid voor ogen hield dat is allang niet meer zo.

We worden een bepaalde richting uitgestuurd. De vraag is of je je wilt laten sturen.

Wat is waar of niet waar?

Er is een tekst in de Bijbel die me hierin aan spreekt.

Voorts, broeders, al wat waar, al wat waardig,

al wat rechtvaardig is, al wat rein, al wat beminnelijk, al wat welluidend is,

al wat deugd heet en lof verdient, bedenkt dat; wat u geleerd en

overgeleverd is, wat gij van mij gehoord en gezien hebt,

breng dat in toepassing en de God des vredes zal met u zijn. Fil.4:8,9

Als je deze dingen bedenkt en in toepassing brengt, zal de God des Vredes met je zijn.

Welke dingen zijn dat dan?

In de wereld lijd ik verdrukking maar ik mag goede moed houden want God heeft de wereld overwonnen.

Mij is niet gegeven een geest van lafhartigheid om opnieuw te vrezen maar een

 sterke geest vol liefde en bedachtzaamheid.

Laat ons oog daarbij (alleen) gericht zijn op Jezus, de leidsman en voleinder des geloofs, die, om de vreugde, welke vóór Hem lag, het kruis op Zich genomen heeft, de schande niet achtende, en gezeten is ter rechterzijde van de troon Gods. Vestigt uw aandacht dan op Hem, die zulk een tegenspraak van de zondaren tegen Zich heeft verdragen, opdat gij niet door matheid van ziel verslapt.

Ik wens je voor vandaag veel zegen en goede gedachten toe.

@Lineke

Het leven is mooi.

Twee treinen naast elkaar. De ene wacht, de andere vertrekt.

Een moment waarop het lijkt alsof je in beweging komt, maar toch stilstaat.

Zo voelt ze zich. Op weg naar haar jaarlijkse afspraak.

De afspraak waarin ze te horen krijgt of ze weer verder kan met haar leven of dat het stil komt te staan.

Haar pruik ligt het hele jaar verborgen onder in de kast, maar ze weet hem te vinden.

En gisteren keek ze de vrouw met de pruik zwijgend aan.

En fluisterde tegen de vragend bange ogen, dat ze het ook niet wist.

En dat ze duizenden angsten doorstond, ieder jaar weer.

Ze knikt tegen de jongen die tegenover haar zit. Hij is verdwenen naar een andere planeet.

Weggevlogen in twee bijna onzichtbare oortjes. Twee kabeltjes houden hem nog op deze aarde vast.

Nerveus rommelt ze in haar tasje bij het zien van de conducteur. Ze overhandigt haar ov kaart met zweterige handen.

Opnieuw kijkt ze naar buiten en ziet het landschap in beweging komen. Steeds sneller schiet het langs haar heen.

Ook nu lijkt ze bevroren in de tijd.

Ze stapt in en de trein zet zich in beweging.

Was ze vanochtend te vroeg nu heeft ze hem net gehaald. Op weg naar huis. Ze vindt een plekje en kijkt naar buiten. Steeds sneller beweegt ze langs groene weilanden en prachtige luchten.

Als de trein stopt op een station kijkt ze naar de vrouw in het raam.

De ogen staan opgelucht en blij. Ze knikt haar toe en vertelt over de wedergeboorte.

Ze mag het leven opnieuw omarmen.

De mensen tegenover haar lijken geïnteresseerd.

Ze rekt zich uit als een poes die wakker word uit een diepe slaap en zegt lachend.

“Goedemiddag. Het leven is prachtig, vind u ook niet?”

Huiswerkopdracht Creatief schrijven 16-01-2020.

Je zult het er wel naar gemaakt hebben.

  

Toen ik jong was kwam ik weleens verontwaardigd thuis.

Ik was gepest, geslagen, eigendommen waren afgepakt of anders zins.

Wat ik meestal te horen kreeg als ik mijn beklag deed was “Je zult het er wel naar gemaakt hebben”

Of : “Waar 2 vechten hebben 2 schuld.”

Mijn protest hielp niet het werd afgedaan met bovenstaande zinnen.

Misschien herken je het wel. Ik heb ontdekt dat ik een kind ben van die tijd levend in die generatie en dat de Gereformeerde cultuur er een flinke schep bovenop deed.

Je zult het er wel naar gemaakt hebben.

Iets in mijn gedrag was de oorzaak van het onrecht.

Alsof onrecht geen onrecht kan zijn en alsof mensen geen slechte daden kunnen doen.

Ik moest er aan denken toen ik op Nieuwjaarsdag een preek hoorde.

Een preek die me zeer bemoedigd heeft.

Beluisterd vanuit een Hersteld Hervormde kerk.

