Je legacy.

Wat een mooi woord vind ik dat.

Het woord Legacy. Het klinkt als muziek als de titel van een liedje.

Legacy betekent: de erfenis (v) ; de boedel (m) ; de nalatenschap ; het erfstuk.

Vanochtend las ik met ontroering een  bericht waarin verteld werd dat tienduizenden mensen langs de weg stonden om Billy Graham de laatste eer te bewijzen.

Op een andere site  keek ik naar opname's van zijn optredens en was opnieuw onder de indruk van massa’s mensen die naar hem kwamen luisteren en aan zijn radicale boodschap gehoor gaven.

Wat een legacy laat deze man achter.

Gisteren was ik jarig. Zoals jullie misschien meegekregen hebben, zit ik in een proces van verwerken en herstel.

Want al is het verwerken onnoemelijk zwaar, toch weet ik ook dat daaruit herstel en innerlijke genezing voort zal komen en er een stuk land wat nu nog braak ligt ingenomen mag worden.

De laatste dagen ben ik heel open. Ik vertel aan naasten, wat me gebeurde met meester F. Het is niet gemakkelijk want de angst om niet geloofd te worden speelt zeker mee.

Tijdens zo'n gesprek vernam ik van een persoon die  meester F kende, omdat die persoon ook bij hem in de klas zat dat meester een aantal lievelingetjes had. Jongens die  een streepje voor hadden bij meester.

Jongens, die niet goed konden leren, die niet goed mee konden komen.

Lievelingetjes waren dat van meester.

Natuurlijk gaan er bij mij allerlei belletjes rinkelen.

Ik weet niet of ze ook misbruikt zijn door meester. Je moet voorzichtig zijn met gevolgtrekkingen.

Wel heb ik ooit een moeder gesproken, die me vertelde dat haar zoon door meester misbruikt is.

Zwakke kinderen, zwak door omstandigheden, misbruikt.

Wat is dan je legacy?

Op een gegeven moment ben je gekomen aan het einde van je leven.

Mijn vader en meester zijn dat beiden. Zwak en ziek zijn ze alle twee.

Welke legacy laten ze na?

 Niet ieder is een Billy Graham en hoeft het ook niet te zijn.

“Jij in jouw klein hoekje en ik in ’t mijn” is de laatste regel van een kinderliedje.

Maar als je terug kijkt langs de weg die je gegaan bent, wat is dan jouw nalatenschap? Wat heb jij nagelaten, achtergelaten?

Misschien waren het niet altijd even fraaie zaken. Ook ik heb steken laten vallen, dingen gedaan waar ik achteraf spijt van had.

Maar vergeving vragen, dingen rechtzetten voor zover het mogelijk is, helpt om je legacy te vergroten.

En weet je, dat gun ik iedereen, ook meester en mijn vader.

En meer nog gun ik slachtoffers van misbruik erkenning en genezing.

En ik gun ze dat ze met hun verhaal naar buiten durven komen. Dat schaamte weggenomen zal worden en dat ze tot volle bloei mogen komen.

Weet je, ik zie er nu al naar uit wat de Heer voor mij in petto heeft als ik er door heen ben. 

En ik zal jullie over dat wonder gaan vertellen..

Voor jou die zich herkent in mijn verhaal dit lied 

@Lineke

Over dromen.

Als ik..

“Als ik met pensioen ben dan”… Een zin die je vroeger vaak hoorde.

 Mensen moesten hard werken en de laatste jaren van hun werkzaam leven verlangden ze er naar.

Om met pensioen te gaan en te genieten. Maar heel vaak was het zo dat snel na hun pensioen er ziekte kwam en ze er helemaal niet meer van konden genieten.

“Dus,” zei men “Als je wat wilt, moet je het nu doen, want later komt misschien helemaal niet meer.”

Als ik met pensioen ga, krijg ik het financieel veel beter.

En die ruimte maakt, dat ik nu al plannen heb.

Ik wil, denk ik, geen auto. Want met het ov kun je vanuit hier heel goed overal komen.

Ik wil naar het theater. Vanavond kwam ik de voorstelling “Levensles” van Peter van Uhm tegen. Het is een z.g. theatercollege.

