De jaren tien.

Twintig jaar geleden zat ik bij een echtpaar in een klein dorpje.

Met een tas van de thuiszorgcentrale met daarin een wereldontvanger op batterijen, een sterke zaklantaarn, een lijst met telefoonnummers.

Het was de nacht van de eeuwwisseling en de vraag of alles vlekkeloos zou overgaan.

Dat ging het, geen systeem viel uit en op de eerste ochtend van 2000 stapte ik in mijn auto op weg naar huis.

Ook nu naderen we een rond getal en wel 2020.

De vraag komt via social media naar ons toe, wat de jaren 10 hebben gebracht.

Mijn hoofd krult zich op in bedenkingen waar ik dat jaar moet plaatsen.

Ah, ik begrijp..

Ze bedoelen de jaren vanaf 2010 tot 2020.

Ze bedoelen een decennium. Onwillekeurig denk je dan toch terug.

In oktober 2010 werd er voor de tweede keer borstkanker ontdekt.

Een amputatie volgde, waarna 16 chemo’s en 25 bestralingen.

Tijdens de chemo werd ik door ex op straat gezet, raakte ik dakloos en begon vanaf de betonvloer mijn leven op te bouwen.  

Deze week verhaalde ik het nog eens en omdat er voldoende afstand is zag ik ineens wat een groot wonder het is geweest.

Geen cent om te makken alleen mijn uitkering en daar heb ik mijn huis van ingericht.

Denk aan een wasmachine en andere huishoudelijke apparaten.

Aan vloerbedekking een goed bed met dito matras voldoende meubels.

Het is toch een wonder he?

Nee, ik heb geen schulden opgebouwd.

Al vrij snel stapte ik naar mw.Suikerbuik, budgettair in dienst van de gemeente en overhandigde ik al mijn papieren met de vraag of ik het zou redden.

“Ik zou willen dat iedereen zo snel zou komen. Dan konden we heel wat problemen voorkomen.” was haar reactie “Maar u gaat dit redden”

Ze heeft gelijk gehad. Ik heb het gered.

Maar het is een bovennatuurlijk Werk geweest.

En dat mag weleens gezegd.

Wat zou het fijn zijn als ik eens zou kunnen rusten in de wetenschap dat de Schepper van bovennatuurlijke Wonderen altijd bij mij is.

En dat, al is het leven soms niet uit te leggen Hij voor mij en voor jou uitgaat.

Dat Jezus vooruit gaat, de weg baant en je achtervolgt met Zijn goedheid.

De Goede Herder Die voor jou de tafel dekt voor de ogen van je vijanden.

Op de rand van de jaren tien op weg naar twintig.

Zijn Aanwezigheid is niet altijd te benoemen, maar Hij is er.

Een psalm (139) van David voor de koordirigent.

Here, U ziet alles van mij,

U kent mij helemaal zoals ik ben.

U weet het als ik zit en als ik weer opsta,

vanuit de hemel weet U wat ik denk.

U ziet waar ik heen ga en weet wanneer ik ga liggen.

Alles wat ik doe, is voor U bekend.

Elk woord dat ik uitspreek, kent U al, Here.

U bent bij mij, naast mij, voor mij, achter mij.

Uw hand rust op mij.

Het is voor mij onmogelijk dat te begrijpen.

Het is zo wonderlijk, zo hoog.

Hoe zou ik mij kunnen verbergen voor uw Geest,

waar zou ik naartoe moeten om U te ontvluchten?

Als ik naar de hemel ging, zag ik U daar.

Als ik neerdaalde in het dodenrijk, zou ik U ook daar ontmoeten.

Zelfs als ik vleugels had

en ging wonen aan de andere kant van de zee,

zou ik U daar ontmoeten.

U zou mij vasthouden

en uw rechterhand zou mij stevig leiden.

Stel dat ik zei dat de duisternis op mij kon vallen,

dan zou het nog licht om mij heen zijn.

