Uitslag bloghop Januari.

Hier volgt de  uitslag van de Bloghop van Januari.

Laat me eerst zeggen dat ik genoten en geleerd heb.

Als VERBINDING een thema is waar je je voor inzet en over nadenkt is het prachtig om al die schatten die mensen aan je toevertrouwen te bekijken.

Dat maakt dat een keuze maken lastig is.

Petrina van Schrijfgelukjes schreef over de verbinding met haar zelf.

Lange tijd lukte dit niet maar door dagelijks op te schrijven wat haar lichaam haar vertelde, haar geest zei en wat er in haar hoofd om ging werd er verbinding gemaakt en kon ze in balans komen.

Anita eindigde haar inzending met :

Ik denk dat het vreselijk eenzaam moet zijn voor diegene die zich nergens en aan niemand verbonden voelen. Zelf kan ik mij daar niets bij voorstellen.

Heleen citeer ik graag omdat ik er mee eens kan zijn.

Relaties zijn een kans op genezing en herstel, door relaties groeien we ook en op een gegeven moment zul je zo sterk zijn dat je ook de teleurstellingen aan kunt. Townsend schrijft hierover “Onze behoefte aan verbondenheid is als een spier. Als deze spier niet wordt getraind zal dit deel van onze ziel verschrompelen en verwelken. Alleen door oefening ontwikkelt deze spier zich en wordt zij hersteld naar Gods beeld dat door de zondeval was beschadigd”.

Blijven oefenen dus, hoe moeilijk het soms ook is.

Ron de Graaf schreef een indringende blog uit de praktijk:

 Steeds verder dreef hij bij haar vandaan. Ze heeft het koude bedhek naar beneden gedaan en schuift haar stoel nog dichter tegen zijn bed. Dan kijkt ze naar zijn lege gezichtsuitdrukking. Ze noemt zijn naam. ‘Lieverd, ik hou van je!’

Langzaam draait hij zijn hoofd in haar richting. Zijn ogen ontmoeten de hare. Een rimpel trekt over zijn voorhoofd. Dan klinkt zijn hese stem als hij met droge lippen de woorden zoekt. ‘Ik vind je wel aardig, maar ik hou al van Loes …’

Joa Ephraim schreef een blog en legde verbinding hardlopen en relaties.

Ik herkende er heel veel in.

Een rustperiode met daarna een rustigere opbouw op basis van wat aloude trainingsschema’s doet wonderen, ook in de relationele sfeer. Bent u geïnteresseerd in een goede basis voor een relationele marathon? Een intervaltraining met de componenten vergeving, vriendschap, vrijheid en waarheid zorgt al eeuwenlang voor een gedegen snelheidsverhoging op lange termijn. Combineer je dit met een loopbandtraining liefde, dan weet ik zeker dat u uiteindelijk in staat zult zijn de marathon te volvoeren.

Chiel Voerman's vader inspireerde hem tot een prachtige blog:

Je hebt niet alleen kennis nodig van hoe je in elkaar zit, maar je moet het ook kunnen waarderen. Zonder zelfwaardering is het lastig om een evenwichtige verbinding te leggen met een ander. De verbinding wordt dan snel onevenwichtig immers. 

Marc Volgers legt uit dat het samen zingen verbindt.

 Als we de verbinding met elkaar en met God zoeken, moeten we die verbinding ook ‘substantie’ geven. Het moet wel ergens over gaan. En dan niet alleen over onze gevoelens voor God, die mogen er wel zijn, maar moeten vooral leiden naar waarheden over God.

Johanneke benadrukt dat kwetsbaar durven zijn verbinding met anderen geeft.

Ze citeert de inspirerende schrijfster en spreker Brene Brown:

“Kwetsbaarheid, begint met moed. De moed om er te zijn en je zelf te laten zien” mooie woorden van Brene Brown, in haar boek de kracht van kwetsbaarheid.

