Een boog in de wolken. Kinga Bán

Deze maand is het weer zover. Naar het Erasmusziekenhuis voor een mamagrafie.

Elf jaar geleden werden er twee tumoren ontdekt en in eerste instantie over het hoofd gezien. In de bus zagen ze het, in het ziekenhuis ontkenden ze het.

Twee jaar later zaten 6 kleine tumoren om de twee grote en na een radicale amputatie, 16 chemobehandelingen, 25 bestralingen en verdere behandeling ging ik een onzekere toekomst in.

Twee jaar met twee tumoren in mijn rechterborst, waar niets aan gedaan was had alle kans om uit te zaaien niet waar?

In 2013 werd bekend dat Kinga Bán ziek was. Een knobbeltje in de borst wat al was uitgezaaid.

Kinga, ze werd mijn lotgenoot, mijn tochtgenoot.

Hoe vaak ik niet aan haar dacht.

“ Al is mijn kanker uitgezaaid toch kan ik nog een waardevol leven leiden kijk maar naar Kinga.” waren zo mijn gedachten als de angst om het hoekje kwam gluren.

Uitgezaaide borstkanker is niet direct het einde.

Twee keer bezocht ik een concert waarin ze optrad. Twee keer naar Sela waar ze toen nog in meezong.

De eerste keer was net bekend geworden dat ze ziek was. Ik ging om haar te supporten.

Ze stond bij de cd tafel toen ik in een rij mijn beurt afwachtte.

Ik vroeg haar hoe het met haar ging en vertelde dat ook ik borstkanker had gehad en dat ik kwam om haar te steunen.

Ik had mijn zin net afgemaakt toen er achter mij enthousiast naar haar werd geroepen en zij op dezelfde wijze reageerde.

Ik liep door, ik had immers mijn zegje gezegd.

Ik voelde een hand op mijn arm en draaide me om.

Kinga keek me aan met haar warme bruine liefdevolle ogen en vertelde hoe het ging.

Op dat moment leefde ze nog in een roes en realiseerde ze zich nog niet echt wat het zou brengen.

Wat waardeerde ik het dat ze de moeite nam om me achterna te lopen.

Hoe anders had ik het meegemaakt met befaamde sprekers en zangers die op een afstand bleven.

De tweede keer dat ik een concert bezocht zag ik in de zaal verschillende vrouwen met mutsjes op. Met zieke gezichtjes.

Lotgenoten die zich begrepen voelden door Kinga.

Kinga vertaalde de hoop, die er is als je in Jezus gelooft.

Kinga die de angst en onzekerheid meenam met haar engelenstem en bracht voor de troon van Genade.

Kinga die je aanmoedigde om een getuige te zijn in gebrokenheid.

Zij zong met haar uit duizenden herkenbare stem vrijmoedig en dwars door het  happyclap teneur die als een golf door kerken ging.

Zij maakte plaats voor het lijden, de dood en de hoop.

Zij liet zien met haar liederen dat het leven niet maakbaar is en niet gladjes verloopt.

Vannacht droomde ik maar steeds over haar.

Het was voor mij een signaal dat ik, al had ik haar sterven verwacht, ik er verdrietig om ben.

Hoe gaan we nu verder zonder Kinga?

IK ZAL ER ZIJN

Hoe wonderlijk mooi is uw eeuwige Naam. 
Verborgen aanwezig deelt U mijn bestaan. 
Waar ik ben, bent U: wat een kostbaar geheim. 
Uw naam is ‘Ik ben’ en ‘Ik zal er zijn’.


Een boog in de wolken als teken van trouw,
staat boven mijn leven, zegt: Ik ben bij jou!
In tijden van vreugde, maar ook van verdriet,
ben ik bij U veilig, U die mij ziet.


De toekomst is zeker, ja eindeloos goed.
Als ik eens moet sterven, als ik U ontmoet:
dan droogt U mijn tranen, U noemt zelfs mijn naam.
U blijft bij mij Jezus, laat mij niet gaan.


‘Ik ben die Ik ben’ is uw eeuwige naam. 
Onnoembaar aanwezig deelt U mijn bestaan. 
Hoe adembenemend, ontroerend dichtbij:
uw naam is ‘Ik ben’, en ‘Ik zal er zijn’.


O Naam aller namen, aan U alle eer.
Niets kan mij ooit scheiden van Jezus mijn Heer:
Geen dood en geen leven, geen moeite of pijn.

Ik zal eeuwig zingen, dicht bij U zijn.

@Lineke