Identiteit.

De dag dat Maxima met Willem Alexander trouwde was wereldnieuws. Op deze bijzondere dag veranderde haar positie van Argentijns burgermeisje in een Nederlandse prinses. Met haar nieuwe positie veranderde ook haar identiteit, vanaf deze dag behoorde Maxima tot de Koninklijke familie.  Dit betekende dat ze anders zou leren denken spreken en handelen.  Maxima ontleende haar nieuwe identiteit niet langer aan haar oude positie, maar wie ze nu is in Willem Alexander, koningin der Nederlanden.

Een prachtig voorbeeld gebruikt door Wilkin van der Kamp om duidelijk te maken wat er gebeurt als je je leven overgeeft aan Jezus Christus en Hij de baas mag zijn.

Een mens denkt, dat hij zelf de baas is, dat hij autonoom is.

Een hele fijne gedachte. Maar klopt dat eigenlijk wel?

Hoe komt het toch dat je vaak van die rotgedachten hebt of zomaar down kunt worden.

Een voorbeeld van vele dingen, waar je zelf geen zeggenschap over lijkt te hebben.

Waar blijft in dat geval je autonomie? Het lijkt of je geregeert word van buitenaf.

Dat klopt ook. Er zijn twee machten in deze wereld aan het werk. De macht van het kwade en de Macht van het Goede.

Ik schrijf de Macht van het Goede met een Hoofdletter.

Want deze Macht is Degene, Die deze wereld gemaakt heeft.

Hij is Liefde.

Ik ben het met je eens, dat er soms weinig te zien valt in deze knoeiboel wat de wereld is.

Maar toch regeert God de Vader van Jezus Christus nog steeds.

Als er twee machten zijn die hier regeren, onder welk regime zou jij willen vallen?

Want daarin ben je autonoom, je hebt een vrijwillige keuze. Niemand dwingt je.

Kies je voor de macht die jou akelige gedachten geeft en depressief maakt. Of kies je voor de Macht die Leven geeft.

Als je meer wilt horen over die verandering van identiteit, beluister dan eens deze serie.

@Lineke

Hap snap onrust.

Kennen jullie dat ook?  "Het even op Facebook kijken" impuls.

Je kijkt op je eigen pagina en dan naar de zg. startpagina. 
Je leest hap snap verhalen en een half uur tot een uur later zit je hoofd propvol informatie.

Dat lezen zet aan tot meer willen lezen.

Je hebt erge dorst, maar in plaats van je dorst te lessen, krijg je er nog meer dorst van.

En zo krijgt je brein het erg druk en je komt niet tot rust.

Zelfs in de periode van waken en slapen, zo half wakker zijn, schieten er allerlei flarden van het gelezene door je hoofd en merk ik, dat ik pogingen doe om het vast te houden en te begrijpen.

Herken je dit ook?

Onrustige nachten en onderbroken slaap hebben tot gevolg dat ik bekaf ben.

Dus heb ik na rijp overleg met mezelf besloten op dieet te gaan.

Ik wil niet zoveel meer snoepen van socialmedia.

Want ook twitter met zijn ultrakorte berichtjes hebben hetzelfde effect.

Vraag:

Herkennen jullie wat ik vertel? Brengt het gebruik van facebook ook zoveel onrust in je hoofd en slaap je er slechter door?

Ik ben benieuwd naar jullie reacties.

@Lineke

Het Café van Toen en NU.

Was ik jaren geleden als klein meisje al dol op boeken bieb, lezen en  voorgelezen worden, daarin ben ik niets veranderd.

Zo was ik onmiddellijk enthousiast toen gisteren de telefoon ging en de vraag kwam of ik vandaag wegens ziekte mee wilde helpen in het zg “Café van Toen en NU.”

Of het aan mijn rijke fantasie ligt, weet ik niet, maar ik geef met veel plezier andere namen, omdat ik ze beter vind passen.

Zo heten honden die mw.B. en ik ontmoeten naar hun gedrag. Het ranke zwarte hondje heet “Ballehondje” omdat hij altijd met een bal speelt.