Justine's blog heet “Een verbintenis met mijn ziel”

Of zoals er ergens in een lied staat:

Mijn God: Hij zit mij in het bloed;

dat maakt mijn bitter leven zoet.

Maahtje verbrak de verbinding na een moeizaam verbinding blijven zoeken:

 Vechten wilde ik, het moest lukken! Er ontstonden barstjes, kleine barstjes.  Ergens halverwege het jaar werden die barstjes echte scheuren. En de scheuren werden kloven.

Wat heb ik genoten van de bijdrage’s.

Wat is het dan moeilijk om een keuze te maken.

Toch kwam er een blog duidelijk naar voren.

Ik vond hem zo mooi, dat hij het waard is om in te sturen naar een christelijk magazine.

Chiel Voerman

https://chielvoerman.wordpress.com/2016/01/23/verbinding-als-verband/#more-2003

is  de host van de maand februari.

Gefeliciteerd Chiel....

@Lineke

De ark van Noach.

Hoe gaat het hier? 
Het gaat goed. 
De poezen lopen eindelijk vrijmoedig door het huis.
Bell zwijgt in alle talen, als ik weg ben.
De buren vragen zich af of ik de hond nog wel heb, want ze horen nooit iets.
De kuchel van de hond en de diarree is over.
Ze komt als ik roep, behalve als ze een hond ziet.
Dan rent ze  ernaar toe met een kwispelende staart en begroet ze met kusjes.

Leren.

Stiekem bedenk ik me, dat wij mensen er iets van kunnen leren.
Niet dat we iedereen met kusjes en een wapperende hand moeten begroeten, maar toch...

Het raadsel van de goede gang.

Hoe komt het toch dat het allemaal zo goed verloopt?
Ik las het verhaal van Noach en de ark.
Het viel me op, dat toen het begon te regenen, de dieren aan kwamen  vliegen, lopen en kruipen.
Mannetjes en vrouwtjes. Van elk soort een echtpaar.
Daardoor bedacht ik me dat de Heer ook over Bella en de poezen regeert.

Concert.

Dus toen Bella de eerste keer alleen was en een concert aanhief van
blaffen en huilen heb ik gebeden of de Heer haar bek wilde sluiten en haar met een deken van vrede wilde toedekken.
Ik had ook andere woorden kunnen gebruiken hoor.
Het gaat er niet om wat ik bid, het gaat er om wat de Heer doet.
Soms denken we namelijk een methode gevonden te hebben.
Een formule voor de werking van het medicijn.

Poezen.

Mijn poezen hadden ook flink veel gebed nodig in de veranderingen.
Dus legde ik vrijmoedig de handen op en vroeg of de Heer datgene wilde doen wat ze nodig hadden.
Hij weet het veel beter dan ik.
Dus samen met feliway lopen die ook al vrijmoedig door het huis.

En weet je wat? De ark van Noach ligt in Krimpen.
Vind je het niet geweldig?

@Lineke

Rijkelijk voorzien..

Ken je dat? De drang om vol te houden en door te zetten is enorm.

Het neemt je helemaal in beslag.

Je voelt niet hoe moe je bent.

Ja soms geeft je lijf een signaal af en versta je het.

Maar dan denk je, als ik ga zitten stort ik in.

Wie moet er dan.....???

Ja, wie moet er dan....?

En wie moet wat.....?

Je staat alleen voor de opvoeding van je kindjes.

Je huwelijk hield geen stand, hoe hard je er ook voor gevochten hebt.

Ook toen was de remedie volhouden en doorzetten.

Vermoeid en van binnen gestorven zat je bij de scherven.

Je was niet in staat de trouwbelofte in stand te houden.

Je vergat in al je ijver, dat ook je man zich hier voor in diende te zetten.

Hij deed het niet, dus als jij niet  de kar  zou trekken, wie zou het dan doen?

Soms belemmert het volhouden en doorgaan je zicht op de situatie.

Juist in het uitrusten en daarin loslaten komt er een nieuw persectief.

