Het Café van Toen en NU.

Was ik jaren geleden als klein meisje al dol op boeken bieb, lezen en  voorgelezen worden, daarin ben ik niets veranderd.

Zo was ik onmiddellijk enthousiast toen gisteren de telefoon ging en de vraag kwam of ik vandaag wegens ziekte mee wilde helpen in het zg “Café van Toen en NU.”

Of het aan mijn rijke fantasie ligt, weet ik niet, maar ik geef met veel plezier andere namen, omdat ik ze beter vind passen.

Zo heten honden die mw.B. en ik ontmoeten naar hun gedrag. Het ranke zwarte hondje heet “Ballehondje” omdat hij altijd met een bal speelt.

Gisteren zag ik zijn vrouwtje lopen en begroette haar bijna met “Ballevrouwtje” Erg he, dat is echt niet met opzet, het gebeurt gewoon.

In het reisgezelschap door Israël was een mooi mens, die in de tulpen werkte. Voor mij was ze het Tulpenvrouwtje. Oké, zo betitelde ik dus het Café van Toen en Nu het “Verhaalcafe” .

Het had gekund, want wat gebeurde er?

Een kring van een stuk of twintig mensen rondom een tafel en een thema.

Deze keer was het “Oogst”

Een tafel met weckflessen, vol groente, vlees en vruchten. Een grote schaaf, waar kool op geschaafd werd en een Keulse pot met een doek en een zware steen, waarin zuurkool gefermenteerd werd.

Een verhalenvertelster, die ons meenam naar familie op de foto, geëmigreerd naar Canada en die en wat is dat mooi, elkaar nog brieven schreven.

En hoe via die correspondentie, de eerste pompoenen in de Krimpenerwaard terecht kwamen.

Na die heerlijke trip, proefden we echte pompoensoep, weliswaar van een pompoen van latere datum.

Wat was het een gezellige ochtend. Wat waren de gasten hartelijk en behulpzaam, omdat er vrijwilligers uitgevallen waren.

Ze sjouwden met vuile kopjes en pakten de vaatwasser vol.

Het was een hele goede sfeer in de schitterende ambiance van het Streekmuseum.

Ik kan ieder aanraden om het Café van Toen en Nu eens te bezoeken.

@Lineke