Gisteren zag ik zijn vrouwtje lopen en begroette haar bijna met “Ballevrouwtje” Erg he, dat is echt niet met opzet, het gebeurt gewoon.

In het reisgezelschap door Israël was een mooi mens, die in de tulpen werkte. Voor mij was ze het Tulpenvrouwtje. Oké, zo betitelde ik dus het Café van Toen en Nu het “Verhaalcafe” .

Het had gekund, want wat gebeurde er?

Een kring van een stuk of twintig mensen rondom een tafel en een thema.

Deze keer was het “Oogst”

Een tafel met weckflessen, vol groente, vlees en vruchten. Een grote schaaf, waar kool op geschaafd werd en een Keulse pot met een doek en een zware steen, waarin zuurkool gefermenteerd werd.

Een verhalenvertelster, die ons meenam naar familie op de foto, geëmigreerd naar Canada en die en wat is dat mooi, elkaar nog brieven schreven.

En hoe via die correspondentie, de eerste pompoenen in de Krimpenerwaard terecht kwamen.

Na die heerlijke trip, proefden we echte pompoensoep, weliswaar van een pompoen van latere datum.

Wat was het een gezellige ochtend. Wat waren de gasten hartelijk en behulpzaam, omdat er vrijwilligers uitgevallen waren.

Ze sjouwden met vuile kopjes en pakten de vaatwasser vol.

Het was een hele goede sfeer in de schitterende ambiance van het Streekmuseum.

Ik kan ieder aanraden om het Café van Toen en Nu eens te bezoeken.

@Lineke 

Overlevingsstrategie.

In Het glas is vol vertelde ik over leden van een gezin, die een manier vonden om te overleven, maar dat dit zich tegen je kan keren als je in betere omstandigheden komt.

Op de basisschool begonnen we iedere ochtend met Bijbelonderwijs.

Nu kun je de Bijbel aan kinderen op verschillende manieren presenteren.

In mijn tijd was het vooral een opvoedingsrichtlijn of een tucht.

Gehoorzaam zijn, je ouders liefhebben en een lief en zoet kind zijn.

Dit was de vertaalslag van de verhalen.

Zo ook het verhaal van het volk Israël in de woestijn. Wat waren ze ongehoorzaam en wat wantrouwden ze God. Ja, en als je dat doet is het eigen schuld dikke bult.

Dan word God boos en straft Hij.

Deze week dwaalde het volk niet alleen door de woestijn, maar ook door mijn gedachten.

Voor mij is het een logisch gevolg van hun geschiedenis, dat ze de Heer niet vertrouwden.

Ze hadden onder hele harde omstandigheden stenen moeten bakken, hun jongetjes werden bij de geboorte gedood, kortom het was verschrikkelijk.

Volgens mij ga je dan manieren vinden om te overleven.

Het volk mag na ongeveer 430 jaar naar een land waar het goed is. Maar hun oude leven, met de manieren van overleven, zit nog in hun systeem.

Ja, God laat op alle mogelijke manieren zien dat Hij goed voor hun is.

Er is een wolk die voor hun uitgaat. Het leger van de farao verdwijnt in het water, waar zij eerst door gewandeld zonder nat te worden.

Talloze tekenen van Gods onvoorwaardelijke liefde en zorg gebeuren en ze kunnen er niet om heen.

Maar zodra het moeilijk word, beginnen ze te roepen en te klagen.

Dan willen ze weer terug naar de omstandigheden waar ze vandaan kwamen.

Is het niet heel herkenbaar?

Dat wat je gewend was, is vertrouwd. En dat wat nieuw is en waar je je ogen voor moet openen is eng.

Liever houd je vast aan je overlevingsstrategieën, dan dat je je laat veranderen door een nieuw seizoen.

De generatie, die in Egypte geleefd hebben, sterven in de woestijn.

Hun overlevingsstrategie belemmert hun om het beloofde land in te trekken.

Hun kinderen, de volgende generatie zijn er wel klaar voor en gaan wonen in het land wat overvloeit van melk en honing.

Overlevingsstrategieën, wat doe je er mee?