Het ging over onrecht en dat er dingen gebeuren die je niet kloppend kunt krijgen.

Het ging er over dat God een God van oordeel is en dat als Hij terug komt ieder mens rekenschap moet afleggen van zijn daden.

Dat God de boeken zal openen en die boeken staan voor het geweten.

Als God terug komt zal Hij het geweten van iedere sterveling openen en dan zullen ze zien wat ze gedaan hebben.

God rekent dus niet met waar 2 vechten hebben 2 schuld of je zult het er wel naar gemaakt hebben.

Hij ziet onrecht als onrecht. Het is een troost voor degene die er nu onder lijdt.

Hun onschuld zal door iedereen gezien worden.

(Artikel 37 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis)

God komt er op terug. Komt terug op elk onrecht wat je geleden hebt.

Wat een prachtige preek was het. Niet vaak hoor je over de God van Oordeel.

Maar daarmee laat je slachtoffers van onrecht in de steek.

Maar zo’n preek is een geschenk en geeft vrede.

Dit jaar heb ik besloten mee te doen aan ONEWord.

Ik was een beetje sceptisch over één woord voor het nieuwe jaar.

Maar toen ik er over ging bidden kwam onmiddellijk het woord “Ontvangen” in mijn gedachten.

Ontvangen vraagt een andere houding.

Vanuit het overlevingsmechanisme ben ik vaak bezig om te vechten voor mijn bestaan.

Dat moest immers de laatste 10 jaar.

Maar “Ontvangen” heeft voor mij met overgave te maken.

Of zoals een bijzondere 90 jarige vrouw me gisteren in een prachtig gesprek liet zien:

Ineengedoken omdat ze onheil verwachte of rechtop haar schouders naar achteren en verwachtingsvol de wereld in kijkend.

Dat onverwachte gesprek met deze bijzondere dame tijdens mijn werk was een cadeautje wat ik mocht ontvangen en wat haar zwarigheid opfleurde.

“Ontvangen”

Maar mijn God zal u,

overeenkomstig Zijn rijkdom, voorzien van alles wat u nodig hebt,

in heerlijkheid, door Christus Jezus. (Filippenzen 4:19)

God zal niet geven wat ik denk nodig te hebben,

 maar waarvan Hij vindt dat ik het kan gebruiken.

Daarin is Hij soeverein.

Ik wens je een waardevol 2020 toe.

@Lineke

De jaren tien.

Twintig jaar geleden zat ik bij een echtpaar in een klein dorpje.

Met een tas van de thuiszorgcentrale met daarin een wereldontvanger op batterijen, een sterke zaklantaarn, een lijst met telefoonnummers.

Het was de nacht van de eeuwwisseling en de vraag of alles vlekkeloos zou overgaan.

Dat ging het, geen systeem viel uit en op de eerste ochtend van 2000 stapte ik in mijn auto op weg naar huis.

Ook nu naderen we een rond getal en wel 2020.

De vraag komt via social media naar ons toe, wat de jaren 10 hebben gebracht.

Mijn hoofd krult zich op in bedenkingen waar ik dat jaar moet plaatsen.

Ah, ik begrijp..

Ze bedoelen de jaren vanaf 2010 tot 2020.

Ze bedoelen een decennium. Onwillekeurig denk je dan toch terug.

In oktober 2010 werd er voor de tweede keer borstkanker ontdekt.

Een amputatie volgde, waarna 16 chemo’s en 25 bestralingen.

Tijdens de chemo werd ik door ex op straat gezet, raakte ik dakloos en begon vanaf de betonvloer mijn leven op te bouwen.  

Deze week verhaalde ik het nog eens en omdat er voldoende afstand is zag ik ineens wat een groot wonder het is geweest.

Geen cent om te makken alleen mijn uitkering en daar heb ik mijn huis van ingericht.

Denk aan een wasmachine en andere huishoudelijke apparaten.

Aan vloerbedekking een goed bed met dito matras voldoende meubels.

Het is toch een wonder he?

Nee, ik heb geen schulden opgebouwd.

Al vrij snel stapte ik naar mw.Suikerbuik, budgettair in dienst van de gemeente en overhandigde ik al mijn papieren met de vraag of ik het zou redden.

“Ik zou willen dat iedereen zo snel zou komen. Dan konden we heel wat problemen voorkomen.” was haar reactie “Maar u gaat dit redden”

Ze heeft gelijk gehad. Ik heb het gered.

Maar het is een bovennatuurlijk Werk geweest.

En dat mag weleens gezegd.

Wat zou het fijn zijn als ik eens zou kunnen rusten in de wetenschap dat de Schepper van bovennatuurlijke Wonderen altijd bij mij is.