Ook de duisternis kan niets voor U verbergen.

Voor U is de nacht net zo licht als de dag

en duisternis betekent niets voor U.

U hebt mij immers in de buik van mijn moeder gemaakt?

Mijn hele lichaam werd door U geweven.

Ik prijs U, omdat U mij zo prachtig hebt gemaakt.

Alles wat U doet, is wonderbaarlijk.

Alles in mij getuigt daarvan.

U zag elk van mijn botten,

terwijl zij in het verborgene werden gemaakt.

U zag mij al toen ik nog geen vorm had.

Elke dag van mijn leven stond toen al in uw boek opgeschreven.

Wat betekenen uw gedachten veel voor mij, mijn God.

Zij zijn ontelbaar.

Zelfs als ik ze zou proberen te tellen,

blijken het er nog meer te zijn dan de zandkorrels.

Ik ben voortdurend in uw nabijheid.

Moordenaars, blijf uit mijn buurt!

God, houdt U mij in het oog en ken mijn hart.

Toets mij. U mag alles weten wat er in mij omgaat.

Let op of ik soms de verkeerde weg opga.

Leid mij op uw weg, die naar uw eeuwigheid voert.

@Lineke

Het Kruis van Golgotha

Door het geloof heeft ook Sara kracht ontvangen om moeder te worden, en dat ondanks haar hoge leeftijd, daar zij Hem, die het beloofd had, betrouwbaar achtte. Daarom zijn er dan ook uit één man, en wel een verstorvene, voortgekomen als de sterren des hemels in menigte en gelijk het zand aan de oever der zee, dat ontelbaar is.

Hebreeën 11:11,12

========================================================================

Toen zeiden zij tot hem: Waar is uw vrouw Sara? En hij zeide: Daar, in de tent. En Hij zeide: Voorzeker zal Ik over een jaar tot u wederkeren, en dan zal uw vrouw Sara een zoon hebben. En Sara luisterde bij de ingang der tent, die zich achter Hem bevond. Abraham nu en Sara waren oud en hoogbejaard; het ging Sara niet meer naar de wijze der vrouwen. Dus lachte Sara in zichzelf, denkende: Zal ik wellust hebben, nadat ik vervallen ben, terwijl mijn heer oud is? Toen zeide de Here tot Abraham: Waarom lacht Sara daar en zegt: Zal ik werkelijk baren, terwijl ik oud geworden ben? Zou voor de Here iets te wonderlijk zijn? Te bestemder tijd, over een jaar, zal Ik tot u wederkeren, en Sara zal een zoon hebben. Toen loochende Sara het: Ik heb niet gelachen, want zij was bevreesd; doch Hij zeide: Neen, gij hebt wèl gelachen.

Genesis 9: 9-15

========================================================================

Twee gedeelten uit de Bijbel. De eerste komt uit de brief aan de Hebreeën en gaat over de geloofsgetuigen.

Ik houd van dit hoofdstuk. Wat opnieuw opvalt is dat Sara als geloofsgetuige wordt beschreven.

Terwijl je in het Eerste Testament leest dat Sara God niet geloofde en lachte in zichzelf.

Waar leggen we de nadruk op?

Hoe beoordelen wij onszelf?

Kijken wij door een vergrootglas naar onze fouten en blijven we onszelf herinneren aan wat we fout deden en wat we in het vervolg beter of niet meer moeten doen?

Ik hoor Vader vaak eens fluisteren:

“IK ben trots op jou. IK ben zo trots op jou”

Ja ja het zal wel.

Ik hoor het, maar aannemen is een ander ding.

Want ik vind dat ik het verbruid heb door de foute keuzes die ik maakte.

Nadat ik uit Israel kwam was ik trots op mezelf. 

Dat betekent dat ik mij voorwaardelijk geliefd weet. 

Want doe ik dingen die zo fout zijn keur ik mezelf af en geloof ik Gods Woorden niet.

Hoe lang blijf ik mezelf  nog straffen voor de foute keuzes?

