Enthousiast probeerde ik het uit, dol
als ik ben, op nieuwe apparaatjes.
Maar het
apparaatje was niet enthousiast over het in reepjes snijden van koolraap. Het
was haar veel te hard en ze strafte de gebruiker, mij dus, flink af.
Een schuin
topje van wijsvinger nam ze mee in haar driftbui.
De gebruiker
drukte het schuine topje tegen de vinger en werd naar de spoedeisende hulp
gebracht.
Het is
allemaal goed afgelopen, ware het niet dat het topje gevoelloos is gebleven.
Pijn word
niet meer ervaren, je kunt je flink branden terwijl je het niet voelt.
Als je erge
dingen meemaakt in je jeugd is het mogelijk de pijn te verdoven.
Ik deed dat
door een ijzeren discipline. Niet aan denken.
Telkens als het toch omhoog wilde
komen, werd het weer streng toegesproken. Niet aan denken, weg ermee. Ik werd
boos op mezelf en haatte mezelf, als het niet helemaal lukte.
Maar het kon
niet anders,want waar vond ik gehoor voor het gebeuren?
Ik moest
door.
Dat de
meester van klas 4 en je vader je op één dag en binnen een paar uur misbruiken, omdat je “straf” hebt verdiend, het was te erg om over te praten.
Bovendien je
was ongehoorzaam geweest en gehoorzaamheid stond als christelijke deugd toch
hoog in het vaandel.
Dus je
verdiende het ook op een of andere manier.
Je stopt weg,
je verdooft en je voelt niet meer.
Maar dat
zwijgen en wegstoppen verdringen is niet zonder gevolgen.
Net als de
vingertop zich brandt zonder dat het voelt, hoe zeer het doet reageert je ziel
ook op pijn. Je verdraagt het, want je bent niet anders gewend.
En zo loop
je kans om door de jaren heen, heel wat schade op te lopen zonder er bij weg te
lopen.
Zonder goed
voor jezelf te gaan zorgen en aan te geven dat je het er niet mee eens bent.
Ergens diep
in je zijn de signalen nog wakker die je vertellen dat het niet klopt wat er
gebeurd maar het patroon van zwijgen en niet voelen leeft en heeft de overhand.
Je had
moeten schreeuwen en kenbaar moeten maken, wat die mannen met je deden.
Maar je
bleef stil en trok je terug.
Maar er werd
wel geschreeuwd. Het was een Heilige Schreeuw. Een zeer toornige Schreeuw.
Toen je
geboren werd op de tijd die door God gepland was werd er gejuicht.
Hij bekeek
je vingertjes, je teentjes, je oogjes.
Vader was zo
blij met jou. Maar toen jij en ik misbruikt werden, juichte Hij niet.
Hij
schreeuwde. Hij schreeuwde Zijn Hart uit Zijn Lijf en Tranen werden vergoten en
zweet werd tot Bloed.
Jaren deed
Hij erover om me uit de verdoving te halen.
Want pas als
jij en ik uit die verdoving komen, kan Hij Zijn Liefde kwijt.
Het is heel
moeilijk en heel zwaar om te voelen.
Om te
realiseren dat ik op één dag door meester en vader werd misbruikt, terwijl ik
een meisje van 10 jaar was.
En dat
meester en vader de predicaat van “christelijk” droegen.
Misschien
vind je het niet fijn deze blogs te lezen.
Maar ik heb
het nodig om openheid van zaken te geven. Wil ik verder en niet meer verdoofd
zijn zal ik moeten spreken.
En niet
alleen voor mezelf, hiermee geef ik andere overlevenden een stem.
@Lineke
Ik kan me voorstellen dat het voor jou lastig is om hierover te bloggen. Maar het is ook moeilijk om daar op te reageren, want wat moet je zeggen?
BeantwoordenVerwijderenHet is toch iets wat meestal in het verborgene plaatsvind.
Doodgezwegen, al dan niet onder dwang.
Daarom is het goed dat jij het aan het licht brengt!
Maar laat je niet ontmoedigen door gebrek aan reactie.
Je weet maar nooit wat je allemaal openbreekt en hoeveel er nu door jouw openheid ook naar buiten durven komen....
Dankjewel voor je bemoedigende woorden.
VerwijderenIk vind het heel goed van je dat je deze blogs schrijft, deze verhalen hebben een stem nodig !
BeantwoordenVerwijderenEn dat verdoven is ook zo herkenbaar, ik deed het op een andere manier en om andere redenen al voor er misbruik bij kwam, oude mechanismes zijn hardnekkig maar God is sterker.
Tja dat predikaat "christelijk" maakt het zeker niet makkelijker, het maakte zelfs dat ik God de rug toe keerde terwijl Hij huilde om wat er gebeurde.
Dappere vrouw 😘
Dankje Danielle ook goed van jou dat je durft te benoemen dat je misbruikt bent. Dat je er open over durft te zijn. En als die oude mechanismen spreken mogen we vol compassie naar ons zelf kijken. Dat hebben we immers altijd gemist? Er is geen veroordeling..
VerwijderenWat zwaar dat je dit al die jaren alleen hebt gedragen en hebt weggestopt! Je mag dit zeker nu delen via deze weg. Het is jouw blog en het is goed om je verhaal te doen. Is er misschien een familielid of kennis van vroeger met wie je zou kunnen, iemand die je vertrouwt die je zou kunnen helpen? Het zou zo goed zijn voor je, als je erkenning krijgt van iemand van vroeger. Veel sterkte met het verwerken nu!
BeantwoordenVerwijderenDankjewel Heleen. Ja er is een kennis van vroeger waarmee ik nog contact heb en die zich goed kan indenken dat het is gebeurd. Fijn dat jullie reageren.
VerwijderenHij schreeuwde Zijn Hart uit Zijn Lijf en Tranen werden vergoten en zweet werd tot Bloed.
BeantwoordenVerwijderenKippenvel!
En het gebeurt zooo vaak, overal, ik vind het zooo erg, wordt er verdrietig van...
Ja Lieneke laat mij dan een stem zijn voor degene bij wie het gebeurd of gebeurd is..Laat mij vertellen dat God huilt en vol compassie wacht totdat degene zich aan Hem durft toe te vertrouwen.
BeantwoordenVerwijderen