Zo zegt de Here, die door de zee een weg baant en een pad door machtige wateren; die wagen en paard doet uittrekken, krijgsmacht en helden; tezamen liggen zij neder, staan niet weer op, zij zijn uitgeblust, als een vlaspit uitgedoofd: Denkt niet aan hetgeen vroeger gebeurde en let niet op wat oudtijds is geschied; zie, Ik maak iets nieuws, nu zal het uitspruiten; zult gij er geen acht op slaan? Jesaja 63:16-19.

Gebed:

Lieve Vader dank U wel dat U nooit veroordeelt. En als wij uit moeilijke omstandigheden komen en we hebben zo onze manieren gevonden om te overleven, wilt U er ons voor wakker maken? Helpt U ons om ons hart met U te delen. U te vertellen wat er zwaar en moeilijk was, zodat U kunt helen en genezen.

En dan Vader, durven we misschien onze manieren loslaten en Uw zegeningen ontvangen en op U gaan vertrouwen.

In Jezus Naam 

Amen.

Het glas is vol.

Als je opgroeit in een gezin waar veel onzekerheid is, moet je zien te overleven.

Je ontwikkelt vaardigheden, die je door die tijd heen helpen.

Maar deze vaardigheden, die je in die tijd geholpen hebben, zijn niet meer van kracht als je in andere omstandigheden geraakt.

Je komt van de woestijn in een oase terecht en je hoeft niet meer zuinig te zijn met je watervoorraad.

Je innerlijke systeem staat nog steeds droog en al draai je al heel lang de kraan open en laat je je glas vol stromen, toch heb je nog steeds dorst.

Het kan zijn dat meerdere leden van het gezin, dezelfde overlevingsstrategieën hebben ontwikkeld.

En omdat er geen tijd en ruimte was, om naar de oorzaak van de symptomen te kijken, namelijk angst en onzekerheid, werd de dorst niet gelest en kon men niet gaan genieten van de oase.

Als je zelf een gezin gaat vormen, worden je kinderen gedwongen om ook op zoek te gaan naar water, terwijl ze de kraan kunnen laten stromen.

En dat ontneemt hen zoveel levensvreugde en al komen ze in opstand tegen het woestijnleven in de oase, ze moeten buigen voor de vaardigheden, die hun ouder ontwikkeld heeft.

Dan word het tijd voor het kind om een eigen leven te kiezen.

Loslaten en op weg gaan om uit te zoeken wat bij hem of haar past en wat de verlangens waren die diep in hun verborgen lagen en daar gehoor aan te geven.

Het glas mag vol worden en overstromen.

Want Psalm 23 zegt:

De Here is mijn herder, mij ontbreekt niets;

2 Hij doet mij nederliggen in grazige weiden;

Hij voert mij aan rustige wateren;

3 Hij verkwikt mijn ziel.

Hij leidt mij in de rechte sporen

om zijns naams wil.

4 Zelfs al ga ik door een dal van diepe duisternis,

ik vrees geen kwaad,

want Gij zijt bij mij;

uw stok en uw staf, die vertroosten mij.

5 Gij richt voor mij een dis aan

voor de ogen van wie mij benauwen;

Gij zalft mijn hoofd met olie,

mijn beker vloeit over.

6 Ja, heil en goedertierenheid zullen mij volgen

al de dagen van mijn leven;

Bij het lezen van deze psalm maakte ik me altijd een voorstelling. Ik zag een herder met een flinke kudde schapen die over een geweldige groene grasvlakte dwaalde en ze hadden in overvloed te eten.

Maar niets is minder waar. De kleine kudde dwaalt over dorre grond op zoek naar kleine graspolletjes.

Dat is een heel ander verhaal.

Maar vanuit het vertrouwen dat de Herder zorgt, mag je gaan ontspannen en weten dat er altijd genoeg zal zijn.

@Lineke

Niet gebeurd.

Ooit zat ik met mijn twee broers aan het water te vissen.

Ik deed het heel graag. De spanning of de dobber zou bewegen in het water en of ik een vis zou vangen. Dan de schrik dat het inderdaad zo was en een klein beetje paniek om het beest zo goed mogelijk van de haak te kunnen halen en weer te laten zwemen.

We deden het nogal eens mijn broertjes en ik.