Dat is iets waar ik heen zou willen.

Ik vind hem een wijze inspirerende man en kan heel veel van hem leren.

Verder zou ik colleges willen volgen. Vroeger als kind en tiener had ik vanwege de trauma's immers niet de mogelijkheid om me te ontwikkelen, men verklaarde me zelfs voor dom, maar de droom om over een universiteitsterrein te wandelen met een stapel boeken onder mijn arm en colleges te volgen is nog steeds aanwezig.

Ook dat ga ik dus doen.

Misschien wil ik ook wel in het buitenland gaan wonen. Natuurlijk zal dat Israël zijn.

Je ziet, er staat heel wat op stapel. Op aanraden van een naaste heb ik eens even naar mijnpensioen.nl gekeken. Eerst werd ik er wat nerveus van maar later enthousiast.

Wat mij betreft mag het zover zijn.

Hoe zit het met jouw dromen? 

Heb jij nog verlangens, iets wat je heel graag zou willen doen of bereiken in je leven?

@Lineke

De God van de kleine dingen.

Zaterdag word ik 65 jaar. Hoe bijzonder is dat. Ik ben er blij mee. Want acht jaar geleden werd er borstkanker ontdekt en na uitgebreide behandelingen mag ik al een hele tijd “schoon” zijn.

Al krijg ik nog geen AOW toch voelt het wel zo. Ik word 65 en ik mag het rustig aan gaan doen.

Vanochtend wandelde ik met mw.B. door het park en ik zag een man gebukt over iets. Wat wist ik niet, maar dat hij met aandacht stond te kijken was duidelijk.

Dichterbij gekomen zag ik de camera om zijn nek. Hij vertelde dat hij op de beestjes lette en genoot van wat de nachtvorst achterliet. Ook de reigers waren nu heel dichtbij, want ze stonden  ineengedoken van de kou langs de slootkant.

Bijna verontschuldigend zei hij dat hij met pensioen was en nu tijd had voor deze dingen.

Laat ik het nu niet nodig vinden, om je daarvoor te verontschuldigen, het is toch heerlijk als er een bepaalde rust in je leven is en je kunt genieten van de dingen die jij mooi vindt.

Aandacht voor het kleine is een gave, het grote neemt al genoeg ruimte in beslag.

Wat telt er in onze maatschappij? Is het de productiviteit, het druk zijn?

Hoe gaat het met je? Druk he? Ligt het aan mij, ik hoor het niet zo vaak meer, bedenk ik me nu. Of is het omdat ik niet op zulke antwoorden zit te wachten, het interesseert me echt niet hoeveel afspraken iemand heeft.

Wat mij wel ongelofelijk boeit is de creativiteit van de mens.

En vooral als het leven behoorlijk tegen zit en je niet meer meetelt, vanwege welke omstandigheid dan ook.

Als je dan mogelijkheden ontplooit om toch van betekenis te zijn, kijk daar krijg ik nu energie van.

Een ingesproken berichtje op mijn smartphone met een boodschap van boven zo lijkt het. Een zelfgemaakte kaart voor mijn verjaardag met een hele lieve wens.

Een andere vrolijke kaart met mijn naam en 65 erop brengt me in tranen, omdat ik weet van wie het komt. De persoon heeft het niet gemakkelijk maar gaat toch door.

Zoals de gepensioneerde man gebogen stond over een klein beestje, zo zijn al deze tekenen van grote waarde.

Niet gezien door de wereld om ons heen. Maar wel door de Here God en Hij glimlacht en bedankt jullie. Namens mij.

@Lineke

Donorregistratie. Een duit in het zakje.

Donorregistratie.

Het heeft veel stof doen opwaaien. 
En veel tongen losgemaakt.

Gelukkig. Dat betekent dat men kritisch is en niet als een schaap achter de regering aanloopt en op hun bevel je automatisch laat opereren als je z.g. dood bent.

Zogenaamd, want je bent niet dood, als ze zonder narcose of andere vorm van verdoving je organen verwijderen.

Zou je echt gestorven zijn, dan hebben ze niets meer aan je organen en kunnen ze die ook niet meer gebruiken.

