Hij telt elke traan.

Toen sprak Jezus tot de scharen en tot zijn discipelen, zeggende: De schriftgeleerden en de Farizeeën hebben zich gezet op de stoel van Mozes.

Alles dan, wat zij u ook zeggen, doet dat en onderhoudt dat, maar doet niet naar hun werken, want zij zeggen het wel, maar doen het niet.

Zij binden zware lasten bijeen en leggen die op de schouders der mensen, maar zelf willen zij ze met hun vinger niet verroeren.

Al hun werken doen zij om in het oog te lopen bij de mensen, want zij maken hun gebedsriemen breed en hun kwasten groot,

 zij houden van de eerste plaats bij de maaltijden en van de erezetels in de synagogen,

en van de begroetingen op de markten en om door de mensen rabbi genoemd te worden. Gij zult u niet rabbi laten noemen; want één is uw Meester en gij zijt allen broeders.

En gij zult op aarde niemand uw vader noemen, want één is uw Vader, Hij, die in de hemelen is.

Laat u ook geen leidslieden noemen, want één is uw Leidsman, de Christus.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

En gij zult op aarde niemand uw vader noemen, want één is uw Vader, Hij, die in de hemelen is.

Dat gebod van Jezus kwam mij goed uit en  heb ik al sinds jaar en dag opgevolgd. Ik kreeg het ook niet meer over mijn lippen, want als ik dat zei raakte ik in de war.

Dus noem ik hem, als ik aan hem denk, bij zijn voornaam.

Maar gelukkig was hij maar weinig in mijn gedachten. Tot zondag. Het bericht kwam dat naaste ten val was gekomen met spoed geopereerd en als je 92 jaar bent heb je niet veel meer in de melk te brokkelen.

Ik schoot in de stress en meende voor mezelf tot een besluit te moeten komen.

`"Zou hij het niet redden wil ik dan naar de begrafenis?"was mijn vraag.

Ik wist het niet. De dominee kwam langs en hij ontrafelde waar ik mee worstelde.

Zou ik gaan, dan zou ik het voor het plaatje doen.

Het plaatje waar ik jaren geleden afscheid van heb genomen.

Ik heb mezelf ontslag gegeven om nog langer een gezin en een huwelijk te moeten redden.

Het gekke was, dat ik dacht, als ik met de waarheid voor de dag zou komen, de hele zaak als een kaartenhuis in elkaar zou storten.

Maar niets was minder waar.

De gelederen sloten zich en ik werd als het zwarte schaap uitgestoten. Een zeer pijnlijk gegeven, want ik wilde er zo graag bij horen. Maar dan wel in waarheid.

Ik groeide verder, nam mijn ruimte in en liet los.

Maar dan komt zo’n bericht en het plaatje om de hoek kijken.

En de ouder in mij vind gewoon, dat ik moet gaan. Tanden op elkaar en dan heb je het maar gehad.

Als ik luister naar het kind in mij, heeft ze bijna geen stem meer. Ze word opnieuw gesmoord in het leugenachtige plaatje. Ik meen haar te horen huilen en me verwijten dat ik haar in de steek laat.

Ze heeft immers niemand anders dan ik, die voor haar opkomt en voor haar zorgt.

Ik geef haar de ruimte en ze huilt veel. Ze huilt en dan hoor ik de Stille Stem.

Nog voordat je bestond. Kende IK je naam.”

Wow dat is bijzonder. Nog voordat ik in de buik van mijn moeder werd geweven wist Hij dat ik Lineke zou gaan heten. En nog veel dieper. Hij kende me.

IK zag je elk moment.

Elk moment dat nog zou gaan plaats vinden had Hij al gezien. Het geeft me een gerust gevoel. Ondanks de hartverscheurende rauwe gebeurtenissen overzag Hij het.

En telde elke traan.

Hij telde iedere traan. De tranen die ik huilde en de tranen die ik nog ga huilen. Hij heeft ze allemaal al geteld, nog voordat ik bestond.

Omdat IK van je houd, geef IK mijn eigen Zoon.

In de keiharde werkelijkheid die bijna niet te leven is heeft God de Vader Zijn Zoon gegeven.

Het lied wat de Stille Stem fluisterde was gepersonaliseerd.

“Heer” fluisterde ik terug “Soms heb ik niks aan vroom gewauwel. Dan is het leven bijna niet meer te leven en keihard.”

Het was alsof ik de Heer voelde glimlachen. 

Het lijkt erop of Hij ook niet altijd iets heeft met vroom gewauwel.

En wat de begrafenis betreft mocht het zover zijn?

Ik weet het niet. God weet het.

@Lineke