 De Heer zegt: "Komt allen tot Mij die vermoeid en belast zijn en Ik zal je rust geven."

Durf je dat? En durf je daarmee je leven in Zijn Handen te leggen?

Zodat Hij controle kan nemen en kan voorzien.

Want Hij weet, wat je nodig hebt nog voor je er om bidt.

En Hij zal in alle dingen rijkelijk voorzien.

@Lineke

Ik houd van juf....

De dag nadat ze me had toegezwaaid, het kleine slimme Syrische meisje, gingen we opnieuw uitspraak oefenen.
De goede uitspraak komt op een groen blaadje, de twijfelachtige op een oranje en degene, die nog niet binnen het bereik van de mond en tong is, op de rode.
Ze is een kwiek dametje. En eerzuchtig.
Als het klaar is, vergelijkt ze de stapels, als met memory en moet het stapeltje op de rode en oranje herhaalt worden, net zo lang ze allemaal op de groene passen.
De J is lastig. De SCH echt nederlands. 
Dan gaan we "zeg maar na"doen. Ze vindt het niet leuk om nog te luisteren en na te zeggen.
Ze is zover, dat ze kan lezen en wil dat graag.
Ik begrijp de uitdaging, die ze nodig heeft.
Ze spreekt met me af, dat ze vier bladzijden mag lezen en dan opnieuw de klas in gaat.
Of ik dat goed vind.
Ik herken een leider in haar.
En ik vind het goed.
Ze leest en doet het prima. Wel buigt ze ver over het papier.
Haar ene broer heeft een bril en de ander een zicht van 10 procent.
Of zij ook geen bril moet? vraag ik haar.
Ze vertelt met steekwoorden dat pappa en mamma, opa en oma een bril dragen.
En dat zij nog met pappa en mamma naar de dokter moet.
Ze vertelt dat ze van hun houdt.
En tot mijn grote verrassing vertelt ze dat ze van juf houdt.
Ze geeft me een knuffel en blij loopt het kwieke meisje naar de klas, een verbaasde juf achterlatend.
Mijn schoolervaringen schieten door me heen.
Je knuffelde toch geen juf of meester?
Mag dat nu wel? 
Ik wil dit getalenteerde warmvoelend meisje, dat veel potentie in zich heeft, niet afremmen.
Dit Syrische meisje moet juist gestimuleerd en in de juiste banen geleid worden, want ze heeft het in zich om een licht te zijn in deze wereld.
Ik vraag het na bij de echte juf.
Ja hoor, het is helemaal goed, ik mag knuffelen zo veel ik wil.
Nou, dat hoeven ze geen twee keer zeggen.
Binnen de grens die het kind aangeeft zal ik mijn genegenheid laten blijken.
Het is zo leuk om intuïtief aan te voelen, wat ieder kind nodig heeft.
Want de kinderen zijn getraumatiseerd en hebben een andere benadering nodig dan onze kinderen.
Dan zijn er 14 kinderen en vijf niveau's in een klas. De oudste is dertien en de jongste heeft nog nooit een school bezocht en zit met angstoogjes rond te kijken.
Van getraumatiseerde puberneigingen tot kleuter, het is me een uitdaging voor de juf.

@Lineke

Dag juf...

Van maandag tot en met woensdagmorgen ben ik een uurtje op school.

Ik oefen met kinderen dubbelklanken zoals de oe, de eu en de ij.

Dan doen we "zeg maar na"

We hebben een cd speler en daaruit klinkt een vrouwenstem die huis en vies zegt, waarna de kinderen het na zeggen.

Is dat leuk? 

Op zich niet.

Maar wat leuk is, is even een praatje te maken voordat we beginnen.

Hoe gaat het met je? Is er in Syrie ook ijs en sneeuw?

Hoe gaat het met pappa en mamma?

 En als het klaar is en het kind loopt verheugd de klas in en zwaait nog even "dag Juf" om als ik het volgende moment de klas inkom en zij al op haar plaats zit weer "dag Juf" te zwaaien, weet ik dat het goed was.