En zo herinner ik me een avond dat we aan het trekpad zaten bij het water. En dat was maar zo niet een avond. Dat was de avond dat de wereld zou vergaan. Mijn ouders deden er nogal luchtig over. Het was al veel vaker voorspeld en nog nooit gebeurd. Nee, daar hadden ze gelijk in, anders zaten we daar niet.

En toch. Om nu met ons drieën aan het water te zijn en niet bij vader en moeder, dat gaf een raar gevoel. Want stel dat ze wel gelijk hadden dan verdwenen we toch zonder hun. En hoe zouden drie kinderen dat aan kunnen?

De aarde zou om zeven uur vergaan.

We hadden nog geen horloges, maar het zonlicht verloor zijn intensiteit, toen we besloten onze hengels aan onze fietsen te binden en het emmertje met wormen aan het stuur te hangen en huiswaarts te gaan.

“Is het al zeven uur geweest?” was mijn eerste vraag toen we thuis kwamen. “Ja, al lang hoezo?” was de wedervraag.

 Blijkbaar was er niet meer aan gedacht.

Volgens zeggen zal het morgen weer zo ver zijn.

Zelfs in het zwembad werd het genoemd. Wat moet je er van denken he? En wat moet je er over zeggen?

Ze kunnen best gelijk hebben. Maar ook heel goed niet.

Dit kan ik je zeggen, als je deze blog zondag nog kan lezen, is het niet gebeurd.

@Lineke

Genderneutraal?

Gisteren was ik aan het werk en had het druk. Het is vrijwilligerswerk en de inhoud is vooral regelzaken.

Maar mensen kunnen ook langs komen voor vragen en soms maakt men van de gelegenheid gebruik om even hun verhaal te doen.

Zo ook gistermorgen. De persoon, die tegenover me plaatsnam, had heel wat te vertellen.

Nu luister ik graag, vooral naar hun geschiedenis. Het is alsof je een boek openslaat en gaat lezen.

Wat ook helpt is dat ik een beelddenker ben, dus wat mij word verteld,  zie ik allereerst in plaatjes binnenkomen.

De persoon tegenover mij had heel wat te zeggen.

Maar het liep uit in de verzuchting, dat thuis voelen in de wereld van nu, er niet meer bij is.

De wereld zoals die wordt en zich aan ons opdringt, is onze wereld niet meer.

Vanochtend dacht ik er aan terug. De Hema gaat haar kinderkleding genderneutraal maken.

De labels in meisjes- en jongenskleding worden verwijderd.

Dus als je in het vervolg een jurkje in handen hebt, moet je raden of het voor een jongen of meisje is.

Vanwege mijn eigen geschiedenis heb ik lange tijd moeite gehad met mijn meisje of vrouw zijn.

Mijn verzuchting was dat ik een jongen wilde zijn.

Want als ik een jongen was geweest, was me niet overkomen wat me nu gebeurd was.

Het liefst droeg ik wijde kleding en slobbertruien.
Veel vrouwen met mij zullen dit herkennen.

En alhoewel ik een echte meid was en bleef, heb ik er flink mee geworsteld.

Ik leerde in gehoorzaamheid te danken voor mijn gender.

Iedere keer als ik haat op voelde komen, vanwege mijn vrouw-zijn sprak ik het uit.

DANK U Wel dat ik een vrouw ben. Dat U mij als vrouw geschapen hebt.

Bij dat dankgebed hoorde, dat ik me als vrouw ging kleden.

Maar wat voelde dat kwetsbaar.

Want vanuit mijn ervaring was het of ik toestemming gaf aan.

Dus besloot ik om me mooi te maken voor mijn Bruidegom.

En daarmee straalde ik uit, dat ik bezet was en dat begerige handen van me af dienden te blijven.

Inmiddels heb ik het niet meer nodig om me veilig te voelen in mijn vrouw-zijn. Maar nooit en never nooit zal men mij op dringen om het te gaan ontkennen.

Het is belangrijk om je af te vragen waarom dit gebeurd.

Hebben jullie daar ideeën over?