Hoe lang blijf jij jezelf dat nog verwijten?

Ik weet dat kleinmakende gedachten je moe maken.

En dat je jezelf oneindig geliefd weten zoveel levenslust geeft.

Zullen we er maar op vertrouwen

 dat ook onze naam zal voorkomen in het rijtje van geloofsgetuigen?

En dat we niet meer herinnert zullen worden aan onze zonden en wij dat ook niet mogen doen?

Want in het Offer van Jezus aan het Kruis is de Schat van Onvoorwaardelijke liefde te vinden.

Dat Kind in de Kribbe.

@Lineke

Op weg naar de Mensenzoon

Toen Farao naderbij gekomen was, sloegen de Israëlieten hun ogen op, en zie, de Egyptenaren rukten achter hen aan.

Toen werden de Israëlieten zeer bevreesd en schreeuwden tot de Here,

 en zij zeiden tot Mozes: Waren er soms geen graven in Egypte, dat gij ons hebt meegenomen om te sterven in de woestijn? Wat hebt gij ons aangedaan door ons uit Egypte te leiden?

Hebben wij u dit al niet gezegd in Egypte: laat ons met rust, en laten wij de Egyptenaren dienen. Want wij kunnen beter de Egyptenaren dienen dan in de woestijn sterven.

( Hier kun je het hele verhaal lezen.)

Op de lagere school kregen we iedere ochtend Bijbelsonderwijs.

Een gedeelte werd voor gelezen en daarna kwam er een toepassing voor ons leven.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet altijd blij was met het laatste. De nadruk lag voor al op wat je niet mocht en wel moest doen.

Ik kromp telkens een beetje meer ineen.

Nu ik met angsten geconfronteerd word voel ik me schuldig. Misschien herken jij dat ook wel.

In bovenstaand verhaal werd de nadruk gelegd op het feit de Israëlieten heel bang waren en het uitschreeuwden naar God en Mozes. En dat God boos op hun werd, omdat ze op Hem moesten vertrouwen.

En als wij bang waren en niet op God vertrouwden, Hij ook boos op ons werd.

Nog werkt dat door. Bang zijn is een teken dat ik niet op God vertrouw.

En daarom verstop ik het liever en ga er zelf mee aan de slag.

Maar dan kom ik het gedeelte in Hebreeën tegen.

Door het geloof zijn zij ( Israel) door de Rode Zee gegaan als over droog land, terwijl de Egyptenaars, toen zij het ook beproefden, verzwolgen werden. 
Hebreeen 11:29

In dit hoofdstuk word niet meer gesproken over hun angst, maar over hun geloof.

Ik vind dat bijzonder. Het leert mij dat ondanks angst en vrees je toch gelovig kunt zijn.

En dat angst geen gebrek is aan vertrouwen in God, maar gestoeld op eerdere omstandigheden.

Gisteren las ik de volgende tekst:

Zo is dan wie in Christus is een nieuwe schepping;

het oude is voorbijgegaan, zie, het nieuwe is gekomen. 2 Korinthiërs 5:17

Ook een tekst waarmee je de mensen mee om de oren kunt slaan.

Zeur niet, het verleden is voorbij, je bent nu een nieuwe schepping.

Maar het is niet een twee drie en klaar is Keesje.

Het is een voortgaand proces. Want iedere dag maak je dingen mee die destructief kunnen zijn.

En toch is er ook de Andere Kracht aan het werk. Dwars door alles heen groei je naar de nieuwe schepping.

En dat is lang niet altijd pats boem en het is klaar.

Het kost bloed, zweet en tranen.

Maar je bent het waard, omdat Jezus je waard vindt.

Hij verliet de hemel en werd als baby gelegd in een kribbe.

Zullen we maar op weg gaan naar dit Kind?

@Lineke

De laatste kruk.

Wil je de laatste kruk ook nog inleveren?