Zo'n heel klein momentje, wat zo waardevol is.

"Je hebt connectie met de kinderen en je bent lief."

Goed om te horen....

@Lineke

Om de euro's, reuzen en sterk zijn.

Nog vier bushaltes en dan ben ik thuis.

 Aarzelend blijf ik staan.

Nog vier minuten, dan komt hij er aan. 

Naast de klok die me vertelt dat we 2 en half uur aan de wandel zijn lichten de cijfers van 4 minuten op.

Zal ik? Ik voel mijn bilspieren trekken en mijn voeten branden.

Het beestje naast me heeft nergens last van.

Natuurlijk heb ik mijn buskaart weer niet bij me.

Poepen en plassen.

Na het korte blokje om even te plassen en te poepen zijn we eerst weer naar boven gegaan.

Maar het slimme hondje vond dat het rond half elf tijd was om te wandelen.

Dus in mijn fleecejack, een paar handschoenen, mijn nieuwe sjaal voor vijf euries en mijn bijzondere één euro- muts van de kringloop gehuld gingen we op weg.

Vijf euro zaten in mijn jaszak, want ik wilde naar de boer om eieren te halen.

Het zou een flinke tocht worden. Maar de zon scheen eindelijk op het druipende land.

Vrouwmoedig.

Vrouwmoedig stapten we voort. Af en toe aan dappere mensen zonder hond en met stokken vragend, waar we langs moesten.

We gingen goed. Bij de boer aangekomen zette ik Bella aan de boom.

Het was de eerste keer, dat ze vastzat en ik uit het zicht verdween.

Nerveus liet ik de ouderwetse bel klinken en herhaalde het schelle geluid.

Vanuit het achterhuis kwam een wat verbaasde en ietwat geïrriteerde vrouw.

Ik vertelde dat ik de hond aan de boom had vastgemaakt.

Maar goed ook, want buiten naast de deur stond een grote pan pap te dampen.

Maar Bella zat keurig te wachten en met een gratis plastic tasje, waarin de doos met eieren gingen we verder.

Wat zouden we doen? Nog een stuk verder door het land of afbuigen om naar huis te gaan?

Op het land liepen hondjes, iets wat Bella erg leuk vindt.

Dus toch maar verder.

Honden renden mij en mijn eieren bijna omver.

Wat een plezier.

De vierde bushalte.

En dan kom je bij de vierde halte vanaf huis. Zal ik?

Het voelt of het bijna vakantie is en ik nog een weekje moet werken.

Tjonge, wat ben ik moe, ik kan bijna niet meer.

"Wat me niet ombrengt, maakt me sterker."

 

Dat is mijn lijfspreuk.

We sjokken verder. Tenminste ik, Bella is nog even fit als in het begin.

De derde bushalte.

“De reuzen zullen mij tot voedsel dienen.”

Een lijfspreuk, opgedaan via de verspieders in het beloofde land.

De ene voet voor de ander zetten. Zo kom je echt vooruit.

De tweede halte. Ik ga een dealtje sluiten met de chauffeur.

De bus stopt en zielig staan we met ons tweeën voor de ingang.

Mijn buskaart is thuis en ik heb twee euro.

Ik moet nog twee haltes en dan ben ik thuis.

Mogen we?

"Nee, mevrouw, een kaartje is drie euro" zegt de onbarmhartige hartvochtige onvrouwvriendelijke buschauffeur.

Strompelend loop ik de laatste twee haltes af.

Ik heb nog wel drie euro in mijn zak, maar je denkt toch niet dat ik voor twee haltes drie euro ga betalen?

Er komt weer een bus voorbij met een hele aardige chauffeur.

Van hem hadden we vast mee gemogen.

Maar de laatste meters redden we ook nog wel.

Weet je de wandeling heeft me iets geleerd..