Een zeer naaste. 
Hij was begin dertig en overleed heel jong. Was met zijn vrouw en twee kinderen op vakantie in het buitenland.

Kreeg een hersenbloeding ten gevolge van een aneurysma. 
Werd naar een ziekenhuis gebracht, alwaar hij al z.g. hersendood was.

Daar werd besloten dat hij naar een ander ziekenhuis moest worden getransporteerd.

Vrouw, ruw uit haar onbezorgde vakantie gescheurd, reisde mee.

Daar vroeg men haar of ze de organen van haar man wilde afstaan.

Ze vertelde hun dat zij en haar man  het er ooit eens over hadden gehad, maar  niet tot een besluit waren gekomen.

Ze werd onder druk gezet en toen ze bleef aarzelen werd de druk nog groter.

Toen ze besloot om het niet te doen, ook omdat ze niet wist, hoe haar man er over dacht, lieten ze haar alleen. Ze waren boos en ze kon niet meer rekenen op enige vorm van compassie, een jonge vrouw met twee kinderen in het buitenland, die haar man had verloren.

De vrouw reisde naar huis, want haar man kwam later.

Het werd een trauma voor haar en vanuit het trauma had ze het nodig om te zien of het ondanks haar nee toch niet was gebeurd.

Dit gebeurde 33 jaar geleden.

Als je dit van heel dichtbij hebt meegemaakt, waar blijven dan je overwegingen om het vanuit christelijk oogpunt te doen. 
Is de wereld die achter de orgaandonatie schuil gaat wel christelijk? Het is opvallend dat juist christenen protesteren en kritische kanttekeningen plaatsen.

Zouden ze ervaren dat deze industrie, want zo noem ik het, niet deugd.

Dat het terwijl wij denken, dat het is om een ander te helpen en levens te redden het vooral om geld draait?

Ik vind het opvallend dat de partij die voor voltooid leven is, je dwingt om donor te worden.

Sinds 2010 ben ik een trouwe bezoeker van het ziekenhuis.

In 2012 werd ik klant van plastische chirurgie.

Een operatie die verstrekkende gevolgen had en die ik achteraf en als ik alles had geweten nooit had willen doen.

Nu sta ik voor een nieuwe operatie.

Vanaf het eerste moment zijn me alle opties verteld.

Maar nu ik besloten heb om voor een optie te gaan, die mij het beste lijkt, omdat degene, die de specialist aan raad geen aantoonbare verbeteringen en in tegendeel grote kans op verslechtering op zal leveren, word me dat niet in dank afgenomen.

Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat aan de optie , die hij steeds noemde  niet zoveel verdiend word.

Al met al denk ik dat er een machtig concern achter zit met meer dollartekens in de ogen, dan de belangen van de patiënt.

Ten overvloede deel ik nog een link.

Ik zou mijn naaste en mijzelf een vredig heen gaan gunnen en niet de laatste uren in onmenselijke pijnen de aarde te moeten verlaten.

En als ik kans heb om langer te leven door een orgaan van een stervende te krijgen, gun ik hem of haar ook niet zo’n dood.

Nee, ik word geen orgaandonor. 

En nee, ik wil ook geen organen van een ander.

Kritische kanttekeningen bij orgaandonatie en hersendood

Mocht je na het lezen van dit stuk en onderstaande link je automatische registratie willen wijzigen kun je dit doen op

 https://www.donorregister.nl/mijn-keuze-wijzigen

@Lineke

Wat is waarheid?

Ze is psychiatrisch patiënt en lijdt aan wanen. Ze wil aandacht en heeft een probleem.

Er zal echt wel wat gebeurd zijn, maar seksueel misbruik nee.

Het spijt me dat je je misbruikt hebt gevoeld, aldus de predikant.

Ontkenning, ontkenning, ontkenning.

De mensen, die het ontkennen, zeggen nee tegen het slachtoffer.

Ze willen niet meer met hem of haar verder. Eigenlijk wel, alleen op hun voorwaarden. Hun theorie moet kloppen en dan mag je er nog bij horen.

Hoe moeilijk is dat. Hoe vaak heb ik niet gedacht om maar weer net te doen alsof het nooit is gebeurd.