Een vraag die me gesteld werd vlak voor ik naar Israel vertrok. Huis (huur opgezegd) en haard verkocht of gestald op een grote zolder, geen inkomen meer.

Alleen nog een onterechte kleine wao uitkering. Ze werden wakker bij de instantie toen ik vertelde dat ik naar het buitenland vertrok.

Die wao uitkering had ik allang niet meer mogen ontvangen. De maandelijkse meldingen hadden ze over het hoofd gezien.

Als ik terug kwam uit Israel moest ik het onterechte ontvangen bedrag terug betalen.

Maar bij vertrek mistte ik mijn maandelijkse uitkering.

“Wil je die laatste kruk ook nog inleveren?”

Als de zachte Stem me dat vroeg zou het wel goed zijn.

Ik denk terug aan die vraag.

Dagelijks lever ik krukken in.

Mijn kleine wereldje wat heel veilig leek en waarvan ik dacht me gelukkig te voelen,  word vergroot.

Ik merk dat de dingen in dat wereldje van groot belang waren.

Je wilt toch je zeggenschap laten gelden.

Het huishouden was bijvoorbeeld een klus. Nu er meer wordt toegevoegd lijkt het een fluitje van een cent.

Ik denk aan Nederland het leven op een postzegel.

We hebben het voorrecht om ons druk te maken over kleine dingen. We hebben meningen over van alles en nog wat en uitten dat ook heel graag.

Maar zou onze wereld groter worden, zouden we met onverwachte dreigingen te maken krijgen, zijn die kleine dingen niet meer zo belangrijk. 
Hebben we het niet over de tandjes van de postzegel en of het beschadigd is te ja of te nee.

Zo is het ook met mijn wereldje.

Ja, ik lever krukken in.

Maar het gaat niet spoorslag en eenvoudig. Er moeten angsten overwonnen worden.

Angsten waarvan ik geen idee had dat ze er nog waren.

Gisteren bijvoorbeeld.

Ineens werd ik met mijn kwetsbare lijf geconfronteerd en bedacht dat in mijn linkerborst misschien wel kanker zou zitten.

Met die angst heb ik in mijn kleine wereldje alleen maar te dealen als ik naar mijn jaarlijkse controle ga.

Mijn kleine wereldje omsluit me als een warme deken.

Maar telkens komt de vraag naar me toe:

“Durf je je kruk bij Mij in te leveren?”

Al heel lang heb ik een doorlopend krediet.

Iedere maand word er een klein bedrag afgelost. Er staat niet veel schuld meer.

Maar het was een garantie voor als ik eens in de problemen kwam.

“Wil je die kruk inleveren?”

Nu ik het ruimer heb kan er meer afgelost worden en zal de garantie verdwijnen.

Eng is het.

Maar ten diepste betekent het “Overgave”

Overgave aan het leven met al zijn risico’s, maar ook met al zijn verrassingen en “toevalligheden”

Durf ik me opnieuw mee te laten nemen in vreugde en blijdschap in lachen en plezier vanuit het kinderlijke geloof. 

@Lineke

Het geloof nu is de zekerheid der dingen, 

die men hoopt, 

en het bewijs der dingen, die men niet ziet. 

De twee Essen.

De twee essen.

Als ik moe ben of verdrietig ga ik 2 dingen doen. Beide beginnen met een S vandaar de titel de twee Essen.

Als ik moe ben ga ik scrollen op mijn smartphone. Twitter kan op een bezoek van me rekenen. Ik lees zeer korte berichtjes van mensen die ik volg.

Het betreffen allerlei nieuwtjes over de meest uiteenlopende zaken.

Ultrakorte berichtjes maar die berichtjes vinden wel een plekje in mijn brein.

Aangezien ik een beelddenker ben laten ze op een supersnelle manier een indruk achter.

En ’s nachts eist het zijn tol. Mijn hoofd is druk en zoemt en ik kom niet tot rust. Als ik in slaap val droom ik druk. Mijn oren suizen van vermoeidheid.

