Ooit kreeg
ze een boekje. Het droeg de titel “Annemarie gaat op reis.” Een meisje met een
koffer in de hand sierde de voorkant. Ze kreeg hem van een meester die afscheid
nam.
Die meester
wist niet dat ze al heel lang op reis was. Niet naar andere plaatsen buiten
haar. Nee, binnen in haar bezocht ze plekken. En ze kleedde ze mooi aan en ging
er wonen.
Ook de
meester had er voor gezorgd dat ze een nieuwe plek moest zien te vinden. Maar
in haar jonge leven was ze hierin zo ervaren, dat het haar geen moeite kostte.
Wat ze niet
wist is dat je dit niet ongestraft kan blijven doen. Op haar reis verloor ze
steeds meer stukjes van zichzelf.
Toen kwam ze
in een land te wonen waar het rustig was. En op een dag kwam er een
boodschapper bij haar thuis. Hij vertelde van onvoorwaardelijke liefde en dat
al ging ze wonen aan het uiterste van de zee, die onvoorwaardelijke liefde haar
hand zou nemen om haar te begeleiden.
Ze deed de
deur open en liet hem binnen.
Samen
reisden ze naar de plekken waar ze achtergebleven was.
En telkens
verwelkomden ze samen ieder meisje met de koffers. Onvoorwaardelijk Liefde
vroeg dan of ze er bij mocht horen.
Ze stemde
toe en nam haar aan de hand en samen knielden ze bij het Kruis en gaven hun
hart aan Onvoorwaardelijke Liefde.
Zo werd ze
op haar weg door het leven van binnen één. Haar koffer sjouwt ze niet meer mee.
Ze laat hem openstaan om schatten uit te kunnen delen.
Want er zijn
zoveel meisjes die weten waar ze het over heeft en die verlangen naar een
Boodschapper van onvoorwaardelijke liefde.
Met deze bijdrage doe ik mee aan de bloghop te vinden op Marijke haar blog.
Een triest begin maar een mooi einde. Knap beschreven Lineke.
BeantwoordenVerwijderen