Hoe vaak heb ik niet gebeden of de Heer me de waarheid wilde laten zien.

Dat Hij me moest laten zien dat ik fantaseerde. Tijdens lofprijs en aanbidding komen de ware gevoelens boven dan kan de Heer tot je spreken.

Dus lette ik op of er geen stem klonk dat ik fantaseerde dat ik het hele verhaal uit mijn dikke duim had gezogen.

Want dan hoorde ik er immers nog bij.

Maar mensen die hun eigen versie bedenken, die glashard ontkennen dat het heeft plaats gevonden, terwijl ze het niet kunnen weten willen geen relatie met je.

Ze spannen zich niet in om jouw versie van het verhaal te horen.

Toen ik het misbruik van mijn vader onder ogen zag ging ik de eerste weken niet naar buiten.

Alleen als het donker was ging ik een straatje om. Iedereen zou aan me kunnen zien dat ik misbruikt was, dacht ik. Je lijf spreekt als eerste en vertelt je wat er is gebeurd.

Ik kwam niet meer uit mijn pyjama en lag op de koude vloer.

Hoezo fantaseren?

Gerechtigheid en waarheid daar kun je zo naar verlangen. Want je hebt met verlies van relaties te maken naast dat je je onschuld en jeugd verloren hebt.

En toch…

Toch was de Heer daar telkens weer.

“Het gaat Mij om jou” Hij wil mij en jou herstellen.

Hij wil ons tot volle bloei laten komen.

Hij gaf me een psalm.

2 Mijn hart trilt van vreugde.

Ik lees mijn gedicht voor aan een koning.

Mijn stem klinkt als de pen van een begaafd dichter.

3 U bent mooier dan welk mens ook

en wat u zegt is een lust voor het oor:

het is duidelijk dat God u heeft gezegend.

4 Gesp uw wapens aan, o held,

alles wat uw eer en waardigheid onderstreept.

5 Trek op en strijd voor eervolle zaken

als waarheid, recht en nederigheid.

Wij verwachten grote daden van u!

6 U bent klaar voor de strijd, u beheerst de volken.

Uw pijlen dringen tot in het hart van uw vijanden.

7 Uw troon, o goddelijke koning,

staat tot in eeuwigheid vast,

uw bewind is een rechtvaardig bewind.

8U houdt van rechtvaardigheid en haat wetteloosheid.

Daarom heeft uw God u met vreugdeolie gezalfd,

u verkozen boven uw metgezellen.

9 U bent gekleed in pracht en praal,

u verheugt zich in lieflijke muziek uit prachtige paleizen.

10Prinsessen zijn uw geliefden,

uw vrouw staat in het fijnste goud gehuld naast u.

11 Luister goed, mijn dochter, denk niet meer aan uw volk

en vergeet uw ouderlijk huis.

12 Laat het verlangen van de koning naar u uitgaan.

Hij is uw meester, voeg u naar hem.

13 Dan zullen de rijken der aarde u, dochter van Tyrus,

geschenken geven en naar uw gunst dingen.

14 De koningsdochter is oogverblindend gekleed,

haar gewaad is van goudbrokaat.

15 Wanneer zij naar de koning gaat,

draagt zij kleurrijk geborduurde japonnen.

In haar gevolg zijn haar vriendinnen en meisjes van adel.

16 Onder gezang en vreugdevol gejubel

worden zij het paleis van de koning binnengebracht.

Het sloeg in als een bom.

Luister goed mijn dochter, denk niet meer aan uw volk en vergeet uw ouderlijk huis. Laat het verlangen van de KONING naar u uitgaan, HIJ is uw MEESTER, voeg u naar HEM.

En dat werd een keuze.

En die keuze hielp, want ik werd geholpen.

Ik geloof in een God van Genade, maar ook van oordeel, waarheid en gerechtigheid.

En als je alleen maar een God van Genade predikt laat je slachtoffers van welk misbruik dan ook in de kou staan.

God kan toornen en  het oordeel zal uitgesproken worden, de waarheid zal aan het Licht gebracht worden.