Als je de eerste schok te boven bent van het vreselijke nieuws en er gaandeweg mee op weg gaat, kun je er heel veel van leren.
De verleiding is groot, om de laatste meters maar niet af te leggen.
Maar juist die laatste meters kunnen heel belangrijk zijn.
Want wat je niet ombrengt maakt je sterker.
En de reuzen zullen je tot voedsel dienen.

@Lineke

Het beste nieuws.

Soms brengt een kleine gebeurtenis een explosie aan gevoelens teweeg.

Ken je dat? 

Een nieuwsbericht, een stukje uit de krant of een zin in een preek..

Het zet je op de kop en verbaasd kijk je naar het vuurwerk,

 wat aan de lucht uiteen spat.

Prachtig vuurwerk, maar het past niet bij de tijd van het jaar.

Het is geen koningsdag of jaarwisseling.

Onbegrijpelijke emoties.

Onbegrijpelijke emoties hebben me iets geleerd.

Ze hebben me geleerd om er mee naar God te gaan.

Eerst was er veroordeling.

Je bent altijd zo heftig, zo gevoelig, zo...

Maar veroordeling wijst de liefdevolle hulp af, die God wil bieden.

Veroordeling veroorzaakt afwijzing.

Nu vraag ik de Heilige Geest om mij te laten zien, waar die gevoelens aan verbonden zijn.

Want Hij kent de diepten en weet wat er in mijn hart leeft.

Liefdevol en trouw.

Liefdevol en trouw als Hij is, brengt Hij de beelden of een indruk naar voren. Beelden van een gelijkende gebeuren uit het verleden.

Is het vervolgens nodig om het alsnog te verwerken?

Voor mij niet altijd.

De wetenschap alleen al maakt me rustig. En dat ik het bij het Kruis kan brengen, waar Jezus het voor me gedragen heeft.

Partjes.

Voor God zijn we complete plaatjes. We zijn niet verdeeld in partjes, die geen verbinding hebben met elkaar.

En als die partjes wel verbinding krijgen, waardoor er een schok word veroorzaakt, weet Hij wat er is gebeurd.

Het beste nieuws.

En dat is het beste nieuws: Hij houdt van je zoals je bent en niet zoals je zou moeten zijn.

@Lineke

Een rondje doen.

Sinds zaterdag heb ik het druk. Jullie weten al wel dat Bella ons team is komen versterken.
Het is echt een perfect hondje. Ze is slim, luistert goed, is stapel op honden, kinderen en mij.
Heerlijk zo'n beestje we hebben al heel wat rondjes gemaakt.

Rondjes maken wat kun je dat ook met je gedachten doen.
Je begint ergens. Vaak met iets wat je onverwacht te horen krijgt en wat behoorlijk schokkend is om te horen.
Er word gezegd dat je er maar verder niet over moet praten.
En uit sympathie voor degenen die het aangaan maar eigenlijk hoor je daar zelf ook bij zwijg je er over.
Je zoekt contact met iemand die er wel verstand van kan hebben en waarvan je weet dat het niet verder gaat.
Maar met dat antwoord kom je ook niet verder.
Vooral als de dag vordert en je ook nog eens griep hebt, word het nieuws zwaarder en ga je rondjes draaien.

Dan hoor je dat er is gevraagd om er niet over te spreken.
En ja dan zijn ze bij mij net aan het verkeerde adres.
Want ik weet uit eigen ervaring wat het is om te zwijgen uit loyaliteit aan de daders.
Dus zet ik het op facebook en het levert me behoorlijk wat commentaar op.
Van de eerste steen tot aan vergeving etc.
Maar daarom heb ik het er niet opgezet.
Ik wilde de mensen die gevraagd zijn te zwijgen helpen door het bekend te maken.
Zodat ze vrij komen van allerlei stemmen.
Want er is veel manipulatie en daar moet je vrij van komen.

Ondertussen heb ik het weer van facebook gehaald.
Ik ben niet verantwoordelijk voor degene die ervoor kiest te zwijgen.

Ik geloof dat ik uit het rondje ben.