En dat, al is het leven soms niet uit te leggen Hij voor mij en voor jou uitgaat.

Dat Jezus vooruit gaat, de weg baant en je achtervolgt met Zijn goedheid.

De Goede Herder Die voor jou de tafel dekt voor de ogen van je vijanden.

Op de rand van de jaren tien op weg naar twintig.

Zijn Aanwezigheid is niet altijd te benoemen, maar Hij is er.

Een psalm (139) van David voor de koordirigent.

Here, U ziet alles van mij,

U kent mij helemaal zoals ik ben.

U weet het als ik zit en als ik weer opsta,

vanuit de hemel weet U wat ik denk.

U ziet waar ik heen ga en weet wanneer ik ga liggen.

Alles wat ik doe, is voor U bekend.

Elk woord dat ik uitspreek, kent U al, Here.

U bent bij mij, naast mij, voor mij, achter mij.

Uw hand rust op mij.

Het is voor mij onmogelijk dat te begrijpen.

Het is zo wonderlijk, zo hoog.

Hoe zou ik mij kunnen verbergen voor uw Geest,

waar zou ik naartoe moeten om U te ontvluchten?

Als ik naar de hemel ging, zag ik U daar.

Als ik neerdaalde in het dodenrijk, zou ik U ook daar ontmoeten.

Zelfs als ik vleugels had

en ging wonen aan de andere kant van de zee,

zou ik U daar ontmoeten.

U zou mij vasthouden

en uw rechterhand zou mij stevig leiden.

Stel dat ik zei dat de duisternis op mij kon vallen,

dan zou het nog licht om mij heen zijn.

Ook de duisternis kan niets voor U verbergen.

Voor U is de nacht net zo licht als de dag

en duisternis betekent niets voor U.

U hebt mij immers in de buik van mijn moeder gemaakt?

Mijn hele lichaam werd door U geweven.

Ik prijs U, omdat U mij zo prachtig hebt gemaakt.

Alles wat U doet, is wonderbaarlijk.

Alles in mij getuigt daarvan.

U zag elk van mijn botten,

terwijl zij in het verborgene werden gemaakt.

U zag mij al toen ik nog geen vorm had.

Elke dag van mijn leven stond toen al in uw boek opgeschreven.

Wat betekenen uw gedachten veel voor mij, mijn God.

Zij zijn ontelbaar.

Zelfs als ik ze zou proberen te tellen,

blijken het er nog meer te zijn dan de zandkorrels.

Ik ben voortdurend in uw nabijheid.

Moordenaars, blijf uit mijn buurt!

God, houdt U mij in het oog en ken mijn hart.

Toets mij. U mag alles weten wat er in mij omgaat.

Let op of ik soms de verkeerde weg opga.

Leid mij op uw weg, die naar uw eeuwigheid voert.

@Lineke

Het Kruis van Golgotha

Door het geloof heeft ook Sara kracht ontvangen om moeder te worden, en dat ondanks haar hoge leeftijd, daar zij Hem, die het beloofd had, betrouwbaar achtte. Daarom zijn er dan ook uit één man, en wel een verstorvene, voortgekomen als de sterren des hemels in menigte en gelijk het zand aan de oever der zee, dat ontelbaar is.

Hebreeën 11:11,12

========================================================================

Toen zeiden zij tot hem: Waar is uw vrouw Sara? En hij zeide: Daar, in de tent. En Hij zeide: Voorzeker zal Ik over een jaar tot u wederkeren, en dan zal uw vrouw Sara een zoon hebben. En Sara luisterde bij de ingang der tent, die zich achter Hem bevond. Abraham nu en Sara waren oud en hoogbejaard; het ging Sara niet meer naar de wijze der vrouwen. Dus lachte Sara in zichzelf, denkende: Zal ik wellust hebben, nadat ik vervallen ben, terwijl mijn heer oud is? Toen zeide de Here tot Abraham: Waarom lacht Sara daar en zegt: Zal ik werkelijk baren, terwijl ik oud geworden ben? Zou voor de Here iets te wonderlijk zijn? Te bestemder tijd, over een jaar, zal Ik tot u wederkeren, en Sara zal een zoon hebben. Toen loochende Sara het: Ik heb niet gelachen, want zij was bevreesd; doch Hij zeide: Neen, gij hebt wèl gelachen.

Genesis 9: 9-15

========================================================================

Twee gedeelten uit de Bijbel. De eerste komt uit de brief aan de Hebreeën en gaat over de geloofsgetuigen.

Ik houd van dit hoofdstuk. Wat opnieuw opvalt is dat Sara als geloofsgetuige wordt beschreven.

Terwijl je in het Eerste Testament leest dat Sara God niet geloofde en lachte in zichzelf.