Dit stuk kwam ik tegen op het internet. 
En dit stuk helpt ook in de gedachtengang.
En het is goed om je af te vragen waarom het gebeurd.

@Lineke

Was ik maar thuis.

Na een paar rustdagen trok ik vanochtend mijn wandelschoenen en lange jas aan en ging met mw. B. op stap.

Ze had haar lange loopjes node gemist. En al geeft ze geen krimp en ligt ze gezellig naast me op de sprei, zodra de rituelen plaatsvinden, die wijzen op een wandeling word ze onrustig en rent ze door het huis.

Als ’t vrouwtje naar de wc en daarna richting kapstok gaat, kon het maar zo eens zijn dat er een trektocht in zit.

Dat ik van nood op bed blijf liggen en zij met bedwongen verlangen naast me, doet me weleens schuldig voelen.

Daarom gingen we vandaag weer van start. Ik stelde me voor om van de naderende herfst te genieten.

Maar wat was ik nog moe. Dan maar wat rustiger aan. Na een half uur liepen we weer op het pad naar huis.

Dit weggetje begint bij het water en in de verte zie ik mijn huis liggen.

En dan komt de verzuchting.

Ik wou dat ik thuis was.

Moet ik nog dat hele eind? Volgens mij red ik dat niet meer. Waar haal ik de energie nog vandaan?

De ervaring heeft geleerd dat ik niet naar het einddoel moet gaan kijken. De weg die ik nog heb af te leggen gaat stapje voor stapje.

En ieder moment, iedere stap kan nog iets moois op leveren.

Zo komen we een moeder met een schommelend kindje voorbij.

En een vader met een jongetje op een loopfiets, waarvan mw. B. vindt dat ze hem een kusje moet geven. We zien  de kort gesnoeide treurwilg opnieuw in volle pracht staan.

Verderop één glanzende rode appel, die alle energie heeft opgesoupeerd van een miezerig klein boompje.

Ik zwaai blij naar een echtpaar, waarvan ik de man al een tijd niet zag, omdat hij zo’n kwetsbare gezondheid heeft.

Doordat we een trage gang hebben lopen we met aandacht te kijken.

Wat wil ik met mijn verhaaltje vertellen?

Ieder nadeel heeft zijn voordeel.

En als het leven je soms zwaar valt, omdat omstandigheden zo anders zijn, als jij had gehoopt, kijk dan niet te ver vooruit.

Iedere dag is er een en neem hem stapje voor stapje.

Het is zoals een totaal verlamde jongeman eens tegen me zei.

Hij maakte schilderijen met kwasten in zijn mond.

Hij ging naar de kunstacademie. Ik vertelde hem dat ik niet durfde te schrijven.

Want zei ik: “Dat kan ik toch niet. Het stelt toch niks voor.”

Toen zei hij via zijn beademing: “Het gaat niet om het einddoel.

Het gaat om de weg er naar toe.”

En hij heeft gelijk gehad.

@Lineke

Vandaag lijd ik aan warmoede.

Maandag jl. poetste ik de badkamer en toilet. Dinsdagochtend werkte ik buitenshuis, verschoonde ik mijn bed en deed de was.

Gisteren heb ik de woonkamer een beurt gegeven en een flinke wandeling met mw.B.gemaakt. En nu lig ik de halve dag in bed, omdat ik weer eens oververmoeid ben. En omdat vanavond de Kesjercursus begint, wil ik fit zijn.

Maar wat is fit? Ik word er een beetje wanhopig van. Waar vind ik de energie die ik nodig heb?

Ik kan nog zoveel presteren, maar ik blijf me schuldig voelen. Afwijzing is de grondtoon.

Afwijzing door mensen die er toe deden. Soms loopt het leven over je schoenen.

De achterband van mijn fiets slingert. Wie kijkt er even naar? Mijn gang moet nodig behangen. Het plafond in mijn slaapkamer gesaust. En zal ik nu eindelijk eens gordijnen nemen voor de ramen?

Ben je weleens trots op jezelf? Je hebt er alle redenen voor.

 Dat word me gezegd. Ik hoef niet trots te zijn op mezelf.

Ik wil af en toe een paar armen waar ik in weg kan kruipen en een potje janken.