Zijn Zoon noemt Zichzelf de Waarheid .

Nu ziet ieder nog, waarin ze willen geloven, hun eigen waarheid, maar straks als de tijd daar is zullen ze niet meer om de waarheid heen kunnen.

Ook nu, nu ik het misbruik van de meesster in klas 4 lijfelijk ervaar mag ik dit voor ogen houden.

De waarheid heeft de leugen bijna ingehaald. Want zo lang hebben deze mannen niet meer te leven. En ze zullen voor Gods rechterstoel moeten verschijnen.

Als ik boos ben verdrietig of machteloos zeg ik het ook tegen de Heer.

Ik dien een aanklacht in tegen hun bij het Hoogste Gerechtshof.

En dat bent U.

@Lineke

Verdoofd..

Wat was ik blij met mijn elektrische snijmachine.

 Enthousiast probeerde ik het uit, dol als ik ben, op nieuwe apparaatjes.

Maar het apparaatje was niet enthousiast over het in reepjes snijden van koolraap. Het was haar veel te hard en ze strafte de gebruiker, mij dus, flink af.

Een schuin topje van wijsvinger nam ze mee in haar driftbui.

De gebruiker drukte het schuine topje tegen de vinger en werd naar de spoedeisende hulp gebracht.

Het is allemaal goed afgelopen, ware het niet dat het topje gevoelloos is gebleven.

Pijn word niet meer ervaren, je kunt je flink branden terwijl je het niet voelt.

Als je erge dingen meemaakt in je jeugd is het mogelijk de pijn te verdoven.

Ik deed dat door een ijzeren discipline. Niet aan denken. 

Telkens als het toch omhoog wilde komen, werd het weer streng toegesproken. Niet aan denken, weg ermee. Ik werd boos op mezelf en haatte mezelf, als het niet helemaal lukte.

Maar het kon niet anders,want waar vond ik gehoor voor het gebeuren?

Ik moest door.

Dat de meester van klas 4 en je vader je op één dag en binnen een paar uur misbruiken, omdat je “straf” hebt verdiend, het was te erg om over te praten.

Bovendien je was ongehoorzaam geweest en gehoorzaamheid stond als christelijke deugd toch hoog in het vaandel.

Dus je verdiende het ook op een of andere manier.

Je stopt weg, je verdooft en je voelt niet meer.

Maar dat zwijgen en wegstoppen verdringen is niet zonder gevolgen.

Net als de vingertop zich brandt zonder dat het voelt, hoe zeer het doet reageert je ziel ook op pijn. Je verdraagt het, want je bent niet anders gewend.

En zo loop je kans om door de jaren heen, heel wat schade op te lopen zonder er bij weg te lopen.

Zonder goed voor jezelf te gaan zorgen en aan te geven dat je het er niet mee eens bent.

Ergens diep in je zijn de signalen nog wakker die je vertellen dat het niet klopt wat er gebeurd maar het patroon van zwijgen en niet voelen leeft en heeft de overhand.

Je had moeten schreeuwen en kenbaar moeten maken, wat die mannen met je deden.

Maar je bleef stil en trok je terug.

Maar er werd wel geschreeuwd. Het was een Heilige Schreeuw. Een zeer toornige Schreeuw.

Toen je geboren werd op de tijd die door God gepland was werd er gejuicht.

Hij bekeek je vingertjes, je teentjes, je oogjes.

Vader was zo blij met jou. Maar toen jij en ik misbruikt werden, juichte Hij niet.

Hij schreeuwde. Hij schreeuwde Zijn Hart uit Zijn Lijf en Tranen werden vergoten en zweet werd tot Bloed.

Jaren deed Hij erover om me uit de verdoving te halen.

Want pas als jij en ik uit die verdoving komen, kan Hij Zijn Liefde kwijt.

Het is heel moeilijk en heel zwaar om te voelen.

Om te realiseren dat ik op één dag door meester en vader werd misbruikt, terwijl ik een meisje van 10 jaar was.

En dat meester en vader de predicaat van “christelijk” droegen.

Misschien vind je het niet fijn deze blogs te lezen.

Maar ik heb het nodig om openheid van zaken te geven. Wil ik verder en niet meer verdoofd zijn zal ik moeten spreken.