Was er eerder een lied in mijn hoofd als ik wakker werd, iets waar ik heel erg van kon genieten omdat ik het als een teken van boven zag, dat gebeurd sinds ik met de Essen bezig was niet meer.

De tweede ES is snoepen.

Als ik moe of verdrietig ben ga ik snoepen. Drop, chocola, een stukje kaas.

Het vult de leegte in mij die veroorzaakt wordt door de vermoeidheid.

Ik heb een moedige poging gedaan om de smartphone af te schaffen.

Een GSM is nu mijn telefoon en appen is er niet meer bij.

Het abonnement veranderd in alleen maar bellen en sms’en.

Maar ik ontdekte dat smartphone nog op wifi kon draaien.

En ja afgelopen nacht was het weer raak.

Een drukke nacht met weinig rust in mijn hoofd.

Het moet toch echt anders. Ik hoef niet steeds op facebook te kijken, omdat ik het gevoel heb dat ik iets mis.

En ik mag best stil staan bij mijn emoties en hoef er niet voor te vluchten.

Ik hoef niet alles te weten en een mening er over te vormen.

Zonder mij gaat het echt wel goed en de wereld draait wel door. Na deze bekentenis doe ik weer een moedige poging.

Smartphone ver onder in een la. En wat het snoepen betreft?

Als ik minder moe ben is de verleiding veel minder groot.

Zo zie je maar. We blijven bezig.

Werk in uitvoering.

Vraag:

wat doe jij als je moe bent?

@Lineke

Uitsluipen.

Laatst zag ik in een natuurprogramma een filmpje over een libelle.

Het was indrukwekkend om te zien hoe de libelle zich ontwikkelt.

Wat me opviel in het filmpje dat de libelle verschillende stadia door maakt voordat ze een libelle is.

"Net als andere insecten moeten libellenlarven regelmatig vervellen om te kunnen groeien. De periode tussen twee vervellingen wordt een larvaal stadium genoemd. Afhankelijk van de soort en van de ontwikkelingsduur brengt een larve negen tot zeventien larvale stadia door, voordat het volgroeid is.

Het totale larvenstadium is het langstdurende ontwikkelingsstadium van een libel. Bij de meeste soorten duurt het larvenstadium iets korter dan een jaar tot bijna twee jaar. Er zijn echter ook soorten die drie tot bijna vijf jaar onder water doorbrengen, alvorens een volwassen libel te worden. In uitzonderlijke gevallen kunnen libellen twee generaties per jaar hebben, wat betekent dat het larvenstadium binnen enkele maanden voltooid kan worden.

Uitsluipen

Een volgroeide larve heeft nog één vervelling voor de boeg: de vervelling van larve naar imago. Soms wordt dit 'verpoppen' genoemd, maar dit is een onjuiste term, aangezien libellen geen popstadium hebben. Een betere en meer gebruikte term is 'uitsluipen'. Levenscyclus van de Libelle

In het programma zag ik hoe de volgroeide larve uit zijn oude imago sloop. En dat beeld raakte me in mijn hart.

Het deed me denken aan een mensenleven.

Ook wij maken verschillende stadia door.

De ene kan veel langer duren dan de andere. Maar als ons huidje te eng word, sluipen wij er uit en laten het achter ons.

Het gaat soms niet zonder slag of stoot.

Er is veel moed en geduld voor nodig en levert grote angst en onzekerheid op.

Maar ben je uit je uit je oude velletje gekropen en door het nieuwe omarmt, vlieg je weg en vergeet je  welk stadium je achter je liet.

Dat was de boodschap van dat filmpje voor mij.

Gisteren reed ik voor het eerst zonder angst en volledig ontspannen naar een stadje een eind verderop.

Ik genoot van de omgeving en het zelfstandig winkelen.

Ik kan jullie niet vertellen hoeveel het mij gekost heeft om zover te komen.

