Here she is. The road so far.

Ooit kreeg ze een boekje. Het droeg de titel “Annemarie gaat op reis.” Een meisje met een koffer in de hand sierde de voorkant. Ze kreeg hem van een meester die afscheid nam.

Die meester wist niet dat ze al heel lang op reis was. Niet naar andere plaatsen buiten haar. Nee, binnen in haar bezocht ze plekken. En ze kleedde ze mooi aan en ging er wonen.

Ook de meester had er voor gezorgd dat ze een nieuwe plek moest zien te vinden. Maar in haar jonge leven was ze hierin zo ervaren, dat het haar geen moeite kostte.

Wat ze niet wist is dat je dit niet ongestraft kan blijven doen. Op haar reis verloor ze steeds meer stukjes van zichzelf.

Toen kwam ze in een land te wonen waar het rustig was. En op een dag kwam er een boodschapper bij haar thuis. Hij vertelde van onvoorwaardelijke liefde en dat al ging ze wonen aan het uiterste van de zee, die onvoorwaardelijke liefde haar hand zou nemen om haar te begeleiden.

Ze deed de deur open en liet hem binnen.

Samen reisden ze naar de plekken waar ze achtergebleven was.

En telkens verwelkomden ze samen ieder meisje met de koffers. Onvoorwaardelijk Liefde vroeg dan of ze er bij mocht horen.

Ze stemde toe en nam haar aan de hand en samen knielden ze bij het Kruis en gaven hun hart aan Onvoorwaardelijke Liefde.

Zo werd ze op haar weg door het leven van binnen één. Haar koffer sjouwt ze niet meer mee. Ze laat hem openstaan om schatten uit te kunnen delen.

Want er zijn zoveel meisjes die weten waar ze het over heeft en die verlangen naar een Boodschapper van onvoorwaardelijke liefde. 

Met deze bijdrage doe ik mee aan de bloghop te vinden op Marijke haar blog.