En niet alleen voor mezelf, hiermee geef ik andere overlevenden een stem.

@Lineke

Bij het vertrek uit Israel.

In de voorgaande blog vertel ik hoe het kwam, dat ik in Israel ging werken. 

Nu wil ik graag met jullie delen, hoe de referenties waren, 

toen ik weer naar Nederland vertrok.

@Lineke

Voor het laatst iets nieuws.

Wat een leuk thema van de nieuwe bloghop bedacht door Margé

Mijn gedachten gaan terug in de tijd.

Wanneer begon ik eigenlijk iets nieuws?

Onder de druk van een calvinistische opvoeding was er in mijn jeugd geen sprake van.

Je ja behoorde ja te zijn en je nee nee.

Trouw waar aan je was begonnen en de waarschuwing voor 12 ambachten dertien ongelukken hoog in het vaandel.

Hoe je je talenten en gaven op deze manier zou kunnen ontwikkelen en vermenigvuldigen was niet aan de orde.

Je begroef ze in de grond uit angst, dat je ze zou kunnen verliezen door er niet goed mee om te gaan.

Ergens diep in mij steigerde er een paardje die tomeloos wilde rennen en de wereld ontdekken.

Toen ik 17 jaar was ging ik de zorg in. Een hele goede keuze, want er waren doelgroepen genoeg die me de ruimte gaven om te veranderen.

Thuiszorg, verpleeghuis, dementie, zuigelingen, ziekenhuis het is allemaal voorbij gekomen.

Een vast gegeven in al die veranderingen waren de mensen.

Want daar lag en ligt mijn grootste talent: Ik houd van mensen.

Luisteren naar hun verhalen, samen op zoek naar knelpunten en stimuleren hun kracht aan te boren om nieuwe dingen te doen.

Was het een spiegel die ik mezelf voor wilde houden, een moed die ik in de ander zocht?

Ik overwon angsten voor hoogte, voor paarden, voor allerlei dingen.

Ik overwon de angst voor het leven zelf, voor groei en voor fouten maken.

En gaande weg heb ik ontdekt wie ik ben en niet ben.

Ik ben geen mens van lange adem, ik ben iemand van korte projecten, lijntjes uitzetten, verbindingen leggen en het werk aan de ander overlaten.

Dus ontvouwt zich iedere keer iets nieuws en blijft het leven fris en fruitig.

Het antwoord op de vraag, wanneer ik voor het laatst iets nieuws ben begonnen is december.

Vrijwilliger bij het Gouden Uurtje.

Op vrijdagavond rond de klok van zeven een aantal mensen met bijzondere gaven neergestreken rond de tafel voorzien van koffie thee en koek, luisterend naar verhalen.

De een brengt een kinderwagen met twee poppen mee, die liefderijk in een hoek geparkeerd word.

De ander zit gedurende het uurtje hartelijk naar me te glimlachen en te knikken.

Weer een ander onderbreekt met regelmaat het verhaal om zijn eigen versie er aan te geven en je vraagt je af, hoe dit vriendelijk bij te sturen.

Toen ik er voor gevraagd werd, aarzelde ik geen moment. Want aan het begin van mijn leven was er Ineke, mijn eerste lieve vriendin met down, die overleed toen ze 12 jaar was.

Ineke, die ik nog regelmatig mis, omdat ze zo puur en echt was.

Ineke legde de basis voor mijn liefde voor mensen en speciaal voor mensen met bijzondere gaven.

En zo blijf je trouw en je ja ja en nee nee.

Want zij blijft altijd mijn eerste vriendin, die op me wacht aan de overkant.

@Lineke

Waarom ging je in Israel werken?

Deze vraag is mij al vaak eens gesteld. 
Mijn antwoord was dan, dat het met mijn eigen geschiedenis had te maken. Maar laat me nu eens een inkijkje geven.

En ik doe dat in alle kwetsbaarheid en met een kloppend hart. 
Maar het is een verhaal tot eer van God.

In de jaren 1995-1996 keek ik op een avond naar een uitzending van de EO.