Vanochtend sprak de Stille Stem heel liefdevol, dat ik niet hoef te oordelen.
Ik ken niet het hele verhaal.
Wel mag ik verdriet hebben en dat heb ik ook. 
Want soms heb ik het gevoel dat er zo weinig van het Koninkrijk zichtbaar is.
Dat er zo weinig mooie dingen meer zijn.
Laat ik dan maar met Bella een rondje doen.
Dat vrolijke hondje wat zich van geen kwaad bewust is.

@Lineke

Verbinding.

Stijf van het lopen ben ik maar eens achter het bureau gaan zitten.
Sinds zaterdag heb ik een huisgenootje erbij.
Haar naam is Bella. Een schattig klein hondje uit Roemenië.
Ze is echt probleemloos.
Ze is 11 maanden oud en lijkt op een klein vosje.
Iedereen verbaast zich over haar uiterlijk en vraagt wat voor ras het is.
Ik vertel dan maar, dat ze uit Roemenië komt.
Ik weet het, Roemeens zijn is geen ras, maar ik moet het antwoord schuldig blijven.

Niksje.

Er was iemand, die vond dat ze een niksje was.
Nou sorry, maar mijn Bella is geen niksje.
Mijn Bella is een vrolijk lief hondje, die enthousiast met andere hondjes speelt en door het veld rent, alsof ze een haasje is.
Mens en dier zijn geen niksen.

Afgod.

Een mens mag ook niet tot een afgod gemaakt worden.
Daarmee kom ik nog even terug op mijn vorig blogje.
Het schokkende nieuws van "de val" is enigszins verwerkt.
Wat dat betreft ben ik een rare.
In plaats van dat ik aan mijn verdriet hierover toegeef, begin ik direct met redeneren.
Op deze manier houd ik de controle.
Dus wat vragen gesteld en de Bijbel onderzocht.
Maar het verdriet bleef.

Allesje.

 Gisteren heb ik het maar eens aan mijn "allesje"
verteld.
 Ze lag begripvol te luisteren en eindelijk kwamen de tranen.
Na de huilbui begreep ik, waarom het zoveel impact had.
Hij was belangrijk voor mij in een tijd, waarin mijn leven op de kop stond.
Hij was de enige, die begreep hoe de vork in de steel zat.
En hij was op afstand een schuilplaats.
Niks mis mee toch?
Waarom ik mezelf dan direct moet veroordelen, is me niet duidelijk.
God de Vader doet het ook niet.
Intussen heb ik het los kunnen laten.
En sta weer met mezelf in verbinding.

@Lineke

Afgoderij?

Wie denkt er met me mee?

Ik ben geboren in 1953 en opgevoed in de Gereformeerde Kerk.

Iedere zondag ging de dominee voor en hij stond ver van ons af op de preekstoel.

Een toga droeg hij niet, maar wel een zwart pak.

De dominee had aanzien. Hij verdiende respect.

Wat hij zei was waarheid.

Een aureool van heiligheid hing om hem heen.

Als hij op bezoek kwam, dan zaten we in gelid.

De zondagse kopjes kwamen op tafel en er werd een koekje geserveerd.

Je zag hem niet vaak. Bij rouw-en trouwdiensten onmoette je hem.

En later toen we naar cathechesatie gingen.

In ieder geval ontdek ik bij mezelf nog altijd die neigingen.

Als de dominee iets zegt, zal het zo zijn.

Ik schakel mijn eigen verstand uit en gehoorzaam onvoorwaardelijk.

Want hij is toch de Gezalfde des Heren.

Hij is toch aangesteld door God om mij het Evangelie te verkondigen.

Maar al meerdere keren en nu weer, ben ik flink met mijn voeten op de aarde gezet.

Er gebeuren dingen, waardoor mijn onvoorwaardelijke loyaliteit aan de "gezalfde des Heren"onderuit word gehaald.

Ik bid er over en het is niet de eerste keer, dat ik hiermee aan het worstelen ben.