Waar leggen we de nadruk op?

Hoe beoordelen wij onszelf?

Kijken wij door een vergrootglas naar onze fouten en blijven we onszelf herinneren aan wat we fout deden en wat we in het vervolg beter of niet meer moeten doen?

Ik hoor Vader vaak eens fluisteren:

“IK ben trots op jou. IK ben zo trots op jou”

Ja ja het zal wel.

Ik hoor het, maar aannemen is een ander ding.

Want ik vind dat ik het verbruid heb door de foute keuzes die ik maakte.

Nadat ik uit Israel kwam was ik trots op mezelf. 

Dat betekent dat ik mij voorwaardelijk geliefd weet. 

Want doe ik dingen die zo fout zijn keur ik mezelf af en geloof ik Gods Woorden niet.

Hoe lang blijf ik mezelf  nog straffen voor de foute keuzes?

Hoe lang blijf jij jezelf dat nog verwijten?

Ik weet dat kleinmakende gedachten je moe maken.

En dat je jezelf oneindig geliefd weten zoveel levenslust geeft.

Zullen we er maar op vertrouwen

 dat ook onze naam zal voorkomen in het rijtje van geloofsgetuigen?

En dat we niet meer herinnert zullen worden aan onze zonden en wij dat ook niet mogen doen?

Want in het Offer van Jezus aan het Kruis is de Schat van Onvoorwaardelijke liefde te vinden.

Dat Kind in de Kribbe.

@Lineke

Op weg naar de Mensenzoon

Toen Farao naderbij gekomen was, sloegen de Israëlieten hun ogen op, en zie, de Egyptenaren rukten achter hen aan.

Toen werden de Israëlieten zeer bevreesd en schreeuwden tot de Here,

 en zij zeiden tot Mozes: Waren er soms geen graven in Egypte, dat gij ons hebt meegenomen om te sterven in de woestijn? Wat hebt gij ons aangedaan door ons uit Egypte te leiden?

Hebben wij u dit al niet gezegd in Egypte: laat ons met rust, en laten wij de Egyptenaren dienen. Want wij kunnen beter de Egyptenaren dienen dan in de woestijn sterven.

( Hier kun je het hele verhaal lezen.)

Op de lagere school kregen we iedere ochtend Bijbelsonderwijs.

Een gedeelte werd voor gelezen en daarna kwam er een toepassing voor ons leven.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet altijd blij was met het laatste. De nadruk lag voor al op wat je niet mocht en wel moest doen.

Ik kromp telkens een beetje meer ineen.

Nu ik met angsten geconfronteerd word voel ik me schuldig. Misschien herken jij dat ook wel.

In bovenstaand verhaal werd de nadruk gelegd op het feit de Israëlieten heel bang waren en het uitschreeuwden naar God en Mozes. En dat God boos op hun werd, omdat ze op Hem moesten vertrouwen.

En als wij bang waren en niet op God vertrouwden, Hij ook boos op ons werd.

Nog werkt dat door. Bang zijn is een teken dat ik niet op God vertrouw.

En daarom verstop ik het liever en ga er zelf mee aan de slag.

Maar dan kom ik het gedeelte in Hebreeën tegen.

Door het geloof zijn zij ( Israel) door de Rode Zee gegaan als over droog land, terwijl de Egyptenaars, toen zij het ook beproefden, verzwolgen werden. 
Hebreeen 11:29

In dit hoofdstuk word niet meer gesproken over hun angst, maar over hun geloof.

Ik vind dat bijzonder. Het leert mij dat ondanks angst en vrees je toch gelovig kunt zijn.

En dat angst geen gebrek is aan vertrouwen in God, maar gestoeld op eerdere omstandigheden.

Gisteren las ik de volgende tekst:

Zo is dan wie in Christus is een nieuwe schepping;

het oude is voorbijgegaan, zie, het nieuwe is gekomen. 2 Korinthiërs 5:17

Ook een tekst waarmee je de mensen mee om de oren kunt slaan.

Zeur niet, het verleden is voorbij, je bent nu een nieuwe schepping.

Maar het is niet een twee drie en klaar is Keesje.

Het is een voortgaand proces. Want iedere dag maak je dingen mee die destructief kunnen zijn.

En toch is er ook de Andere Kracht aan het werk. Dwars door alles heen groei je naar de nieuwe schepping.

En dat is lang niet altijd pats boem en het is klaar.

Het kost bloed, zweet en tranen.

Maar je bent het waard, omdat Jezus je waard vindt.

Hij verliet de hemel en werd als baby gelegd in een kribbe.

Zullen we maar op weg gaan naar dit Kind?

@Lineke