Eerst werd er een speelfilm uitgezonden, die ging over een vrouw die misbruikt was en het had verdrongen.

Daarna was er een programma van Feike ter Velde. Hij interviewde een vrouw over het misbruik in haar leven.

Ik zat aan de buis gekluisterd en dat wat de Heer me al een paar keer had willen vertellen werd duidelijk. Ook ik was misbruikt.

Ik had al lange tijd geen contact meer met mijn ouders en naasten. Maar nu kon ik hun vragen beantwoorden. Mijn vader had me misbruikt.

Helaas, hij ontkende en mijn familie geloofde hem en maakte me voor van alles en nog wat uit.

De grond zakte onder mijn bestaan weg en ik had geen zin meer om nog verder te leven.

Vaag drong het tot me door, dat ik niet de enige was, die door onrecht haar familie verloren was.

Mijn oudste broer ( Israël) overkwam hetzelfde lot, ook zij verloren door onrecht hun familie en ook in hun geval ontkenden mensen wat er gebeurd was. Terwijl de as van de ovens in hun haren vloog  zeiden ze en word er nog gezegd: “WIR haben es nicht gewust”

Me dit te realiseren gaf me een nieuwe familie, ik hoorde ergens bij.

Het proces ingaan was zwaar en moeilijk. 

Ik maakte van te voren afspraken met de Heer.

Ik wilde er niet in verzanden, het zou niet mijn identiteit mogen worden

Maar toch zou ik me er aan over moeten geven.

Dus vroeg ik Hem me een teken te geven als het klaar zou zijn.

En ik vroeg Hem dat wat ten kwade gedacht was ten goede gebruikt zou mogen worden. (Jozef in Egypte)

Ik las de boeken van Bodie Thoene en de Dochter van Sion sprak me heel erg aan.

Wat herkende ik me in haar. Misbruikt en heel erg kwetsbaar.

Op een zondag was er een voorganger uit Amerika in de gemeente,

Ik was al een tijd aan het worstelen met mijn achternaam.

Ik droeg immers dezelfde naam als de dader en wat walgde ik daarvan

De voorganger uit Amerika, hij wist niets van mij, bad voor me en had een woord van de Heer

Hij vertelde me dat ik een nieuwe naam had gekregen. Mijn naam was de dochter van Sion.

Het raakte me diep van binnen. 

Iedere zucht ieder gebed word door de Heer gehoord en serieus genomen.

Was het daarmee klaar?

Nee, herstel heeft tijd nodig.

Op een gegeven moment gaf de Heer me het woord uit Jesaja. Jubel jubel dochter Sions.

Dat was het teken dat het klaar was.

Een maandagmorgen. Ik stond aan de strijkplank en de zachte Stille Stem klonk in mijn binnenste

“IK wil dat je me dient in Israël”

"Ben ik gek, wat is dat?" 

Vijf tekenen.

Omdat ik de Stille Stem niet vertrouwde vroeg ik aarzelend vijf tekens, En ik zou het heel graag binnen een week willen,

Het schilderde mijn verwarring of ik die Stille Stem goed had verstaan.

En die 5 tekens kwamen. Waaronder een grote zolder boven een garage waar ik mijn meubels zou mogen stallen als ik weg zou gaan.

Je loopt rond als een alien, met wie praat je over je “roeping”?

Afgekeurd vanuit de zorg,  een WAO uitkering, wat te doen in Israël?

Binnen drie maanden had ik een baan in de thuiszorg, mijn opgestuurde loonstrookjes zag men over het hoofd bij de WAO

Ze kwamen er achter, toen ik mijn plannen bekend maakte en moest het teveel geinde terug betalen.

(De Heer vroeg: Wil je die stok ook aan Mij geven?)

Geregeld door de Heer, ik had immers niet meer terug mogen keren in de zorg?

Het leven begon me goed te bevallen.

Een baan, een auto, ik had het goed.

Wel overkwamen me dingen, die me trainden om in Israël te leven, alleen zag ik ze niet zo.

Mijn vriendinnen hadden iedere maandag een bidstond voor Israël.

Ik mocht niet mee doen, want ik zou er niets van begrijpen.