Armen die van iemand zijn, die zegt dat hij of zij de verantwoordelijkheid eens overneemt. Die ziet wat ik nodig heb en verder kijkt dan die positieve vrouw die een half vol glas voor zich heeft staan.

Jaren lang was een man aan mijn zijde, mijn voortdurend gebed.

Na mislukte relaties ben ik gestopt om dit te vragen.

Het is zoals het is en het is niet anders. Ik heb het er mee te doen. Vandaag trekken de regenbuien over. Vandaag even geen positiviteit.

Vandaag ben ik moe en uitgeblust. Vandaag lijd ik aan warmoede.

@Lineke

Jaarafrekening.

Iedere week neem ik mijn meterstanden op en zet ze in een app op mijn smartphone.

Deze app is verbonden met mijn energiemaatschappij en zo kan ik controleren hoe ik ervoor sta met mijn energieverbruik.

Zo wist ik al een hele tijd dat ik teveel energie verbruikt had. Teveel wat mijn maandelijks voorschot betreft. Ik had nl in de wintermaanden behoorlijk gestookt en het gasverbruik kan niet meer terug gedraaid worden.

Gisteren kreeg ik de rekening gepresenteerd.

Gelukkig viel het mee, het was een maand extra voorschot.

Het doet me denken aan wat mijn lijf me verteld.

Ze zegt dat ik meer energie verbruikt heb, dan dat zij had te geven.

En daarom moet ik nu de rekening betalen.

Begrijp me goed, dat vind ik niet erg. Het roept namelijk al snel reacties op van "sterkte en ach etc".

Ik heb het er heel graag voor over gehad. Maar je moet er een prijs voor betalen.

En dat is vaak zo, zeker wat Israël betreft. Het is een land om wie een geestelijke strijd heerst.

Want Jezus komt spoedig terug. Hij zal Zijn liefelijke Voeten zetten op de Olijfberg.

De wereld en Nederland is in barensnood. Als je daar naar kijkt, zou je de moed verliezen.

Maar Jezus zegt Zelf, als deze tijd nabij is, we dienen te letten op de vijgenboom.

En de vijgenboom is Israël.

De boodschap, die daar te horen is vervult je met hoop.

Ja, ik heb teveel energie verbruikt. En ik moet de prijs betalen. Maar er komt een andere tijd.

De tijd zal komen, dat we niet meer moe worden, dat we niet meer ziek zijn en dat alle tranen van onze ogen afgewist worden.

De Messias is onderweg.

Hoor je Zijn voetstappen ook?

@Lineke

Het gaat om het nu.

Het is alweer ruim een week geleden, dat ik terug kwam van mijn reis naar Israël.

De eerste dagen had ik heimwee en wist niet goed hoe ik hier mee om moest gaan.

Maar vandaag kreeg ik op drie verschillende manieren een signaal dat gisteren voorbij is, morgen nog komt en dat je van het nu wat mag maken.

Bijzondere boodschap vind je niet? Ik ben er blij mee, want de Heer kent Zijn pappenheimer.

In plaats van in dankbaarheid mijn weg in het hier en nu vervolgen, ben ik in staat om mijn hoofd in treurnis te laten hangen.

Net zoals de zonnebloemen, die momenteel op tafel staan en waar ik absoluut niet mee overweg kan.

Bij een ander staan ze te stralen, bij mij zijn het verdrietige hangende koppen met rare bladeren.

Ze moeten denk ik de juiste verzorging hebben, maar ik heb dat blijkbaar niet in de vingers.

De hele week heb ik al over mijn reis gedroomd. De gekste dingen kwamen voorbij.

Het meest opmerkelijke was wel dat ik een foto van mw.B.  in haar hotel op facebook plaatste en vertelde dat ik opnieuw in Jeruzalem was.

Stomverbaasde reacties waren het resultaat. Als het aan mw. ligt, zou zij nog wel een dagje of twee per week in haar hotel willen verblijven, denk ik.

Ze mist haar vriendinnetje en eet maar weinig.

 Maar hoe vertel je een hond, dat gisteren voorbij is, morgen nog komt en het gaat om het nu?

@Lineke