Ik heb het gevoel en als jullie me hierin zouden willen helpen, ik heb het gevoel dat ik een dominee of een voorganger verafgood.

En de Heer haat afgoderij.

Er is maar één God. En Hij wil gediend worden.

Hij heeft het niet nodig om Zich te profileren.

Maar hoe moet ik dan tegen een dominee aankijken?

Ik wil wel respect op kunnen brengen.

Ik wil niet, vooral nu, nu ik iets heel schokkends heb vernomen,

mij in bitterheid afkeren.

Vraag:

1.Hoe gaan jullie om met de positie van een dominee of voorganger?

2. Herken je je in mijn verhaal?

Je mag ook reageren naar lief.kostbaar.mensenkind@gmail.com

@Lineke

Een onbegrijpelijke weg.

God's wegen zijn de wegen, die Hij Zelf is gegaan en die wij nu met Hem moeten gaan.

God laat ons geen weg gaan, die Hij Zelf niet is gegaan en waarop Hij ons niet voorgaat.

Opnieuw een gedeelte uit Brevier van Ditriech Bonhoeffer.

Opstandig.

Die eerste zinnen hebben de neging om opstandigheid los te woelen.

Is elke weg die wij zijn gegaan, de weg van God geweest?

Bonhoeffer zegt het en hij zat als een jonge predikant in de gevangenis, omdat hij in verzet kwam tegen Hitler.

Dus zijn boodschap is niet goedkoop.

Maar kunnen wij dit met overtuiging nazeggen?

Vragen.

Hoe vaak hebben we geen vragen gesteld?

Waar bent U? 
Waar was U? 
Als U zegt dat U mij als Uw kind behandelt, 
had U me dan niet kunnen waarschuwen?

U bent toch een Vader...

Leren.

Soms is de weg zo onbegrijpelijk verdrietig. Je verliest je kind.

Je verliest je man, je gezondheid,je baan.

Sommige mensen zeggen dat God het doet om je iets te leren.

Maar als je terug kijkt langs de weg, die je bent gegaan, heb je er dan iets van geleerd?

Of heb je die God vaarwel gezegd, omdat je (begrijpelijk) niet meer in zo'n God kon geloven?

Marie Sue Chapman.

Marie Sue, het vijfjarig dochtertje van Steven Curtis Chapman,

werd doodgereden door haar oudere broer op de afrit naast hun huis.

Alle leden van het gezin waren op dat moment thuis, toen het tragische ongeluk gebeurde.

Een weg van God? 

Steven Curtis Chapman eindigt het interview met de volgende tekst:

 Want Ik weet welke plannen Ik voor u heb, zegt de HERE. Met deze plannen heb Ik voor u het goede op het oog en niet het kwade. Ik wil u weer een toekomst en nieuwe hoop geven.

Wat voor toekomst is dat, als je je dochtertje op deze manier verloren hebt?

Of... en vul je eigen onbegrijpelijke weg maar in...

Het is een toekomst, waarvan de apostel Paulus zegt, dat we ons niet kunnen indenken hoe mooi het zal zijn.

Al het verdriet en al de pijn zinkt in het niet,

 bij dat mooie,  wat ons te wachten staat.

En ondertussen?

@Lineke

Morgen zal ik het beter doen.

Vanaf 1 januari ben ik begonnen met een dagboek van Ditriech Bonhoeffer getiteld Brefier.

Gisteren las ik over dat God een begin met ons heeft gemaakt.

En dat begin is eeuwig en nu zijn we met Hem onderweg.

Onderweg zijn betekent niet, dat we telkens opnieuw hoeven te beginnen.

 Opluchting

Wat was dat voor mij een opluchting.

Want hoe vaak gebeurd het niet, dat ik 's avonds in mijn bed stap en bedenk dat ik de Bijbel niet gelezen heb. 

Geen tijd genomen heb om te bidden.

Stille tijd

Sinds het woord Stille Tijd zijn opwachting heeft gemaakt, ben ik daar vaak wat krampachtig in geworden.