Slapeloze nachten voordat de auto voor de deur stond, iedere dag een stukje verder rijden geplaagd door beelden in mijn hoofd over aanrijdingen en ongelukken.

Toch was mijn velletje te nauw en moest ik uitsluipen.

Inmiddels slaap ik weer heerlijk en de angst scenario’s zijn ook verdwenen.

Het heeft me wat gekost om uit te sluipen.

Maar als ik eenmaal volledig vrij de dingen doe, die ik bovenaan op mijn verlanglijstje heb staan zal ik mijn larvehuidje vergeten zijn. Het ligt ergens achter me te verdrogen.

@Lineke

Een bericht.

Sommige mensen moet je op een afstand houden. Als je ze dichterbij laat komen menen ze dat je geïnformeerd dient te worden over zeer ernstige zaken.

Zo werd ik tijdens een schrijfworkshop op de hoogte gebracht van een geval van zelfdoding van een voor mij bekende jongeman.

Het mondde ook nog uit in de discussie over wijzen van vriendelijke manieren van zelfgekozen levenseinde.

Ik was de rest van de week van slag.

Gisteren trof ik de persoon, die meent me te moeten informeren.

Ik glimlachte en knikte vriendelijk vanuit de verte.

Maar je raadt het al. In de kring waarin we zaten, boog ze zich voorover en vertelde dat ex die me naar het leven stond en waarbij ik gevangen zat in huiselijk geweld  “vol zit met kanker”

Moet je net tegen mij zeggen. Als beelddenker zie ik hem voor me, met geen enkel gezond plekje meer aan zijn lichaam.

 Alles ziek.

Ik maakte haar duidelijk dat ik empathisch ben, (zij zeker niet) en dat het binnen knalt.

“Dan laten we het zo” zei ze.

De rest van de dag probeerde ik het nieuws van me af te houden en los te laten.

Maar in de rust van de nacht brengt het toch een bezoek.

Dat bericht.

Waarom menen mensen dat ik dit moet weten?

Het gebeurde al eerder. Ik zat aan de balie en voor me streek iemand neer om me te informeren over het leven van ex.

Terwijl ik aan het werk was.

Ik zei vriendelijk dat het nu niet uit kwam en dat ik het niet hoefde te weten.

Ze stond op en keek boos. “Dan zeg ik je helemaal geen gedag meer”

Tot op de dag vandaag houd ze dat vol, al kom ik haar gelukkig niet zo vaak tegen.

Ik probeer mensen te begrijpen, maar hier kan ik met mijn verstand niet bij.

In ieder geval had ik een korte nacht.

Ik kroop op Schoot bij Vader en legde mijn hoofd in het kuiltje van Zijn hals.

Ik werd omringd door de DrieEenheid en liefdevol toegedekt.

Zo huilde ik mijn machteloosheid en het gevoel dat ik me deze keer niet staande zou houden, uit.

De dood van pa en alles wat daar bij komt kijken was toch al genoeg.

Na de huilbui stond ik op en zette me een lekker kopje thee in de aanvaarding dat ook deze nacht een korte zou zijn.

Er gebeurd zoveel onbegrijpelijks en in dat alles zou je je kunnen afvragen waar God is.

Maar de Bijbel zegt dat alle dingen onderworpen zijn aan Jezus, maar dat we het nog niet zien.

Maar Wie we wel zien is Jezus en Hij wil bij ons zijn en is bij ons in al ons verdriet.

We zijn onderweg naar Kerst.

Vol verwachting uitziend naar de geboorte van Hem Die de volmaakte wereld verliet om een met ons te worden.

Dat feest ga ik vieren en dat laat ik me niet afnemen.

Al is het in alle gebrokenheid en door tranen heen.

Maar dat is nu juist de Boodschap van Kerst.

@Lineke

Rouw maakt kwetsbaar.

Wat slaap ik toch slecht momenteel. Ik zou er heel wat voor over hebben om een nacht ongestoord door te kunnen slapen.