Zomer 1999, een voorganger kwam en zei dat als je een belofte hebt gedaan verwacht de Heer dat je hem inlost.

Boem, boem ging mijn hart ,dat was ik.

Langzaam begon ik praktische voorbereidingen te treffen.

IN oktober ging ik mee op een reis naar Israël. De reisleidster wist van mijn plannen, verder niemand. Ik bezocht een aantal organisaties, maar toen ik thuis kwam, wist ik het niet.

Ik gaf het terug aan de Heer, Hij zou het wel weten.

Begin februari kwam de vraag of ik in Alyn zou willen werken en wonen, dichtbij het ziekenhuis.

Ik was zo blij verrast. Met kinderen? Ik had oude mensen in de gedachten.

Eind februari reisde ik af. Mijn auto verkocht, huis opgezegd, meubels gestald en poezen verhuist naar nieuwe baasjes.

In Alyn mocht ik kinderen verplegen, die geen kind konden zijn, zoals ik geen kind had kunnen zijn.

Ik leerde zoveel van hun. Ik leerde mijn innerlijke krachtbron aan te boren, niet bang te zijn. In het jaar brak de tweede intifada uit en velen keerden naar huis. Ik kon blijven, want kom ik om, dan kom ik om. Het is mijn volk, mijn familie.

En zo keerde de Heer het misbruik van mijn vader om en werd wat ten kwade gedacht was ten goede gekeerd.

Mijn boodschap aan jou is, welke erge dingen je ook hebt meegemaakt: als je het aan God geeft, zal Hij het omkeren en gebruiken tot Zijn Eer.

Ik ben daar het levende bewijs van.

Onderstaand filmpje gaat over het werk wat ik heb mogen doen en de afdeling waar ik gewerkt heb.

@Lineke

Ziekenhuisperikelen.

Gisteren had ik om 13.50 uur een afspraak. 

Ruim op tijd zat ik nerveus in de wachtkamer, maar mijn voorgangster met gevolg had in ieder geval een half uur tot drie kwartier nodig.

Dus werd ik steeds nerveuzer en appte naar meelevenden, die extra gingen bidden.

Nadat voorgangster en gevolg waren verdwenen, maakte ik me op om richting kamertje te gaan.

Maar het duurde en duurde en blijkbaar werd er eerst geluncht.

Uiteindelijk werd mijn naam genoemd en kon ik naar binnen.

Wat me achteraf van het hart moet, is het gebrek aan duidelijke communicatie.

Vanaf moment een heeft dr. V. De mogelijkheid tot liposuctie genoemd en dit tijdens ieder consult aangehaald.

En nu ik kwam met de wens tot liposuctie maakte hij allerlei bezwaren.

1. Het moet aangevraagd worden bij de zorgverzekeraar. Mijn arm zou veel dikker moeten zijn en regelmatig ontstoken wil er een toestemming komen.

2. Je moet na de operatie blijvend zwachtelen als je dat niet doet bereik je het tegenovergestelde.

(Toen ik hem de vorige keer aan deze uitspraak herinnerde veegde hij het van tafel dit bezwaar had hij alleen voor jonge moeders met kinderen)

3. Hij raadde me aan contact op te nemen met een ziekenhuis in Drachten

Ik word opgenomen, krijg 3 weken onderricht in zwachtelen, meten en andere vaardigheden en mocht het niet helpen is er kans op een liposuctie.

Na 45 jaar zorgverlener en vijf jaar oedeemarm ben ik ook een specialist.

 Dr. V. gaat toestemming aanvragen bij de zorgverzekeraar.

Als ik eerder aan de beurt ben voor de liposuctie en het verminderd aanzienlijk de huidige klachten wil ik bekijken of ik een borstreconstructie wil ondergaan.

Dr. V.: Dat is een ander verhaal.

Ja, dat klopt. Met gemengde gevoelens sjokte ik naar de ov en had niet helder waar het nu mis gegaan was.

The day after weet ik het wel.

Dr. V. zou zich eens in heldere communicatie moeten verdiepen.
Of zou het zo zijn dat hij het ene noemt, omdat het moet, maar vanuit een ander belang het andere meer promoot? 

@Lineke