De mensen op de preekstoel, die dit woord introduceerden vertelden dat het heel belangrijk was.

Het  liefst 's ochtends om een uur of half zes moest je stille tijd houden.

Ze  werden reuzen in mijn ogen.

En die reuzen deden iets wat ik nooit zou kunnen.

Om een uur of half zes mijn bed uit en dan met een schor keeltje de Heer loven en prijzen, de Bijbel openslaan en bidden.

Wat een onmogelijke prestatie..

Berg.

Het groeide uit tot een berg, die ik niet zou kunnen beklimmen.

Maar zij stonden op de preekstoel, dus ze hadden de geestelijke ladder beklommen.

Ik bleef onder aan staan en keek verlangend omhoog.

Nooit zou ik deze prestaties kunnen bereiken.

Want al ging ik om half zes uit bed en deed wat me werd opgedragen, hun aureool was verblindend.

Geen ladder maar een ander 'houtwerk'

Ik draaide me om en kreeg naar een ander 'houtwerk' in het oog.

Geen ladder, waar ik bij omhoog moest klimmen.

Nee, een houtwerk waar ik voor neer moest knielen.

Een kruis, waar al die prestatie's waren volbracht.

Daar legde ik mijn zwoegen neer. 

Daar mocht ik vermoeid uithuilen. 

Mijn last mocht ik afleggen en Genade ontvangen.

Relatie

Ik leerde dat geloven geen prestatie is, maar dat het relatie is.

Het gaat om mijn hart. 

En daar werd het begin gemaakt en hoefde ik nooit terug te gaan naar

 "Morgen zal ik het beter doen."

1Als ik wel de talen van mensen en engelen zou spreken, maar geen liefde heb, klink ik als een dreunende gong of een schelle cimbaal. 2Als ik Gods woord doorgeef, alle geheimen doorgrond, alles weet wat er te weten is en al het geloof heb, zodat ik bergen kan verzetten, maar geen liefde heb, ben ik niets. 3Als ik mijn bezittingen stuk voor stuk uitdeel en mijn lichaam geef om te worden verbrand, maar geen liefde heb, dan heb ik er niets aan. 1 Kor. 13

@Lineke

De grootheid van God.

Het was op een avond in 1993. 
Een televisieprogramma met Feike ter Velde en Marrie van der Feen.
Zij vertelde dat ze misbruikt was door haar vader.
Het moment dat ik uit de kast kom.
Een werkelijkheid die zich aandient.
De volgende dag zit ik in mijn blauwe lange duster in een hoekje op de bank.
Een gewaarwording of de Heer  naast me komt zitten.
Een vraag van Hem of ik er door heen wil gaan.
Een Stille Stem, Die zegt dat het zwaar zal zijn.
Ik zeg dat ik het wil.
"Als U met mij meegaat zal ik het doen."
Wel heb ik een paar restrictie's.
Het is namelijk een tijd dat er veel aandacht is voor seksueel misbruik.
Gelukkig en goed. 
Want te lang blijven overlevers er mee rond lopen, zonder ooit de moed te vinden om er over te gaan praten.
Maar voor mij schuilde er ook een gevaar in.
Ten alle tijde wilde ik Lineke blijven.
Ik wil voorkomen dat mijn identiteit zou liggen in een seksueel misbruikte vrouw.

Twee dingen wilde ik graag. 
Het eerste was dat de Heer mij een teken zou geven mocht het proces afgerond zijn.
Zo zou ik zonder mezelf te moeten controleren er aan over kunnen geven.
Het tweede was dat ik dat wat ten kwade gedacht was ten goede zou mogen gaan gebruiken.

Weet je, het is zo bijzonder. De grote God is zo nabij.
Hij luistert en verhoort zo graag.

En zo ging ik het proces in van herbeleven en verwerken van de pijn.
 Ik zal in mijn stukjes niet in detail treden. 

Het gaat om de grootheid van God te laten zien.

@Lineke