De eerste uren gaat het goed. Maar halverwege de nacht word ik wakker of omdat ik naar de wc moet of omdat poeslief naar buiten wil.

Ik slaap dan niet meer. Vannacht vroeg ik aan de Heer wat de reden was van mijn gebroken nachten. Het werd me duidelijk dat ik overdag druk ben met allerlei dingen en te weinig stil sta bij wat echt aandacht nodig heeft.

Dat wat ik liever wegduw en voor op de vlucht ga.

Met de dood van pa voel je hoe kwetsbaar het leven is. Tel je mijn levende fantasie erbij op dan kom je uit bij allerlei angsten en zorgen.

Een lieve naaste, die momenteel lichamelijke problemen heeft. Het zou toch maar zo kunnen dat die ook nog komt te overlijden. En er zijn nu al vier leden uit het gezin bij de Heer. Mijn broer was 32 toen hij stierf aan een herseninfarct.

Mijn schoonzus van 45 aan een zeer kwaadaardige vorm van kanker.

Mijn moeder en mijn kleinzoon.

We zijn nog maar met ons 3en over.

Laat het even daar bij blijven astUblieft.

Het is glad buiten.

In mijn gedachten val ik en breek mijn heup. Rouw is heel kwetsbaar, het is grond wat vloeibaar geworden is het is lopen op het water.

En dat lukt van geen kant. Ervaren dat je zo kwetsbaar bent en zo afhankelijk van God. Ik vind dat heel lastig.

Want stel je voor dat Hij het deze keer laat af weten. Stel je voor dat Hij genoeg heeft aan Zichzelf en al die anderen die Hem ook nodig hebben?

Stel dat Hij  net als al die anderen zegt dat ik niet zo gevoelig moet zijn en een beetje flinker?

Dan lees ik deze tekst:

en zo heeft Hij, hoewel Hij de Zoon was,

 de gehoorzaamheid geleerd uit hetgeen Hij heeft geleden.

Het eerste wat binnenkomt is dat Jezus de Zoon van God is.

En hoewel Hij dat is heeft Hij geleden. Onnoemelijk geleden.

Hij vluchtte er niet voor weg in allerlei bezigheden en activiteiten maar Hij ging er dwars door heen.

En hoewel Hij Gods Zoon was leerde Hij daardoor gehoorzaamheid.

Er is voor mij geen andere weg dan acceptatie dat het is zoals het is.

Om eerlijk open en kwetsbaar naar God toe te gaan en te vertellen wat er op mijn hart ligt.

@Lineke

1ste Advent

Sommige preken zullen me altijd bijblijven.

Ik weet nog exact waar ik zat in de kerk van mijn jeugd.

Ik herinner me nog de man die op de preekstoel stond. Hij was een godsdienstleraar.

Het was advent. Hij had een indringende vraag. Wat als baby Jezus in jouw armen word gelegd.

Is je hart klaar om Hem te ontvangen.

Ja van je armen naar je hart. Als er een baby in je armen word gelegd doet dat iets met je.

Er zijn mensen die het weigeren. Het is te kwetsbaar.

“ Ik wacht wel tot ze groter zijn. Dit is me veel te klein.”

Een kindje vindt de weg naar het meest kwetsbare in je eigen hart. Het raakt je weerstand aan en je boosheid.

Je ervaart dat je macht hebt over dit kleine wezen. En dat maakt bang.

Maar het doet je macht wegsmelten en het enige wat overblijft is de kleinheid van jou.

Is je hart bereid om het kind Jezus te ontvangen?

Durf je het in je armen te nemen? Durf je het te omarmen en durf je het op te nemen in je wezen in je zijn?

Advent. En ieder jaar komt deze vraag die jaren geleden gesteld werd vanaf de preekstoel die stond in de kerk van mijn jeugd weer naar me toe.

En ieder jaar wil ik opnieuw mijn hart toebereiden tot een kribbe waarin Jezus gelegd mag worden.

Be born in me,

@Lineke